Βασίλη, καλή επιστροφή στα νερά σου. Να ’ναι οι θάλασσες πάντα γαλήνιες, τα δίχτυα σου γεμάτα κι η σημαία της «Επιβίωσης» – αυτής της καθημερινής, της τίμιας – να ανεμίζει περήφανα στην πλώρη σου…
Για λίγες μόνο ημέρες το καΐκι του Βασίλη, η «Επιβίωση», βγήκε στην στεριά. Ήταν η ώρα της συντήρησης, της περιποίησης, του σενιαρίσματος. Ένας μικρός αποχωρισμός από το υγρό στοιχείο, όχι από επιλογή, μα από ευθύνη· για να είναι έτοιμη να ξαναταξιδέψει, να ξαναβγεί στα ανοιχτά, να συνεχίσει τον καθημερινό της αγώνα.
Το διχτυάρικο του Βασίλη, με την ψυχή του ποτισμένη από αλμύρα και ιδρώτα, αρμενίζει χρόνια τώρα στα διάφανα και γεμάτα ζωή νερά της Σκοπέλου. Εκεί όπου οι παράκτιοι ψαράδες, σαν τον Βασίλη, παλεύουν καθημερινά με τα στοιχεία της φύσης και τις δυσκολίες της εποχής. Το μεροκάματο, ολοένα και πιο λιγοστό, μα ο έρωτας για τη θάλασσα – ανεξάντλητος.
Και όταν εκείνη, η θάλασσα, έχει τα κέφια της, ανταποδίδει. Τους προσφέρει μπαρμπούνια και σκορπίνες, καμιά φορά και κανένα «κόκκινο», μα και την ταπεινή – μα λαχταριστή – χειμωνιάτικη μαρίδα. Φέτος, ο Βασίλης μας την πρόσφερε με γενναιοδωρία, σαν ευχαριστία για την υπομονή όλων.
Βασίλη, καλή επιστροφή στα νερά σου. Να ’ναι οι θάλασσες πάντα γαλήνιες, τα δίχτυα σου γεμάτα κι η σημαία της «Επιβίωσης» – αυτής της καθημερινής, της τίμιας – να ανεμίζει περήφανα στην πλώρη σου. Σαν υπενθύμιση πως, ακόμη και έξω απ’ τα νερά της, η ελπίδα αντέχει.
