Βιώνουμε στη χώρα μας μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από την αποτύπωση μιας γενικευμένης κοινωνικής αγανάκτησης, της ισχυρότερης, εκτιμώ, μετά την μεταπολίτευση.
Πολίτες αγανακτισμένοι, όπως εύγλωττα αποτυπώνεται πλέον και στις δημοσκοπήσεις, με την ακρίβεια, τη στέγαση, το κόστος ενέργειας, τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία και τη δικαιοσύνη να είναι ζητήματα που σήμερα απασχολούν έντονα την κοινωνία και τη μέση ελληνική οικογένεια.
Ταυτόχρονα, τα μέχρι σήμερα δεδομένα στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, όπου απουσιάζει ο εναλλακτικός προοδευτικός προγραμματικός λόγος, δίνουν χώρο σε κομματικούς σχηματισμούς που επενδύουν απλά στην κοινωνική αγανάκτηση και όχι σε λύσεις διαφορετικές και αξιόπιστες, όπως έχει ανάγκη η κοινωνία μας.
Και όλα τούτα δε μπορεί παρά να αντικατοπτρίζονται και στην αυτοδιοίκηση, όπου τα δεδομένα μετά τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές, σε συνδυασμό με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της σημερινής συγκεντρωτικής και αυταρχικής διακυβέρνησης, οδήγησαν σ’ ένα τοπίο κάθε άλλο παρά ιδανικό.
Μια δυστοπία, που σε ότι αφορά τον πρώτο βαθμό αυτοδιοίκησης και τους Δήμους (αλλά αντίστοιχα και στους άλλους βαθμούς) διαφαίνεται μέσα από :
-την ενίσχυση του/της δημάρχου και της παράταξής του με ταυτόχρονη αποδυνάμωση της αντιπολιτευτικής ισχύος των παρατάξεων της μειοψηφίας,
-την κατάργηση Επιτροπών (οικονομική, ποιότητας ζωής, κ.λ.π.) και την αντικατάστασή τους με τη Δημοτική Επιτροπή χάριν της διασφάλισης της απόλυτης κυριαρχίας της παράταξης της πλειοψηφίας στη λήψη αντίστοιχων αποφάσεων,
-την, χωρίς καμία αξιολόγηση και μελέτη σκοπιμότητας, κατάργηση του συνόλου σχεδόν των ΝΠΔΔ των δήμων, συμπεριλαμβανομένων των κοινωφελών επιχειρήσεών τους αλλά και των Σχολικών Επιτροπών, που ενίσχυσε τη γραφειοκρατία και προκάλεσε πρόσθετα προβλήματα στη λειτουργία των σχολικών μονάδων, ιδιαίτερα στην προμήθεια βασικών αναλώσιμων ειδών,
-την Ειδική Συνεδρίαση Λογοδοσίας, η οποία κινδυνεύει να εξελιχθεί σε παρωδία, αφού απουσιάζει κάθε μορφή ουσιαστικού διαλόγου μεταξύ συμβούλων, εκπροσώπων συλλογικών φορέων, κ.λ.π.,
-την τροποποίηση του Κανονισμού Δημοτικών Συμβουλίων με απώτερο στόχο τη φίμωση της μειοψηφίας,
-την έλλειψη προσωπικού και την απουσία σχεδιασμού αλλά και προθέσεων για μόνιμες προσλήψεις, την στιγμή που πάγιες και διαρκείς ανάγκες των Δήμων καλύπτονται από συμβασιούχους/όμηρους, που προσπαθούν να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες επιβίωης μέσα από κακοπληρωμένες συμβάσεις, ερχόμενοι αντιμέτωποι και με τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, η οποία με νόμους, όπως αυτός του Βορίδη για την υποχρεωτικότητα άσκησης έφεσης των Δήμων κατά αποφάσεων που τους δικαιώνουν, καταργεί ουσιαστικά την αυτοτέλεια των ΟΤΑ,
-τα αδιαφάνεια στην οικονομική διαχείριση αλλά και στη λήψη αποφάσεων, που ενισχύει την αγανάκτηση και την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών,
-τους κινδύνους ιδιωτικοποίησης της διαχείρισης του νερού, που προκαλούν οι συγχωνεύσεις των Δ.Ε.Υ.Α., αλλά και, γενικότερα, τον κίνδυνο απώλειας του φυσικού και υδάτινου πλούτου εξαιτίας της αλόγιστης ανάπτυξης καταστροφικών για το περιβάλλον μορφών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, ζήτημα για τον οποίο η σημερινή κυβέρνηση, διά των διάφορων οργάνων της, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις αντίθετες αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων των Δήμων,
-την έλλειψη ουσιαστικών πρωτοβουλιών για επανασχεδιασμό του μοντέλου πολιτικής προστασίας, που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί την εμπειρία των πρόσφατων φυσικών καταστροφών, προσαρμοζόμενο και στις απαιτήσεις της κλιματικής κρίσης.
Δεδομένα, δυστυχώς, όλα τα ανωτέρω που φανερώνουν τη σημερινή αν όχι οπισθοδρόμηση, τουλάχιστο πλήρη στασιμότητα στην προς όφελος των πολιτών αλλά και της υπαίθρου πρόοδο και αναπτυξιακή πορεία των Δήμων μας, που κατά τα άλλα αποτελούν στόχο, υποτίθεται, και της σημερινής κυβέρνησης.
Και η κατάσταση γίνεται ζοφερότερη όταν αναλογιζόμαστε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων διοικείται σήμερα από δυνάμεις και άτομα που ταυτίζονται ιδεολογικά και πολιτικά με την, σε κάθε περίπτωση, απωλέσασα το λαϊκό της έρεισμα σημερινή κυβέρνηση, δεδομένο που, δυστυχώς και πάλι, οδηγεί – πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων – σε απουσία πρωτοβουλιών (και αναπτυξιακών) αλλά και προθέσεων για διεκδίκηση λύσεων στα υπαρκτά προβλήματα του χώρου της αυτοδιοίκησης.
Επιβεβλημένη, λοιπόν, η αλλαγή σελίδας και στην αυτοδιοίκηση, με μεταρρύθμιση των θεσμών αλλά και των πρακτικών της, ώστε ο ρόλος της να ενισχυθεί και, μέσα από ουσιαστική συμμετοχή της στο παραγωγικό – αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, να μπορέσει να αποτελέσει μοχλό της κοινωνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης, με επίκεντρο, πάντα, τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση.
Γιώργος Δ. Καραβίδας,
Νομικός Α.Π.Θ., Υποστράτηγος ε.α. (ΝΟΜ),
πρώην Δημοτικός Σύμβουλος και αντιπρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Μουζακίου
