Ήταν 5 Απριλίου του 2021 όταν ένα φρικτό έγκλημα στη Μακρινίτσα έμελλε να χαραχτεί ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη. Εκείνο το βράδυ, η 28χρονη Κωνσταντίνα και ο 30χρονος αδερφός της Γιώργος έπεσαν νεκροί από τις μαχαιριές του εν διαστάσει συζύγου της νεαρής γυναίκας, μέσα στο πατρικό τους σπίτι. Ένα σπίτι που μέχρι τότε είχε φιλοξενήσει στιγμές γέλιου και οικογενειακής θαλπωρής, μετατράπηκε σε σκηνή εγκλήματος.
Λίγα λεπτά πριν ξεψυχήσει, η Κωνσταντίνα καλούσε την αστυνομία σε μία απέλπιδα προσπάθεια να σωθεί. Τραγική ειρωνεία: ο θάνατός της ήρθε σχεδόν αμέσως. Στο σημείο έφτασε πρώτο το συνεργείο του THE NEWSPAPER, με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μαρέδη να καταγράφει τις δραματικές στιγμές και τις προσπάθειες των διασωστών να κρατήσουν στη ζωή τα δύο αδέλφια.
Ένα προαναγγελθέν έγκλημα
Η οικογένεια των θυμάτων είχε μιλήσει από την πρώτη στιγμή για προμελετημένη δολοφονία. Ο πατέρας των παιδιών, Απόστολος Τσάπας, είχε αποκαλύψει πως ο δράστης απειλούσε ανοιχτά, ακόμη και παρουσία αστυνομικών, ότι «θα χυθεί αίμα». Το μοιραίο βράδυ, επιτέθηκε πρώτα στον ίδιο, τραυματίζοντάς τον σοβαρά στο χέρι. Η Κωνσταντίνα μπήκε μπροστά για να τον προστατέψει. Ο δράστης δεν δίστασε. Τη μαχαίρωσε θανάσιμα. Το ίδιο έκανε και στον Γιώργο, που έτρεξε για να βοηθήσει την αδερφή του.
Μέσα στο σπίτι, το μικρό παιδί της Κωνσταντίνας, μόλις τριών ετών τότε, κρατιόταν αγκαλιά από τον παππού του, μακριά από το φρικτό θέαμα.
Ο δολοφόνος καταδικάστηκε σε δις ισόβια και 6,5 χρόνια φυλάκιση. Όμως για την οικογένεια Τσάπα, η καταδίκη δεν ήταν παρηγοριά. Ο χρόνος σταμάτησε εκείνο το βράδυ.
Παράλληλες ιστορίες, ίδιες πληγές
Η πρόσφατη γυναικοκτονία της 28χρονης στους Αγίους Αναργύρους ξύπνησε φρικτές αναμνήσεις. Οι ομοιότητες είναι ανατριχιαστικές: ίδια ηλικία, ίδια απόγνωση, ίδια κατάληξη. Και στις δύο περιπτώσεις, οι γυναίκες είχαν ζητήσει βοήθεια από την αστυνομία. Και στις δύο, η παρέμβαση ήρθε πολύ αργά.
Ο πατέρας της Κωνσταντίνας, συγκλονισμένος, δήλωσε:
«Είδα την κόρη μου στο πρόσωπο αυτής της κοπέλας. Ήξεραν, και δεν έκαναν τίποτα. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη.»
Ζώντας με το κενό
Η οικογένεια εγκατέλειψε το σπίτι στη Μακρινίτσα. Δεν άντεχε άλλο τη θύμηση. Πλέον ζουν στον Βόλο, μαζί με τον εξάχρονο Γιώργο – τον γιο της Κωνσταντίνας. Το παιδί μεγαλώνει με την αγάπη των παππούδων του, που πλέον είναι κάτι περισσότερο: είναι οι γονείς του.
«Από παππούδες γίναμε γονείς. Ξεκινήσαμε από την αρχή. Το παιδί μάς κρατά ζωντανούς», λέει ο κ. Τσάπας με τρεμάμενη φωνή.
Το παιδί φέρει το επώνυμό τους – όχι του πατέρα του. «Δεν θα άφηνα να κουβαλάει το όνομα του ανθρώπου που μας διέλυσε», ξεκαθαρίζει.
Το παιδί ξέρει
Ο μικρός Γιώργος, όσο κι αν προστατεύεται, δεν είναι ανίδεος. Ξέρει πως η μητέρα του και ο θείος του δεν είναι πια εδώ. Ρωτά. Θυμάται. Θέλει να μάθει. Και έχει ήδη πάρει θέση.
«Στο δικαστήριο μας είπε: ‘Πείτε στον κακό ότι δεν θέλω να τον δω στα μάτια μου’», αποκαλύπτει ο παππούς του.
Ένα βάρος που δεν φεύγει
Κάθε μέρα είναι μια νέα δοκιμασία για την οικογένεια. Κάθε επίσκεψη στο χωριό, κάθε ματιά στο παλιό σπίτι, ξανανοίγει την πληγή. Το παιδί είναι η μόνη αχτίδα φωτός. Όμως η απώλεια δεν γιατρεύεται. Δεν ξεχνιέται.
«Δεν μπορείς να συνεχίσεις σαν να μην έγινε τίποτα. Κουβαλάς τον πόνο και τον θυμό κάθε μέρα. Κάθε ώρα. Κάθε λεπτό», λέει στο τέλος της συζήτησης ο κ. Τσάπας, και η σιωπή που ακολουθεί είναι πιο ηχηρή από κάθε λέξη.
