Plásmata 3: «We’ve met before, haven’t we?»
Τα Plásmata 3, η μεγάλη έκθεση της Στέγης στο Πεδίον του Άρεως, μας προσκαλούν σε έναν κόσμο όπου τα όρια πραγματικότητας και ψευδαίσθησης χάνονται και το καθημερινό μεταμορφώνεται σε κάτι μαγικό. Για 20 ημέρες, το Πεδίον του Άρεως φιλοξενεί 25 έργα Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών που απλώνονται διακριτικά στον δημόσιο χώρο, σαν ένα όνειρο, και συνομιλούν με την καθημερινότητά μας, δίνοντας χώρο στο αναλογικό, το σωματικό και το φαντασιακό.
Ανάμεσα σε υβριδικά έργα, πολλά από τα οποία ανήκουν στη Συλλογή του Ιδρύματος Ωνάση, παράξενα τοτέμ φορτισμένα με υπαινιγμούς πνευματισμού, μυθικά ζώα, αρχαίες κολόνες-μαξιλάρια όπου ξαπλώνεις άφοβα χωρίς να πονάς, μνημεία φτιαγμένα από σπασμένα μάρμαρα αθηναϊκών πεζοδρομίων, σώματα που δεν ξέρεις εάν πέφτουν στο κενό ή εάν ανεβαίνουν στον ουρανό από μια σκάλα που οδηγεί στο πουθενά, γυάλινα λουλούδια που φωτίζονται με τη δύναμη της αγκαλιάς δύο ανθρώπων, αμαζόνες πάνω σε μηχανές, κοχύλια που περιστρέφονται αέναα μέσα από τα οποία ακούγονται σταγόνες να ρέουν, οικεία και ανοίκεια πλάσματα που ξεπροβάλλουν μέσα από τα παρτέρια του πάρκου, τα Plásmata 3 συνθέτουν μια εμπειρία φαντασίας και περιπλάνησης.
Από το θέατρο σκιών στο projection mapping, από τη ζωγραφική στο φιλμ, από τη video art στη σημερινή ψηφιακή και μετα-ψηφιακή έκφραση, η τεχνολογία παρουσιάζεται όχι ως αυτοσκοπός, αλλά ως εργαλείο και οι καλλιτέχνες χωρίς να χρειάζεται να υπακούν στην τεχνητή νοημοσύνη, τη χρησιμοποιούν, τη μεταμορφώνουν, την υπονομεύουν, την ξεπερνούν.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Plásmata 3» εδώ.
Marlene Dumas: «Cycladic Blues»
Περισσότερα από σαράντα ζωγραφικά έργα και έργα σε χαρτί της Marlene Dumas θα παρουσιαστούν σε διάλογο με αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, σε μια έκθεση στο Μεγάρο Σταθάτου που επιμελείται ο ανεξάρτητος επιμελητής Douglas Foglas σε στενή συνεργασία με την ίδια την καλλιτέχνιδα. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν δημιουργίες από την τελευταία εικοσαετία πρακτικής της Dumas καθώς και πρόσφατα ολοκληρωμένα έργα της, συνθέτοντας έτσι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των αλλόκοτα όμορφων και προκλητικών αναπαραστάσεων του ανθρώπινου σώματος που δημιουργεί η κορυφαία Νοτιοαφρικανή καλλιτέχνιδα. Ανταποκρινόμενη στην ιστορία της παραστατικότητας στην τέχνη όπως τη βίωσε μέσα στις αρχαιολογικές συλλογές του μουσείου, η Dumas έχει επιλέξει προσωπικά τα έργα της που θα συμπεριληφθούν στην έκθεση, ενώ επιπλέον, σε μια σπάνια περίσταση, επέλεξε και τα αρχαιολογικά αντικείμενα που πρόκειται να παρουσιαστούν μαζί.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Cycladic Blues» εδώ.
Μουσείο Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή: Takis 1∞
Το Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, με την ευκαιρία των 100 ετών από τη γέννηση του διακεκριμένου καλλιτέχνη Takis (Παναγιώτης Βασιλάκης, 1925-2019), διοργανώνει μεγάλη αναδρομική έκθεση στα μουσεία του στην Αθήνα και στην Άνδρο. Το αφιέρωμα βασίζεται στην καθολική υποστήριξη του Ιδρύματος Takis, το οποίο ίδρυσε ο ίδιος ο καλλιτέχνης το 1986, και θα εμπλουτιστεί με δάνεια από σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Σκοπός της αναδρομικής έκθεσης είναι να δώσει στο κοινό την ευκαιρία να ανακαλύψει το σύνολο του έργου του Takis, καθώς όλα τα στάδια της πορείας του θα αναδειχθούν μέσα από εμβληματικά γλυπτά και εγκαταστάσεις, προσωπικά αντικείμενα και σημαντικό αρχειακό υλικό.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Takis 1ºº» εδώ.
Michael Rakowitz & Ancient Cultures: «Allspice»
Η έκθεση αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας «Παρουσίαση Αρχαίων Πολιτισμών και Σύγχρονης Τέχνης», μιας συνεργασίας του υπουργείου Πολιτισμού, του Μουσείου Ακρόπολης και του Οργανισμού ΝΕΟΝ, με επίκεντρο το πολυδιάστατο έργο του Michael Rakowitz, όπου παρουσιάζονται έργα σύγχρονης τέχνης σε διάλογο με αντικείμενα αρχαίων πολιτισμών από τις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η τριλογία αγγίζει θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς, απώλειας και αποκατάστασης, επιβίωσης και δημιουργίας πολιτισμού. Ένας διάλογος με έργα εννοιολογικά, συγκινητικά, φανερά πολιτικά, σίγουρα επίκαιρα, που μας υπενθυμίζει την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της ιστορίας (πόλεμοι, αποικιοκρατία, μετανάστευση) και παράλληλα φέρνει στο προσκήνιο τη μοίρα των εμπόλεμων περιοχών αλλά και τα μάταια ταξίδια διωγμένων ανθρώπων και πολιτιστικών αγαθών.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Allspice» εδώ.
Μαρτίνος Γαβαθάς: «Συνάψεις»
Στην έκθεση παρουσιάζονται περίπου 90 έργα του καλλιτέχνη σε χαρτί, καμβά και ξύλο, καθώς και έργα που δημιούργησε με μια προσωπική τεχνική κολάζ ξυλογραφίας. Συνδέοντας το έξω με το μέσα, το φανταστικό με το πραγματικό, το παρελθόν με το παρόν, ο συγκερασμός των αντιθέτων, τόσο σε εννοιολογικό όσο και σε εικαστικό επίπεδο, αποτελεί κυρίαρχο στόχο των αναζητήσεων του Μαρτίνου Γαβαθά, που γεννήθηκε στην Εύβοια το 1943 και πέθανε στην Αθήνα, αιφνίδια, στις 4 Μαρτίου φέτος. Το έργο του Γαβαθά, ο οποίος δίδαξε σχέδιο και ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1977 έως το 2006, είναι εξαιρετικά σύνθετο. Δημιουργώντας μικρά και μεγάλα έργα αντιστικτικά, ανάμεσα στη ζωγραφική και τη χαρακτική, θέλησε τη συνύπαρξη ενός θεωρητικού και καλλιτεχνικού έργου, την εικαστική διατύπωση ενός φιλοσοφικού υπόβαθρου και τη σύναψη των εννοιακών και οπτικών πτυχών της εικόνας, όπου όμως τον πρώτο λόγο έχει πάντα η οπτική συγκίνηση.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Συνάψεις» εδώ.
Αλέξανδρος Καπετάνου: «Τα όρια της απαγόρευσης»
Όπως εξηγεί σε σημείωμά του ο επιμελητής Χριστόφορος Μαρίνος: «Η έκθεση περιλαμβάνει γλυπτά και εγκαταστάσεις που εξετάζουν τους ποικίλους συμβολισμούς της ασπροκόκκινης ταινίας σήμανσης. Η “απαγορευτική ταινία”, όπως είθισται να την αποκαλούμε, αποτελεί ένα ύπουλο απόρριμμα, ένα απόρριμμα που δεν του δίνουμε μεγάλη σημασία… Ο Καπετάνου επισκέπτεται τις λαϊκές αγορές της Θεσσαλονίκης, εντοπίζει τις κολόνες και τους συρμάτινους φράχτες και αφαιρεί τις παρατημένες ταινίες, λύνοντας προσεκτικά και υπομονετικά τους κόμπους, ώστε να τις αποσπάσει άθικτες. Εν συνεχεία, πλέκει εμμονικά πάνω σε κοτετσόσυρμα χιλιάδες κόμπους με τα υπολείμματα των ταινιών που έχει συλλέξει. Τα “χαλιά” και τα “σουβέρ” του, που λειτουργούν ως απτικά τοπία, σε καλούν να τα χαϊδέψεις, όπως θα έκανες με ένα υφαντό της γιαγιάς σου».
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Τα όρια της απαγόρευσης» εδώ.
«Στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη»
Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης στήνει ένα μνημειακό εργαστήρι, έναν χώρο υβριδικό, όπου η τέχνη της Χαρακτικής γνωρίζει νέα όρια και το έργο του χαράκτη δεν εκτίθεται απλώς – αποκαλύπτεται. Τα χαρακτικά του πλαισιώνονται από τα ίδια τα υλικά που τον συγκροτούν: σημειώσεις, αποκόμματα, φωτογραφίες, αντικείμενα που έχει μαζέψει από τα σκουπίδια – «παράσιτα» της πόλης που ανακυκλώνονται σε χαρακτικά έργα. Μαζί, βίντεο και ήχος ολοκληρώνουν μια εμπειρία όχι απλώς εικαστική αλλά οπτικοακουστική. Σε αυτό το προσωπικό cabinet de curiosités, το ιδιότυπο animation που προτείνει ο ανήσυχος δημιουργός λειτουργεί ως προέκταση της χαρακτικής. Δίνει κίνηση στην ακινησία, φωνή στη σιωπή. Τα έργα του αποκτούν αυτονομία, σαν σκηνές ενός υπόγειου φιλμ, ενός αφηγήματος που δεν υπονοεί, αλλά φανερώνει.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη» εδώ.
Erieta Attali: «Δήλος | Γη Εν Πλω»
Η διεθνούς φήμης φωτογράφος παρουσιάζει μια έκθεση-φωτογραφικό στοχασμό για την αρχαία νήσο της Δήλου, τη μυθική γενέτειρα του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος, στην καρδιά του Αιγαίου Πελάγους. Η έκθεση προσφέρει μια ξεχωριστή οπτική εξερεύνηση της Δήλου ως τόπου γεωγραφικά ορισμένου, και ως τόπου μεταφυσικά ασύλληπτου. Συνοδεύεται από κείμενα των Barry Bergdoll, Γεώργιου-Στυλιανού Πρεβελάκη και Δημήτρη Φιλιππίδη. Μέσα από τον φακό της, η Attali αναβιώνει την ιερή αύρα του νησιού, προσφέροντας μια εικονική αφήγηση που είναι ταυτόχρονα αρχαιολογική, λυρική και βαθιά αχρονική. Περιλαμβάνονται 25 εκτυπώσεις μεγάλης κλίμακας, μια ταινία μικρού μήκους (7 λεπτών) της Ελισάβετ Τσουχτίδη και μια χαρτογράφηση σχεδιασμένη από τον αρχιτέκτονα Άρη Καφαντάρη.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Δήλος | Γη Εν Πλω» εδώ.
Art Athina Pop Up @ Intercontinental
Ο σημαντικότερος ετήσιος εικαστικός θεσμός της χώρας, η Art Athina, παρουσιάζει την έκθεση Art Athina Pop Up @ InterContinental Athens. Πρόκειται για μια παρέμβαση στον πολιτιστικό χάρτη της πόλης, που εστιάζει στη γλυπτική και διευρύνει την εμπειρία της έκθεσης έξω από τους καθιερωμένους χώρους τέχνης. Για έναν ολόκληρο μήνα, οι επισκέπτες θα περιηγηθούν σε 27 έργα σύγχρονων καλλιτεχνών, επιλεγμένα από ισάριθμες γκαλερί, οι οποίες θα συμμετάσχουν στην επερχόμενη Art Athina 2025. Οι δημιουργίες αυτές θα συνομιλήσουν με τα 17 έργα που βρίσκονται ήδη εγκατεστημένα στους χώρους του InterContinental Athens και ανήκουν στη συλλογή του.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Art Athina Pop Up» εδώ.
Φαντάσου ένα πουλί
Πρόκειται για ομαδική έκθεση 200 περίπου έργων πάτσγουορκ από καλλιτέχνες που προέρχονται από τις χώρες-μέλη (Ελλάδα, Ελβετία, Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Πολωνία, Ιρλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισλανδία) της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Πάτσγουορκ (European Quilting Association), στην οποία ανήκει και ο Ελληνικός Σύλλογος. Οι δημιουργίες των καλλιτεχνών, που αναπτύσσονται στους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης, ακολουθούν τις προδιαγραφές που καθορίστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία το 2024, γιορτάζοντας τα 35 χρόνια από την ίδρυσή της. Συγκεκριμένα, στην υφασμάτινη δημιουργία πρέπει να σχηματίζεται ένα ονειροπούλι ή νυχτοπούλι ή πουλί του παραδείσου, είτε πραγματικό είτε φανταστικό, σε οποιαδήποτε στιγμή του βίου του, ενώ υποχρεωτικά θα εντάσσεται, με κάποιον τρόπο, το σμαραγδί-πράσινο χρώμα, καθώς συνδέεται με αυτήν τη χρονική επέτειο.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Φαντάσου ένα πουλί» εδώ.
Δημήτρης Αστερίου: «Testa Fragilis – Εύθραυστο Κέλυφος»
Με αφορμή τα 20 χρόνια Athens Pride, ο καλλιτέχνης Δημήτρης Αστερίου αφηγείται, με μέσο τη ζωγραφική και τη γλυπτική, ιστορίες ανθρώπων στην προσπάθειά τους να έρθουν σε επαφή με τη φύση τους, να την αναγνωρίσουν και να επιτρέψουν στους/στις/στα εαυτούς/ές/ά τους να την επικοινωνήσουν στο περιβάλλον τους. Με έντονα, ζεστά χρώματα και πληθώρα υλικών −ακρυλικά, λάδια, μαρκαδόροι, ακουαρέλες, ξύλα, κόλλες και ready mades− σε έργα μεγάλων διαστάσεων και γλυπτές εγκαταστάσεις, γυμνά σώματα μοναχικών εφήβων, ομόφυλων ζευγαριών, τρανς αγοριών και κοριτσιών, μέσα από ένα πλήθος συμβόλων μάς καλούν να γίνουμε συμμέτοχοι σ’ αυτό το ταξίδι. Άνθρωποι διχασμένοι ανάμεσα στη σωματικότητα της φύσης τους και τις ιδεοληψίες της κοινωνίας, μεταμορφώνονται: τα κεφάλια τους γίνονται κουτιά που φυλακίζουν τη σκέψη ασφυκτικά, ενώ κάποια άλλα γίνονται σπίτια −σύμβολα της πορείας προς την ωριμότητά τους και την ολοκλήρωσή τους− σπάζουν το κέλυφος και μεταμορφώνονται σε απελευθερωμένα και περήφανα κυπαρίσσια που διεκδικούν την ασφάλεια και την ελευθερία, τη χαρά τής ζωής με σιγουριά και αυτοπεποίθηση.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Testa Fragilis – Εύθραυστο Κέλυφος» εδώ.
Jean-Michel Basquiat: «Untitled»
Η έκθεση αντλεί το όνομά της από ένα έργο του 1983, που φέρει απλώς την υπογραφή του καλλιτέχνη και τη λέξη «Untitled» – μια κίνηση που παραπέμπει ευθέως στη σκέψη του Duchamp, ένα υπαινικτικό αλλά ισχυρό σχόλιο για την έννοια της αυθεντίας, αλλά, κυρίως, μια άμεση αναφορά στη στάση του ίδιου του Basquiat: την αντίστασή του να ενταχθεί σε κατηγορίες. Έτσι είναι και το «Untitled», ένας τίτλος που αρνείται να είναι τίτλος. Η έκθεση προέκυψε από τη συνεργασία της γκαλερί The Intermission με τη Galerie Enrico Navarra, ωστόσο δεν είναι απλώς μια αναδρομή που προσπαθεί να «ορίσει» τον Jean-Michel Basquiat.
Αντίθετα, επιδιώκει να φωτίσει τις πολλαπλές πλευρές του: ευέλικτος, τολμηρός, παιχνιδιάρης, δύο βήματα μπροστά από την εποχή του, απόλυτα ελεύθερος και αντισυμβατικός, ξορκίζει και παράλληλα προκαλεί το χάος κάνοντας πειραματισμούς με διαφορετικά μέσα και ευφυείς εναλλαγές ανάμεσα στη ζωγραφική και το σχέδιο, από το κείμενο και την ποίηση στον πολιτικό σχολιασμό, κι από την ποπ κουλτούρα στην αρχαιότητα. Οι δρόμοι της Νέας Υόρκης ηλεκτρίζουν τη φαντασία του, η αρχαία Ελλάδα το ίδιο, η βίαιη σάτιρα των «Looney Tunes», το χρηματιστήριο, η πολιτική, η ιστορία, η τηλεοπτική υστερία της εποχής Ρίγκαν. Κι όλα αυτά, οι δημιουργικές εμμονές του, σε ένα ενιαίο, εσωτερικά εκρηκτικό σύμπαν. Τη μελέτη και τον σχεδιασμό του εκθεσιακού χώρου υπογράφει το αρχιτεκτονικό γραφείο Kois Associated Architects, δημιουργώντας ένα περιβάλλον που ενισχύει τη δυναμική του έργου του Basquiat και αναδεικνύει τον διαλογικό χαρακτήρα της έκθεσης με τον αστικό και βιομηχανικό ιστό του Πειραιά.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Untitled» εδώ.
Win Knowlton: «Weather or not»
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα έργα του γνωστού εικαστικού καλλιτέχνη Win Knowlton, σε μια έκθεση στην οποία θα παρουσιαστεί σε έναν χώρο ειδικά διαμορφωμένο ως εγκατάσταση μία σειρά από ακρυλικά τα οποία δούλεψε ο ζωγράφος πρόσφατα στο Βερολίνο. Στην αθηναϊκή έκθεσή του το κοινό θα μπορέσει να δει έργα του Knowlton που έχουν ως θεματικό πυρήνα τα καιρικά φαινόμενα. Με έμπνευση από τις αλλαγές του καιρού, ο καλλιτέχνης δημιουργεί ένα νέο, πρωτότυπο σύμπαν, που απευθύνεται τόσο στους λάτρεις της τέχνης του τοπίου όσο και σε εκείνους που προβληματίζονται για την κλιματική αλλαγή και τα ακραία φαινόμενα που συνιστούν επακόλουθό της.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Weather or not» εδώ.
Φαίη Θεοχάρους: «Nocturnal mindscapes»
Όπως σημειώνει ο επιμελητής Κωνσταντίνος Θ. Σπυρόπουλος: «Η Φαίη Θεοχάρους δεν αφηγείται απλώς − τελετουργεί. Διευρύνει το πεδίο της μνήμης
ως βιωματικής πολιτικής, προσκαλώντας μας να περιπλανηθούμε ως νεφελοβάτες στους ιριδίζοντες χώρους της παιδικής φαντασίας και να αντιληφθούμε τη ζέουσα παιδικότητα ως πράξη ενεργού αντίστασης. Η τέχνη της αποκαλύπτεται ως κάλεσμα
για ολική επαγρύπνηση».
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Nocturnal mindscapes» εδώ.
«Muddy Mood»: Ομαδική έκθεση κεραμικής
Ο επιμελητής Αποστόλης Αρτινός λέει μεταξύ άλλων στο κείμενό του για την έκθεση: «Η πρακτική της κεραμικής έχει κάτι το παιγνιώδες, κάθε κίνηση αποκαλύπτει μορφές. Το μόνο που μας απομένει είναι να τις διευρύνουμε, να τις πολλαπλασιάσουμε, να συνεχίσουμε το παιγνίδι. Αυτό άλλωστε κάνει ένα παιγνίδι συναρπαστικό, το ατελεύτητο των εκδηλώσεών του. Η μορφοποίηση του πηλού ανιχνεύει διαρκώς αυτή τη δυνατότητα, το δημιουργικό της εύρος. Είμαστε μέσα στην αρχή της ηδονής. Η αυθορμησία αυτής της πρακτικής, καθόλου βέβαια ασύνδετη με την εμπειρία και την τεχνογνωσία της, δεν εξαντλείται στη σαγήνη, αλλά εκδηλώνεται στις διακρίσεις της. Καθώς ο κεραμίστας, ενώ αναγνωρίζει τις οπτικές μορφές, τις καθυποβάλλει στο εύρος και στις διακρίσεις της εργασίας του. Εδώ εντοπίζεται κι η διαφορά απ’ τη μοντελοποίηση των παιδιών, ο δημιουργός αφήνεται στη σαγήνη αλλά και την υποπτεύεται συνεχώς».
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Muddy Mood» εδώ.
Αλέκος Κυραρίνης: «Χρώμα Κόκκινο»
Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα των τελευταίων δύο ετών. Ο καλλιτέχνης επαναπροσδιορίζεται. Χωρίς να εγκαταλείπει τον κεντρικό πυρήνα της εργασίας του, χωρίς να αναιρεί τη θρησκευτική συνάφεια που τον διακρίνει, προσπαθεί να συντάξει και να αναδείξει νέα πεδία δημιουργίας. Οι αγγελικές, αγιολογικές και συναφείς θεολογικές του συνθέσεις έχουν πάντα αναφορές στη λαϊκή και βυζαντινή παράδοση, αλλά και επιρροές από την τέχνη του μοντερνισμού, τόσο προσιτή και οικεία στον καλλιτέχνη. Στην έκθεση αυτή επιχειρεί να ζωγραφίσει αποκλειστικά στην κλίμακα του ερυθρού, του κόκκινου χρώματος. Το χρώμα αυτό είναι ιστορικά και συναισθηματικά φορτισμένο, καθώς συνδέεται με παραστάσεις πάθους, βίας, σύγκρουσης, αίματος, φωτιάς – αλλά και με εικόνες χαράς, μέθης και ευωχίας. Παραπέμπει σε φήμες, σε παραδόσεις, σε δοξασίες, σε τελετουργίες. Επισημαίνει τη ροή της ζωής, αλλά και τον, κάποτε θανάσιμο, κίνδυνο. Έλκει την προσοχή ως παράγων έντασης.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Χρώμα Κόκκινο» εδώ.
Αντώνης Ντόνεφ: «Time’s Witness»
Ο καλλιτέχνης δηλώνει «Αυτόπτης Μάρτυρας του Χρόνου» («Time’s Witness»), μετατρέποντας τον χώρο της γκαλερί σε μια «βιβλιοθήκη του χρόνου» όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, όλες οι ερμηνείες είναι δυνατές. Το έργο του αποτελεί ταυτόχρονα επαναδιαπραγμάτευση της γνώσης και του χρόνου. Παραμένοντας πιστός στα δομικά στοιχεία της τεχνικής του, επέμβαση πάνω σε σελίδες όπου συγκεντρώνεται η γνώση (αρχειακό έντυπο υλικό, όπως λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, χάρτες κ.ά.) και οργανική ανάπτυξη του σχεδίου με μελάνι εν είδει αυτόματης γραφής, προσθέτει περισσότερο χρώμα στα νέα του έργα στην προσπάθειά του, όπως δηλώνει, «να αποτυπώσει με τη ζωγραφική του ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι χρόνου». Δαιδαλώδης εικονογραφία, καλλιγραφικό σχέδιο, χιούμορ, συνειδητό και ασυνείδητο, ορατό και αόρατο, μνήμη, γνώση και φαντασία συνυπάρχουν αρμονικά στις πολυεπίπεδες ζωγραφικές επιφάνειες του Αντώνη Ντόνεφ που δρουν σαν «ανοιχτά βιβλία».
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Time’s Witness» εδώ.
Charline von Heyl: «The Giddy Road to Ruin»
Η έκθεση ξεδιπλώνεται στους τρεις ορόφους της Συλλογής Γιώργου Οικονόμου παρουσιάζοντας επιλεγμένα έργα των τελευταίων δεκαετιών. Το παλαιότερο έργο της έκθεσης είναι ο εξαιρετικός πίνακας «Untitled (11/93, I)» (1993) από τη Συλλογή Γιώργου Οικονόμου, χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρακτικής της καλλιτέχνιδας, ενώ το πιο πρόσφατο είναι η πρώτη φωτογραφική ενότητα «Athens», του 2024. Ο τίτλος της έκθεσης, «The Giddy Road to Ruin», προέρχεται από τον ομώνυμο πίνακα του 2015 και μπορεί να ερμηνευτεί ως αντανάκλαση του τρόπου σκέψης και των προβληματισμών της καλλιτέχνιδας σχετικά με τη φύση της ζωγραφικής. Ο πίνακας παρουσιάζεται στην αρχή της έκθεσης και, αν λογιστεί στο πλαίσιο του αρχαίου και σύγχρονου τοπίου της Ελλάδας, αποκτά μεγαλύτερη σημασία, ειδικά σε διάλογο με τα κολάζ του «Athens» (2024). Μέσα από αυτές τις φωτογραφίες βιώνουμε τους απόηχους και τους υπόκωφους θορύβους τόσο του παρόντος όσο και της ιστορίας. Τα αντιφατικά στυλ μπορεί να φαίνονται ασυμβίβαστα εκ πρώτης όψεως, όμως μια πιο διακριτή ματιά επιβεβαιώνει τη συνύπαρξή τους σε ένα μοναδικά συνεκτικό σύμπαν.
Η Charline von Heyl είναι μια από τις σημαντικότερες ζωγράφους της γενιάς της. Με σπουδές στη Γερμανία τη δεκαετία του ’80 και εμπνευσμένη τόσο από παλαιότερους καλλιτέχνες όσο και από σύγχρονούς της, όπως οι Martin Kippenberger, Rosemarie Trockel, Michael Krebber αλλά και οι Albert Oehlen, Jutta Koether, Cosima von Bonin, άρχισε να εξερευνά νέους δρόμους στη ζωγραφική, ιδιαίτερα μετά τη μετακόμισή της στη Νέα Υόρκη το 1996. Παρόλο που οι πίνακές της αποπνέουν τη σχολαστικότητα και την ένταση που συναντά κάποιος στη δουλειά των προαναφερθέντων καλλιτεχνών, η δουλειά της απέχει από την ειρωνεία, προτιμώντας μια πιο ανοιχτή αίσθηση του χιούμορ και μια σχετική ευελιξία ανάμεσα στο χειρωνακτικό και το διανοητικό κομμάτι της σύνθεσης. Το έργο της δεν είναι ούτε εντελώς αφηρημένο ούτε παραστατικό, αλλά είναι ταυτόχρονα και τα δύο. Η τέχνη της συνταιριάζει οπτικές και εννοιολογικές αντιθέσεις με επιτυχία, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέσω φαινομενικά αδύνατων συνδυασμών θεμάτων, συνθέσεων και στυλ, καταλήγοντας σε αμείωτης έντασης αινιγματικά έργα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «The Giddy Road to Ruin» εδώ.
Οscar Murillo: «Ένα τηλεγράφημα στην αγαπημένη μου Suki»
Στην έκθεση «Ένα Τηλεγράφημα στην αγαπημένη μου Suki», ο Murillo στοχάζεται πάνω στη δυναμική και την ευθραυστότητα της επικοινωνίας μέσω της δημιουργίας ιχνών. Μία και μόνο χειρονομία πάνω σε μια επιφάνεια την ενεργοποιεί, φορτίζοντάς τη με ενέργεια που μπορεί να αντηχήσει, να σβηστεί ή να επεκταθεί από κάποιον άλλον. Αυτές οι ιδέες της διάχυσης, της ανταλλαγής, της σύνδεσης και της ρήξης αποκτούν ιδιαίτερη σημασία στο σημερινό πολιτιστικό και πολιτικό κλίμα. Στην έκθεση περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, έργα από τη σειρά «Flight drawings» (2012–), σχέδια σε χαρτί που ο καλλιτέχνης δημιουργεί ενώ ταξιδεύει αεροπορικώς. Σχέδια οικεία αλλά αβίαστα, εμπνευσμένα από τον αυτοματισμό, επιτρέπουν στη χειρονομία να λειτουργήσει ως μια απελευθερωμένη μορφή επικοινωνίας.
Αυτή η ιδέα διαπνέει επίσης μια επιλογή εικαστικών βίντεο με τίτλο «Echoing Spirits» (2022–), τα οποία αποτυπώνουν περφόρμανς των τελευταίων τριών ετών, κατά τις οποίες τα «Flight drawings» χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία ενεργοποίησης, θυμίζοντας παρτιτούρες μουσικής. Παράλληλα, παρουσιάζονται και αρκετά ζωγραφικά έργα από τη σειρά «Telegram» (2013–), τα οποία προέρχονται από το αρχείο ή το «σύνολο δεδομένων» του πρότζεκτ «Frequencies», μιας φιλόδοξης πρωτοβουλίας που ξεκίνησε το 2013 και περιλάμβανε την τοποθέτηση καμβάδων σε σχολικά θρανία ανά τον κόσμο, επιφάνειες που με τον καιρό συγκέντρωσαν τόσο ασυναίσθητα όσο και σκόπιμα ίχνη των μαθητών. Τέλος, μια επιλογή έργων από τη σειρά «surge (social cataracts)» (2018–) φέρνει στο προσκήνιο την κατάρρευση της επικοινωνίας.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Ένα τηλεγράφημα στην αγαπημένη μου Suki» εδώ.
Ντόρα Οικονόμου: «Hosts and Parasites»
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού της στη Βραζιλία, η Ντόρα Οικονόμου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την έννοια του ξενιστή και του παρασίτου, εμπνευσμένη από τα εντυπωσιακά δέντρα του Ρίο ντε Τζανέιρο, στα οποία φυτρώνουν ορχιδέες: τεχνικά πρόκειται για παρασιτικά φυτά, που απορροφούν θρεπτικά συστατικά από τους κορμούς και τις ρίζες των δέντρων. Παρ’ όλα αυτά, ομορφαίνουν τα δέντρα και τα καθιστούν πιο ελκυστικά στα μάτια των περαστικών, κερδίζοντας έτσι τη φροντίδα και την προσοχή των κατοίκων της πόλης. Η χαρακτηριστική, καμπυλόγραμμη μορφή αυτών των λουλουδιών και γενικότερα το αρχέτυπο του πλεγμένου, αναρριχώμενου παρασίτου, όπως είναι ο κισσός, βρίσκει τη θέση του στην έκθεση μέσα από αυστηρά διπλωμένες, παστέλ κατασκευές από βαμβάκι και μαλλί.
Παράλληλα, αυτές οι γλυπτικές μορφές παραπέμπουν και στα ταξίδια της καλλιτέχνιδας το τελευταίο έτος, στην Ταϊλάνδη, το Χονγκ Κονγκ, τον ποταμό Μεκόνγκ και την Ιαπωνία. Το πολυπολιτισμικό αυτό μωσαϊκό αποτυπώνει τον στοχαστικό και μεταφορικά τον παρασιτικό χαρακτήρα του έργου της, που βασίζεται στην ανάμειξη και την ενίσχυση διαφορετικών παραδόσεων και επιρροών. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η έκθεση διερευνά τη ρευστή δυαδικότητα της σχέσης ξενιστή-παρασίτου: ποιος είναι αυτός που επωφελείται και ποιος υφίσταται τη ζημία;
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Hosts and Parasites» εδώ.
Βαλίνια Σβορώνου: «Clocks of the tides»
Η πρακτική της Σβορώνου διερευνά πολιτισμικές και τεχνολογικές μετατοπίσεις στην ανθρώπινη ιστορία μέσα από προσωπικές και συλλογικές οπτικές. Με σημείο αναφοράς το γεγονός ότι μεγάλωσε στην Αθήνα, μέσα σε μια οικογένεια μεταναστών από την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία, εξερευνά τις περίπλοκες ιστορίες σύγκρουσης και ανταλλαγής ανάμεσα στην Ανατολή και τον λεγόμενο Δυτικό κόσμο, και πώς αυτές συνεχίζουν να διαμορφώνουν τις σύγχρονες ταυτότητες και τις γεωπολιτικές πραγματικότητες.
Το έργο της ανασχηματίζει ιστορικές αφηγήσεις, δημιουργώντας χώρο για κατανόηση, επανερμηνεία και τη δυνατότητα ενδυναμωμένων μελλοντικών προοπτικών. Δουλεύει με κείμενο, κινούμενη εικόνα, apps, εκτυπώσεις και γλυπτική, συνθέτοντας πολυεπίπεδες αφηγήσεις μέσα από μια φεμινιστική και μετα-αποικιακή οπτική. Στο επίκεντρο της πρακτικής της βρίσκεται το ενδιαφέρον για παραγνωρισμένες γυναικείες ιστορίες και τη σημασία τους μέσα σε πατριαρχικά και μετα-αποικιακά συστήματα. Αξιοποιώντας δημιουργικά εργαλεία που συνδέονται ιστορικά με την αντίσταση και την ενδυνάμωση −όπως η επιστημονική φαντασία, η λογοτεχνία, οι υποκουλτούρες, ο μύθος, το κουτσομπολιό και η χειροτεχνία−, η Σβορώνου καλλιεργεί έναν διαγενεακό διάλογο και προτείνει μια φαντασιακή ανασύνθεση της μνήμης και του νοήματος.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Clocks of the tides» εδώ.
Γιούλικα Ψιμούλη & Πέτρος Τατσιόπουλος: «Η αναζήτηση της τυχαιότητας»
Μία έκθεση όπου οι κέρινοι πίνακες της Γιούλικας Ψιμούλη συνομιλούν με την ηχητική εγκατάσταση «INST 4» του Πέτρου Τατσιόπουλου. Ο πυρήνας αυτής της εικαστικής αναζήτησης είναι το ερώτημα του «τυχαίου», η ψηλάφηση του ορίου ανάμεσα στο τυχαίο και τη βούληση, η αποδοχή και η διαχείρισή του. Το κάθε έργο αντιμετωπίζει αυτή την απορία στο δικό του ξεχωριστό περιβάλλον και με ένα συγκεκριμένο πάντα θέμα. Πρόκειται για έντεκα θέματα που την απασχολούν και τα οποία είναι: η υπαρξιακή αγωνία, το θάρρος ή η τοποθέτηση απέναντι στον θάνατο, η αναγκαιότητα της ποίησης εκφρασμένη μέσα από τη λιτότητα, η γυναικεία φύση και η τύχη της στον κόσμο, η αυτογνωσία, το έγκλημα και η στάση μας απέναντι του, η αγάπη, η αναζήτηση της ρίζας μας στις απαρχές του κόσμου, η τύχη των γηρατειών, η προσφυγιά και η ερήμωση της φύσης.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Η αναζήτηση της τυχαιότητας» εδώ.
Ντιάννα Μαγκανιά: «Η αλλοδαπή ψυχή του Αστρακάν»
Γεννημένη στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ, η καλλιτέχνιδα έχει εκθέσει ατομικά στη Ρώμη, στη Νέα Υόρκη και σε ομαδικές εκθέσεις στο Εθνικό Θέατρο, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στην Μπιενάλε της Πράγας, στο Μουσείο Macro της Ρώμης και στην έκθεση Outlook το 2004 στην Αθήνα, μεταξύ άλλων. Έργα της βρίσκονται στη συλλογή των μουσείων ΕΜΣΤ, Macro της Ρώμης και Marta στο Herford της Γερμανίας και στις ιδιωτικές συλλογές ΝΕΟΝ και ΔΕΣΤΕ. Το 2010 της απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο για την ανέγερση του μνημείου του Ολοκαυτώματος στην Αθήνα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Η αλλοδαπή ψυχή του Αστρακάν» εδώ.
Nikola Sarić: «Άνωθεν βλέμμα»
Όπως εξηγεί σε σημείωμά της η επιμελήτρια Κατερίνα Κοσκινά: «Ο καλλιτέχνης προσπαθεί, χρησιμοποιώντας υλικά από την αρχιτεκτονική, την τεχνολογία αλλά και την τέχνη, να ερμηνεύσει το τοπίο, αστικό και φυσικό, όπως αλλοιώνεται και εμφανίζεται ενίοτε απειλητικό και δυσοίωνο. Η αφ’ υψηλού θέαση, το “Άνωθεν βλέμμα” δεν είναι πλέον σαφές αν είναι η προέκταση του ανθρώπινου διά των drones ή το μάτι του Θεού, που παρατηρεί. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν ο άνθρωπος συναγωνίζεται τον Θεό, το αποτέλεσμα αυτής της «φενάκης» προξενεί στο είδος πολλά δεινά και διαταράσσει ισορροπίες. Τα έργα αυτά είναι αφορμές αναστοχασμού, ταυτόχρονα για την πορεία του ανθρώπου και του κόσμου, όσο και για την ιστορία και το μέλλον της τέχνης».
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Άνωθεν βλέμμα» εδώ.
Κωνσταντίνος Κορσοβίτης: «A Life in Shadows»
Παρότι κάθε έθνος της Νοτιοανατολικής Ασίας διατηρεί τη δική του ξεχωριστή κουλτούρα, οι χώρες της περιοχής μοιράζονται κοινά πολιτιστικά, θρησκευτικά, γλωσσικά και εθνολογικά χαρακτηριστικά, ως αποτέλεσμα σύνθετων σχέσεων που έχουν διαμορφωθεί εδώ και περισσότερα από χίλια χρόνια. Το θέατρο σκιών αποτελεί ένα μέσο έκφρασης αυτών των δεσμών, αναδεικνύοντας παράλληλα το παρελθόν και τις δυνατότητες του μέλλοντος. Η έκθεση θα εξετάσει κάθε πτυχή του: από την τέχνη της performance και την τελετουργία έως τη μουσική των οικογενειών, τη φιλοσοφία, την ιστορία, την αφήγηση, τη μόδα, τη θρησκεία, την εκπαίδευση και άλλες έννοιες και μορφές. Μέσω της ντοκιμαντερίστικης φωτογραφίας, το «A Life in Shadows» διερευνά την απόχρωση, την κομψότητα και την αξία του Wayang και των ανθρώπων που το υπηρετούν.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «A Life in Shadows» εδώ.
Joulia Strauss: «Eudaimonia. Living in Bliss Today»
Μια εικαστική εξερεύνηση της αρχαίας ιδέας της ευδαιμονίας μέσα από τα μάτια του σύγχρονου κόσμου. Ζωγραφική, γλυπτική και βίντεο συνομιλούν σε ένα πυκνό αφήγημα που αντλεί από την αρχαία προσωκρατική φιλοσοφία, τη σαμανική σοφία και τη δύναμη της τεχνολογίας. Συνδέοντας την τέχνη με τη μαθηματική τελειότητα και την παγκόσμια πολιτισμική κληρονομιά, η Strauss προτείνει μια ριζική επανεξέταση του τρόπου με τον οποίο αναζητούμε την ευτυχία σήμερα. Από το έργο «Cat-Notation», όπου αρχαίες μουσικές κλίμακες ζωντανεύουν μέσα από κινούμενα γλυπτά, έως ζωγραφικά πορτρέτα υβριδικών μορφών μεταξύ ζώου και ανθρώπου, η έκθεση καλεί τον επισκέπτη σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και πνευματικής αφύπνισης.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Eudaimonia. Living in Bliss Today» εδώ.
«IRIDANOS Vol.1 Nikos Sklavenitis»
Στην έκθεση συμμετέχουν 40 καλλιτέχνες που έχουν μαθητεύσει στο εργαστήριο του Νίκου Σκλαβενίτη, με έργα που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο μαθημάτων, σεμιναρίων και κύκλων εμβάθυνσης της σχολής. Τα βασικά μαθήματά της περιλαμβάνουν τμήματα κεραμικής Α & Β, τροχού, σχεδιασμού και εφαρμογών, καθώς και ειδικά εργαστήρια όπως «Διαλυτά Χρωστικά – Άλατα Μετάλλων». Το πρόγραμμα σπουδών είναι οργανωμένο έτσι ώστε να προσφέρει στέρεες τεχνικές βάσεις, αισθητική κατάρτιση και τη δυνατότητα ελεύθερης πειραματικής έκφρασης.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «IRIDANOS Vol.1» εδώ.
Δήμητρα Βάμιαλη: «Pinot Noir»
Όπως εξηγεί η επιμελήτρια Γαλήνη Λαζάνη, πρόκειται για «μια έκθεση με αινιγματικό τίτλο, όπου ένα σύνολο έργων λειτουργούν ως επινοήσεις πλοκής μιας μη γραμμικής αφήγησης με δύο όψεις. Η εικαστικός στήνει ένα σκηνοθετικό περιβάλλον μέσα από το οποίο “συνθέτει” ένα νουάρ αφήγημα σε έναν φαντασιακό αμπελώνα. Χρησιμοποιώντας ποικίλες πολιτιστικές αναφορές και αποδόσεις με κρυπτικά αποσπάσματα της γλώσσας, το “Pinot noir” ξεδιπλώνει πολυεπίπεδες ιστορίες που αντλούν από το είδος της κατασκοπευτικής φαντασίας, τοποθετημένες ανάμεσα σε αμπέλια, σταφύλια, στον μύθο του Διονύσου, σαν αυτοσχέδιες αποδόσεις φαντασιακών αναπαραστάσεων της πραγματικότητας».
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Pinot Noir» εδώ.
