Η Έφη Καλογεροπούλου διηγείται ιστορίες από την Ανάφη: από τις θρυλικές «Μάντρες», το μπαρ που δημιούργησε ο πατέρας της, μέχρι το εστιατόριό της, τη «Μαργαρίτα», σε ένα νησί που διαρκώς αλλάζει χρώματα.
Μέσα από τη δική της οικογενειακή διαδρομή, η Έφη Καλογεροπούλου εξιστορεί την αυθεντική ψυχή της Ανάφης. Μοιράζεται ιστορίες από το μπαρ «Μάντρες» και από το οικογενειακό εστιατόριο «Μαργαρίτα», που βρίσκεται στο Κλεισίδι. Μιλά για την προσπάθεια να διατηρηθεί η αυθεντικότητα του νησιού, για την κοινότητα που δημιουργήθηκε γύρω από ένα αφτεράδικο που έγινε θρύλος, αλλά και για την καθημερινότητα των μόνιμων κατοίκων.
«Η “Μαργαρίτα” λειτουργεί ήδη εδώ και 40 χρόνια. Το εστιατόριο το ξεκίνησε η μητέρα μου και, όταν βγήκε στη σύνταξη, το ανέλαβα εγώ. Από την πρώτη στιγμή, μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα να αξιοποιήσω ό,τι προσφέρει η γη και η θάλασσα της Ανάφης. Ήθελα οι επισκέπτες να γεύονται την πρώτη ύλη στην πιο αγνή της μορφή.
Οι Μάντρες είναι πια θρύλος. Πρόκειται για ένα μπαρ που ξεκίνησε ο πατέρας μου το 1996, στην προσπάθειά του να φτιάξει το σπίτι μας. Θυμάμαι πως ήθελε να το κάνει ροκ μπαρ και αυτή του η απόφαση έδωσε χαρακτήρα στο μαγαζί. Από το πρώτο κιόλας πάρτι, συγκεντρωνόταν όλο το νησί. Ένα από τα πιο έξυπνα πράγματα που έκανε ήταν να τοποθετήσει στην οροφή ένα στήριγμα με LED φώτα, ώστε να φαίνεται από τη Χώρα πότε άνοιξαν οι Μάντρες.
Όπως και το νησί, έτσι και οι Μάντρες πέρασαν διακυμάνσεις – όχι όμως δραματικές. Ο Ιούνιος παραμένει ίδιος. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο αλλάζει η ενέργεια. Ξεκινήσαμε με πάρτι δύο φορές την εβδομάδα. Μετά γίνονταν καθημερινά. Αργότερα, είχαμε διαφορετικό DJ κάθε βράδυ. Το μόνο σταθερό ήταν ότι πάντα εκεί συνέβαινε το πάρτι του νησιού. Πλέον, δεν παίζουμε μόνο ροκ.
Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς έγινε, αλλά οι Μάντρες έχουν δημιουργήσει μια καταπληκτική κοινότητα. Λαμβάνω αμέτρητα μηνύματα υποστήριξης – “κανείς δεν θα πειράξει τις Μάντρες”, μου γράφουν. Δεν έχουμε ποτέ καβγάδες, μόνο αγάπη. Η ένταση εκφράζεται μόνο στον χορό. Ίσως κάποιοι να μην ήθελαν ποτέ να υπάρχουν οι Μάντρες, αλλά σήμερα είναι ένας από τους λόγους για να έρθεις στην Ανάφη.
Και ναι, αν περάσεις μια νύχτα στις Μάντρες, θα έχεις κάτι να θυμάσαι για πάντα.
Είμαστε περήφανοι που δεν έχουμε ξαπλώστρες στο νησί. Έχουμε καθαρές παραλίες, ζεστή άμμο και άπλα. Εμείς δεν αφήνουμε ούτε γόπα πίσω μας. Υπήρξε όμως μια περίοδος, από το 2005 έως το 2010, που αυτό άρχισε να αλλάζει. Το κάμπινγκ τότε δεν ήταν στην καλύτερη του φάση – πολύς κόσμος, πολλά σκουπίδια. Οι campers των ’90s ήταν διαφορετικοί· τους θυμάμαι με νοσταλγία. Σήμερα, ωστόσο, όσοι έρχονται σέβονται τη φύση.
Δεν είναι εύκολο να ζει κανείς μόνιμα εδώ. Δεν υπάρχει σύνδεση με τα μεγαλύτερα νησιά. Εγώ έμεινα μόνιμα κατά την περίοδο της πανδημίας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μένω στο νησί έξι μήνες τον χρόνο. Τον χειμώνα, όμως, δεν υπάρχει εισόδημα.
Η Ανάφη αλλάζει χρώματα κάθε μήνα. Και όταν σου συμβαίνει κάτι, ανακαλείς αυτές τις εικόνες και γιατρεύεσαι. Λες: “έχω λόγο να υπάρχω”».
