Πατέρας μαζί με τα δύο ανήλικα παιδιά του διασώθηκαν, στην παραλία Επανομής στη Θεσσαλονίκη, χάρη στη βοήθεια ενός SUP.
Σύμφωνα με το βίντεο που κατέγραψε η κάμερα του χειριστή του SUP, Ευάγγελου Παπαϊωάννου, αλλά και την περιγραφή του ίδιου, όλα ξεκίνησαν όταν ο πατέρας, με καταγωγή από τη Ρουμανία, προσπάθησε να προσεγγίσει τα παιδιά του, καθώς εκείνα αδυνατούσαν να φτάσουν στην ακτή λόγω των θαλάσσιων ρευμάτων που τους παρέσερναν.
Το ίδιο, ωστόσο, συνέβη και στον πατέρα τους, με αποτέλεσμα και οι τρεις τους να βρεθούν παγιδευμένοι στα ανοιχτά της ακτής.
Ο κ. Παπαϊωάννου αφού τους εντόπισε, άρχισε να τους πλησιάζει όσο πιο σύντομα μπορούσε.
«Ήμουν με το SUP στην περιοχή και επέστρεφα στη στεριά, όταν κάποια στιγμή άκουσα τσιρίδες μες στη θάλασσα. Γυρνάω και βλέπω στο βάθος δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, να φωνάζουν “βοήθεια”. Τους πλησίασα και όταν ρώτησα τι συμβαίνει, μου είπαν ότι κολυμπούν για ώρα και δεν μπορούν να βγουν έξω» περιγράφει ο Ευάγγελος Παπαϊωάννου στη Voria.gr.
«Τους είπα ότι κολυμπούν σε λάθος κατεύθυνση και ότι πρέπει να κολυμπήσουν από την αντίθετη για να βοηθηθούν και να τους βγάλει το κύμα από μόνο του προς τα έξω. Δεν μπορούσα να τραβήξω δύο άτομα με τη σανίδα και όταν τους είπα ότι θα είμαι δίπλα τους για να βγούμε μαζί στη στεριά, μου είπαν “άσε μας εμάς, τον πατέρα μας πήγαινε να βοηθήσεις”».
Αφού τα παιδιά τον διαβεβαίωσαν ότι μπορούν να βγουν μόνα τους στην ακτή, επιχείρησε να βρει τον πατέρα τους. «Κοίταξα αμέσως γύρω μου, στην αρχή δεν τον είδα. Σηκώθηκα όρθιος πάνω στη σανίδα και έτσι τον είδα για δύο-τρία δευτερόλεπτα, γιατί αυτός μία βυθιζόταν μία έβγαινε στην επιφάνεια» συνεχίζει ο κ. Παπαϊωάννου, τονίζοντας πως στην περιοχή είχε αρκετό αέρα και κύμα.
«Ήταν σε μία κατάσταση ημιλιπόθυμη, σε πανικό, σε σοκ. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Με το που με είδε σηκώθηκε λίγο, πιάστηκε από τη σανίδα αλλά δεν μπορούσε να κρατηθεί καλά, γλιστρούσε, έβηχε, ξερνούσε νερό. Του κράτησα λίγο τα χέρια για να μπορέσει να κρατηθεί στη σανίδα, γιατί δεν είχε δυνάμεις, είχε εξαντληθεί τελείως ο άνθρωπος. Κάτσαμε ένα πεντάλεπτο, μιλήσαμε λίγο για να τον ηρεμήσω και εκεί άρχισε να αναπνέει. Αφού συνήλθε και ένιωσε έτοιμος, του είπα πώς να κρατηθεί από τη σανίδα και σιγά σιγά βγήκαμε έξω».
