ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΞΕΧΑΣΕΙ τι συμβαίνει στο προηγούμενο επεισόδιο των Επικίνδυνων Αποστολών, το όγδοο, που στην ουσία είναι το δεύτερο μισό της Θανάσιμης Εκδίκησης, εξηγούνται όλα στο πρώτο τέταρτο, μια σύνοψη των κομματιών του δυσεπίλυτου παζλ και μαζί ανθολογία με ενσταντανέ από γνωστά πρόσωπα μιας σειράς που πλέον μετρά τρεις δεκαετίας κινηματογραφικής ανάστασης, από τότε που την ανέλαβε προσωπικά ο Τομ Κρουζ, και επίσης ρίχνει μια αρχική σπόντα για οριστικό κλείσιμο, κάτι που δεν ισχύει, αν κρίνουμε από το ανοιχτό, διά παν ενδεχόμενο, φινάλε.
Εις το επανιδείν και όχι αντί, λοιπόν, για την Έσχατη Λύση, μια περιπέτεια απίθανων συνθηκών, όπου η Οντότητα αποτελεί την αόρατη απειλή, ένα ψηφιακό υπερπαράσιτο ικανό να πάψει κάθε δραστηριότητα, διεισδύοντας εκεί όπου και οι υψηλές ασφάλειες σηκώνουν τα χέρια ψηλά!
Η ταινία πάσχει σεναριακά, η πλοκή πετάγεται από το ένα μέρος του κόσμου στην επόμενη ταρζανιά που η ομάδα του Χαντ καλείται να εκτελέσει σαν να θέλει να περάσει ουρανοξύστη στην τρύπα της βελόνας, και το στυλ του Κρίστοφερ Μακουόρι φαίνεται να διαχέεται, ιδρώνοντας να κουμπώσει τα εδάφια.
Όμως, ο Ίθαν Χαντ, εγκλωβισμένος στο τελευταίο βαγόνι του ατελείωτου σασπένς του ΜΙ7, θα κυνηγήσει, όπως λέει και το δηλωτικό επώνυμό του, το διπλό κλειδί που οδηγεί στο βυθισμένο πυρηνικό υποβρύχιο, για να προλάβει τον Αντίθεο Γκάμπριελ (Εσάι Μοράλες), να συνδυάσει τα ασυνδύαστα σε χρόνο dt, να κάνει τα αδύνατα πιθανά, σκαρφαλώνοντας εκεί όπου δεν φτάνουν οι αετοί, και να ανατρέψει το πεπρωμένο της Οντότητας, δηλαδή την πεποίθηση πως όλα είναι προδιαγεγραμμένα και μοιραία διαγράφουν μια τερματικά διαβρωτική πορεία.
Ενώ στο Top Gun ο Μάβερικ κινείται μεν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά αφήνει να διαφαίνεται ένας χαρακτήρας με συμπεριφορά οικεία, ο Χαντ των Επικίνδυνων Αποστολών, όπως περίπου και ο Τζέισον Μπορν, φτιάχνει ο ίδιος το πλαίσιο από το μηδέν, με τον ίδιο τρόπο που ο Κρουζ ανέπτυξε τη σειρά στα δικά του μέτρα, καθώς και σε μια ιδεολογία που του ταιριάζει. Το σύμπαν των ταινιών είναι μια καθαρή κατασκευή, μια μικρή θρησκεία. Είναι μεν Αμερικανός, αλλά υπερεθνικός και παγκόσμιος, ποντάρει στη μικρή κοινότητα των διαγραμμένων από τα μητρώα φίλων του, αλλά παίρνει τις παρτίδες πάνω του, σαν περιθωριακός ηγέτης που πασχίζει να πείσει πως φέρει την αλήθεια και αψηφά τις «κακές» εντολές των ανωτέρων του.
«Μην ξεχνάς, πόνος είναι, θα περάσει», λέει στην τρομοκρατημένη στην προοπτική φριχτών βασανιστηρίων συνοδοιπόρο του Γκρέις (Χέιλι Άτγουελ), όταν τους πιάνουν αιχμαλώτους. Είναι όλα θέμα σκέψης, όπως τα φάρμακα, που κακώς επηρεάζουν τους νευρο-υποδοχείς, μια θεωρία περί ψυχικής υγείας για την οποία ο Κρουζ είχε βρει μεγάλο μπελά πριν από χρόνια, και αναγκάστηκε να επανατοποθετηθεί για να μην ακυρωθεί. Σας θυμίζει κάτι σαϊεντολογικό όλο αυτό;
Στη σφαίρα της ερμηνείας, και λίγο της ακροβατικής φαντασίας, δεν είναι απίθανο το σχέδιο. Αλλά ο Κρουζ είναι πολύ έξυπνος για να προκαλέσει, και οποιαδήποτε εικασία αφορά τους άλλους. Αυτός κάνει τη δουλειά του και, προς απάντηση στην πρόσφατη δήλωση του Κιάνου Ριβς («εγώ δεν είμαι κασκαντέρ, αλλά ηθοποιός σε ταινίες δράσης»), ο Τομ Κρουζ είναι από μόνος του η δράση. Οι κασκάντες που επιχειρεί στην Έσχατη Λύση είναι ακραίες, σαν να λέει πως η τρέλα δεν κοιτάζει χρόνια και το «μα αυτό δεν γίνεται» είναι το αφροδισιακό του.
Η ταινία πάσχει σεναριακά, η πλοκή πετάγεται από το ένα μέρος του κόσμου στην επόμενη ταρζανιά που η ομάδα του Χαντ καλείται να εκτελέσει σαν να θέλει να περάσει ουρανοξύστη στην τρύπα της βελόνας, και το στυλ του Κρίστοφερ Μακουόρι φαίνεται να διαχέεται, ιδρώνοντας να κουμπώσει τα εδάφια. Ωστόσο, διακύβευμα υπάρχει – έχουμε πάψει να το θεωρούμε δεδομένο, σε πολλές υπερηρωικές περιπέτειες κανείς δεν γνωρίζει για ποιον λόγο πέφτει διαστημικό ξύλο πλέον. Όσο κι αν γνωρίζουμε εκ των προτέρων οτι ο Ίθαν Χαντ δεν είναι Τζέιμς Μποντ για να αυτοκτονήσει, η απόκτηση του περιζήτητου και πανίσχυρου mcguffin έχει την πλάκα του.
Ο Κρουζ δίνει διασκεδαστικές διαστάσεις στην υπερβολή και οι σεκάνς στο υποβρύχιο και το αεροπλάνο φαντάζουν βγαλμένες από παλιό Χόλιγουντ με τεχνολογικά υπερόπλα. Έχοντας απασφαλίσει, ανελέητος, ο μεγαλύτερος σύγχρονος σταρ άλωσε για μία ακόμη φορά το Φεστιβάλ Καννών με την κλασική εμφάνιση του αγοράντρα με τα ’80s μαλλιά και γυαλιά, με την πίστη του στο σινεμά της μεγάλης οθόνης και την αξιοθαύμαστη εμμονή του στην παραμυθένια αφήγηση, έστω κι αν το έπος χωλαίνει στη διατύπωση.
«Mission: Impossible – The Final Reckoning» | Official Trailer (2025 Movie) – Tom Cruise
