Με επιτυχία και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου «Το Παλαιστινιακό ζήτημα. Ιστορική αναδρομή στις ρίζες και την εξέλιξή του», που διοργάνωσε η Τομεακή Επιτροπή Μαγνησίας του ΚΚΕ.
Εκ μέρους της ΤΕ Μαγνησίας την εκδήλωση άνοιξε ο Θωμάς Κατσιούλας, μέλος της ΤΕ, ο οποίος τόνισε ότι με αυτή την πρωτοβουλία, η ΚΟ Μαγνησίας, συνεχίζει την πολύμορφη παρέμβαση για τη στήριξη του δικαιώματος του ήρωα παλαιστινιακού λαού να έχει και να ζει στην δικιά του πατρίδα στα σύνορα του 67. Αναφέρθηκε στην ανάγκη του να δυναμώσει ο αγώνας για να σταματήσει η γενοκτονία του από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ.
Στηλίτευσε την στήριξη που παρέχει η ελληνική αστική τάξη με τις κυβερνήσεις της στο κράτος δολοφόνο του Ισραήλ λέγοντας: “Η στρατηγική σχέση της ελληνικής αστικής τάξης με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και όλων των κυβερνήσεων που την
υπηρέτησαν, μπλέκει τον λαό μας σε θανάσιμους κινδύνους και τον κάνει θύτη άλλων λαών. Να θυμίσουμε μόνο λίγα στιγμιότυπα από αυτή την μακρόχρονη σχέση, τα ελληνοϊσραηλινά στρατιωτικά γυμνάσια στην Κρήτη, την εκπαίδευση των Ισραηλινών πιλότων στην εξουδετέρωση των πυραυλικών συστημάτων S-300, ασκήσεις που έγιναν ως προσομοίωση των επιθέσεων κατά του Ιράν που διαθέτει τέτοια αμυντικά συστήματα. Συμμετοχή του ελληνικού πολεμικού ναυτικού στο σκέλος της UNIFIL με 1 φρεγάτα (ανελλιπώς από το 2006) πάλι για τα συμφέροντα του Ισραήλ κι ενάντια στην ενίσχυση
της ένοπλης αντίστασης στο Λίβανο, που έχει εδάφη, που είναι υπό κατοχή από το Ισραήλ, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τη Συρία.”
Ο Αναστάσης Γκίκας, συγγραφέας του βιβλίου και μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ομιλία του ανέφερε:
«Τις πρώτες μέρες του πολέμου, η συντριπτική πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, έσπευσαν να εμφανίσουν τα όσα συνέβαιναν σε αυτή τη μαρτυρική γωνιά του κόσμου ως γεγονότα που ξεκίνησαν τότε, δίχως ιστορική συνέχεια και βάθος.
Έκτοτε, δεν υπήρξε πάνελ τηλεόρασης, συνέντευξη ή συζήτηση σε οποιοδήποτε μέσο και οπουδήποτε, που να μην ξεκινά με το σχεδόν ιεροεξεταστικού τύπου ερώτημα: ”Καταδικάζεις τις επιθέσεις της 7ης του Οκτώβρη”; Ένα ερώτημα πονηρό, προπαγανδιστικού χαρακτήρα, που πίσω του υπέκρυπτε επί της ουσίας, όχι βεβαίως κάποια πρόθεση συζήτησης γύρω από την πολιτική ή τα μέσα πάλης του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος (ή συγκεκριμένων οργανώσεων αυτού), αλλά καταδίκης συνολικά και από θέση αρχής του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού για αντίσταση και πάλη ενάντια στην κατοχή. Το ΚΚΕ ήταν τότε η μοναδική πολιτική δύναμη του κοινοβουλίου, που δεν ”τσίμπησε” στο κυρίαρχο αφήγημα, δεν κόμπιασε μπροστά στον προπαγανδιστικό ορυμαγδό όλων όσων κουνούσαν το δάκτυλο στον παλαιστινιακό λαό, θέτοντας το ζήτημα στην ταξικά, ιστορικά και ανθρώπινα σωστή του βάση».
Ο Αν, Γκίκας συνέχισε λέγοντας: «Η Ιστορία του Παλαιστινιακού ζητήματος δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη 2023. Ούτε τα όσα συνέβησαν τότε, ή τα όσα ακολούθησαν, ήταν ”πρωτόγνωρα”, κάποιος ”κεραυνός εν αιθρία”. Απεναντίας, ήταν η οργανική συνέχεια μιας πορείας πολλών δεκαετιών, δίχως τη γνώση της οποίας, κάθε απόπειρα ανάγνωσης και εκτίμησης των γεγονότων (είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα) οδηγεί αναπόφευκτα σε λάθος συμπεράσματα. Στον ”πυρήνα” του Παλαιστινιακού ζητήματος βρίσκεται βεβαίως -και θα το τονίσουμε αυτό και ας μας λένε κάποιοι κοινότυπους, εκεί όμως έγκειται η ουσία- το απάνθρωπο και ανθρωποφάγο εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού. Γιατί, πράγματι, είναι αυτή, η εγγενής, διαρκής και ακόρεστη ανάγκη του καπιταλισμού για ολοένα και περισσότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, αγορές και φτηνά εργατικά χέρια, που γεννά συνεχώς αδυσώπητους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις, οδηγώντας σε πολύμορφες παρεμβάσεις και επεμβάσεις ανά τον κόσμο, συγκρούσεις και πολέμους. Σε αυτά, φυσικά, εντάσσονται, ανακατεύονται και εργαλειοποιούνται διαχρονικά και διαφορές θρησκευτικές, φυλετικές, εθνοτικές, κ.ά. Το Παλαιστινιακό ζήτημα, προέκυψε κατά την πρώτη γενικευμένη πολεμική σύγκρουση για τη μοιρασιά του κόσμου, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε, που οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι αγορές, οι δρόμοι του εμπορίου και της ενέργειας της Μέσης Ανατολής -και όχι μόνο βεβαίως- βρέθηκαν στο επίκεντρο των ανταγωνισμών αντίπαλων συμφερόντων. Μέσα από αλλεπάλληλα παζάρια και κόψε-ράψε επί εδαφών και λαών η Παλαιστίνη περιήλθε τότε υπό βρετανική κυριαρχία. Η εξέλιξη όμως αυτή είχε και μια πρόσθετη -κρίσιμη για τα όσα θα επακολουθούσαν- παράμετρο, καθώς η επιδίωξη της Βρετανίας για μετατροπή της περιοχής σε στρατηγικό προμαχώνα των ευρύτερων συμφερόντων της στη Μέση Ανατολή, ήρθε και ”κούμπωσε” με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις μιας άλλης μερίδας εχόντων και κατεχόντων από τους κόλπους των Εβραίων της διασποράς».
Ο συγγραφέας ακολούθως επεσήμανε τα εξής: «Η πολιτική αυτή συμπυκνώθηκε προπαγανδιστικά από ρεύμα του Σιωνισμού στο σύνθημα ”μία γη χωρίς λαό για ένα λαό χωρίς γη”. Σύνθημα που φυσικά, δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, ”προέδιδε” όμως κατ’ ουσίαν τις πραγματικές προθέσεις του όλου εγχειρήματος. Γιατί, βεβαίως, ο εβραϊκός πληθυσμός της Παλαιστίνης στην στροφή του περασμένου αιώνα δεν αποτελούσε παρά μόλις το 5% του συνόλου. Επομένως, η οποιαδήποτε συγκρότηση έθνους-κράτους πάνω σε μια ξένη γη, περνούσε αναπόφευκτα μέσα από το ξερίζωμα ή αφανισμό του ντόπιου πληθυσμού της.
Βεβαίως, θύματα της πολιτικής του αστικού-εθνικιστικού ρεύματος του Σιωνισμού (και κατά προέκταση του κράτους του Ισραήλ που συγκροτήθηκε στα ιδεολογικοπολιτικά του θεμέλια) υπήρξαν τόσο οι Παλαιστίνιοι όσο και οι Εβραίοι που αξιοποιήθηκαν ως ανθρώπινο δόρυ και ασπίδα αυτής.
Έκτοτε η πάλη του παλαιστινιακού λαού συνδέθηκε και έγινε συνώνυμη του αγώνα κάθε λαού ανά τον κόσμο για ελευθερία και ανεξαρτησία, έγινε σύμβολο αντίστασης, πίστης στον σκοπό, ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο για όλους τους λαούς».
Για να καταλήξει υπογραμμίζοντας: «Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Παλαιστίνη και στη Μέση Ανατολή έχουν άμεση σχέση με τη ”μεγαλύτερη εικόνα” την οποία δεν πρέπει να χάνουμε ποτέ από την προσέγγιση και ανάλυση των γεγονότων. Και η μεγαλύτερη αυτή εικόνα αφορά τη διαπάλη που διεξάγεται σήμερα για την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Τα εγκλήματα κατά του παλαιστινιακού λαού είναι διαρκή. Όπως διαρκής, όμως, είναι και η δίψα του για λευτεριά. Πράγματι, η ανθεκτικότητα του παλαιστινιακού λαού απέναντι στη βαρβαρότητα, η επιμονή του στη διεκδίκηση των δικαίων του, του τόπου του, είναι αξιοθαύμαστα.
Ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει απέναντί του μόνο το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τους διεθνείς συμμάχους του, καθώς και ένα ολόκληρο σύστημα διεθνών σχέσεων που ”κόβει και ράβει” τα πάντα στην προκρούστεια κλίνη του κόστους και του κέρδους των λίγων και ισχυρών του πλούτου, ακόμα και αν αυτό εξαργυρώνεται με το αίμα ολόκληρων λαών. Η ανοχή απέναντι σε τέτοια εγκλήματα δεν μπορεί να λογίζεται ως ”ουδετερότητα”, αποτελεί συνενοχή. Κύριο και μοναδικό αντίβαρο σε όλα αυτά; Η διαρκής, επίμονη και μαχητική αλληλεγγύη των εργαζόμενων λαών όλου του κόσμου, που καθ’ όλο αυτό το διάστημα δεν έπαψαν να βγαίνουν μαζικά στους δρόμους (μεταξύ αυτών και εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι) βροντοφωνάζοντας ”Λευτεριά στην Παλαιστίνη!”»
Ακολούθησε συζήτηση και απαντήθηκαν ερωτήσεις από τον συγγραφέα.
