Στη Β’ Λυκείου, ο καλύτερός μου φίλος έχωσε ένα κερί στον πισινό του. Γελάσαμε τότε, αλλά δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ γι’ αυτό – αυτή η εξωπραγματική απόπειρα για άντληση απόλαυσης ήταν μέρος των σεξουαλικών πειραματισμών της εφηβείας.
Η κολεκτίβα Young Boy Dancing Group φημίζεται για παρόμοιους πειραματισμούς: τα γυμνά ανθρώπινα συμπλέγματα κυριαρχούν στις διαφημιστικές τους εικόνες – κακοφωτισμένες φωτογραφίες με λέιζερ τοποθετημένα σε παράδοξα μέρη κυκλοφορούν στο Reddit προκαλώντας σύγχυση.
Στο ιαπωνικό σκέλος της περιοδείας «Dance Together Alone» της κολεκτίβας, τέτοιες «διεισδυτικές» στιγμές θεάματος ήταν μέρος ενός ευρύτερου πειραματικού project. Εδώ οι χορευτές έπαιξαν με την ένταση μεταξύ συλλογικής οικειότητας και προσωπικών στιγμών έκστασης.
Η δεύτερη από τις δύο παραστάσεις στο Τόκιο πραγματοποιήθηκε στο BUoY, μια πρώην πίστα μπόουλινγκ και χαμάμ, που μετατράπηκε σε κέντρο τέχνης στην Kita-Senju. Η performance κατέλαβε όλο το τσιμεντένιο υπόγειο και κράτησε πάνω από δύο ώρες.
Οι χορευτές τραβούσαν και έσπρωχναν ο ένας τον άλλον, βουβοί, σαν αγουροξυπνημένα μωρά. Ακολούθησε μια παράσταση στην οποία οι ερμηνευτές πάλευαν και φιλιόντουσαν σαν να μην αισθάνονταν ο ένας την παρουσία του άλλου.
Η παράσταση είχε ήδη ξεκινήσει όταν το κοινό εισήλθε στην αίθουσα, ενώ το παιχνίδι με τα κεριά είχε ξεκινήσει πίσω από κλειστές πόρτες. Κεριά που έλιωναν στα γόνατα και τις πλάτες των ερμηνευτών φώτιζαν τον δρόμο προς τον χώρο. Οι χορευτές τραβούσαν και έσπρωχναν ο ένας τον άλλον, βουβοί, σαν αγουροξυπνημένα μωρά. Ακολούθησε μια παράσταση στην οποία οι ερμηνευτές πάλευαν και φιλιόντουσαν σαν να μην αισθάνονταν ο ένας την παρουσία του άλλου. Τα βλέμματά τους σπάνια συναντιόντουσαν.
Κάθε φάση της παράστασης ήταν ένα πείραμα όπου νέοι ανθρώπινοι σχηματισμοί κατέκλυζαν το δωμάτιο. Σε μία από αυτές, ένας χορευτής έβαλε τα δάχτυλά του στις κωλοτρυπίδες δύο άλλων και τους έκανε μαριονέτες.
Σε ένα σημείο, οι χορευτές επιστράτευσαν τους θεατές για να τους βοηθήσουν να σηκώσουν έναν ερμηνευτή, τσιμπώντας και τραβώντας το δέρμα του. Αυτά τα έντονα 100 λεπτά κορυφώθηκαν με ένα κουβάρι από χορευτές που καθοδηγούνταν από ένα τεράστιο ραβδί βουτηγμένο σε ένα ποτάμι λιπαντικού.
Ωστόσο, το ενδιαφέρον αυτών των σχηματισμών δεν βασίζεται στις αλλόκοτες τελικές μορφές τους αλλά στη διαδικασία δημιουργίας τους, σαν μηχανές που χτίζονται από την οικειότητα σε πραγματικό χρόνο.
Με στοιχεία από Frieze
