Δεκαπενταύγουστος στην Τήνο
1989
Δεν ξέρω για την Κάρπαθο -δεν το επισκέφθηκα άλλωστε ποτέ το νησί- αλλά όσον αφορά τα λαϊκά δρώμενα, ο Δεκαπενταύγουστος στην Τήνο, ο έτερος αγαπημένος προορισμός των φωτογράφων, θα πρέπει να διατηρεί ακόμη το ένδιαφέρον του. Αγνοούσα πολλά πράγματα για την Ελλάδα. Η παράδοση ήρθε και με βρήκε απροσδόκητα μέσα από ένα βίωμα περίπου τραυματικό. Το άγριο κάποτε κεφαλονίτικο “πανηγύρι των τρελών”, που γινόταν στις 16 Αυγούστου, στη γιορτή του αγίου Γερασίμου, με στοιχειώνει ακόμα με μια έντονη καλοκαιρινή παιδική μνήμη. Η πένθιμη μουσική της φιλαρμονικής, τα ουρλιαχτά των αλυσσοδεμένων και μαυροντυμένων “σαλεμένων” άφησαν ένα στίγμα που το υποσυνείδητο επεξεργάστηκε και μετουσίωσε αργότερα σε γνήσια εγκυκλοπαιδική περιέργεια. Χρειάστηκε να εμβαπτιστώ κι εγώ κάποια στιγμή, χωρίς όμως ιδιαίτερο σχέδιο, στα έθιμα των ανθρώπων. Απ’ όσες γιορτές είχα σημειώσει σε ένα τετράδιο, και ήταν πολλές, παρευρέθηκα εν τέλει σε ελάχιστες. Ξεχωρίζουν οι απόκριες στην Αγία Άννα της Εύβοιας, τα φιδάκια της Παναγίας στο Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς (ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος), το ικαριώτικο πανηγύρι της Λαγκάδας και …η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου στην Τήνο. Δυστυχώς, από την τελευταία έχουν χαθεί με ανεξήγητο τρόπο όλα τα αρνητικά.
Η Παναγία! (ένα περιστέρι)
