Η πίτσα είναι το καλύτερο φαγητό του κόσμου. Τρώγεται κρύα, τρώγεται ζεστή, μπορεί να είναι η πιο απλή ή η πιο συνθέτη και πάλι να σε ικανοποιεί. Για μένα η πίτσα θα είναι για πάντα ένα event, μια χαρά κι ένα πάρτι, ακόμα και όταν την τρώω εντελώς μόνη μου στο σπίτι. Είναι εκείνη η κάθε Παρασκευή βράδυ που τρώγαμε πίτσα και βλέπαμε ταινία όλοι μαζί στο πατρικό μου όταν ήμουν παιδί. — Μπιάνκα Σαμαρά
Τη μαγεία των ζελινιών την ανακάλυψα ως ενήλικη ένα καλοκαίρι στην Κάρπαθο, σε ένα σουπερμάρκετ που είχε διάφορες μάρκες από το εξωτερικό. Ήταν πολύχρωμα και εξωτικά και ως χρόνιο θύμα του σουπερμάρκετ-καταναλωτισμού αγόρασα διάφορα σακουλάκια. Έως τότε δεν μπορούσα ποτέ να φάω γλυκό πριν ή μετά το φαγητό. Ήταν το μόνο γλυκό που ταίριαζε στο στομάχι μου, ανακούφιζε την όρεξή μου για γλυκό, χωρίς να μου προκαλεί κανένα αίσθημα κορεσμού ή ασυμβατότητας με ό,τι θα έτρωγα ή είχα φάει. Μπορούσα να τα φάω οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, χωρίς καμία έγνοια. Έτσι, μετά την κόκα-κόλα ζίρο, έγιναν ο δεύτερος σοβαρός μου εθισμός. — Βανέσσα Φερλέ
Τρώω σούσι που πήρα από το σουπερμάρκετ. Αυτή η επιλογή δεν προκύπτει από κάπου, απλώς κάποιες φορές δοκιμάζω κάτι και για μία εβδομάδα το τρώω σερί. Τώρα είμαι στη φάση που έχω ανακαλύψει αυτό. Μου φαίνεται λίγο καλοκαιρινό. Σαν κερασματάκι αλμυρό. Μόνο που αντί για πραλίνες, τρώω αυτές τις ποικίλες μπουκίτσες.
— Μίνα Καλογερά
Γενικά, εγώ γλυκά δεν τρώω, όμως αυτές τις δυο-τρεις φορές τον χρόνο που θα επιλέξω κάτι με ζάχαρη, στάνταρ θα φάω λουκουμά. Αυτός ο συγκεκριμένος είναι πολύ ποιοτικός. Σκέψου ότι τον έχω από το πρωί στην τσάντα και δεν έχει γίνει λάστιχο. Μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία, τις παραλίες. Γενικά, αυτό το αρτοσκεύασμα αποπνέει μια ξεγνοιασιά. — Γεωργία Λαμπάκη
Τρώω ένα μπέργκερ και πατάτες τηγανητές από το KFC, έχοντας δυστυχώς ξεχάσει την κέτσαπ. Τα τελευταία χρόνια αυτό το junk meal είναι από τα πιο σταθερά αυτοκαταστροφικά ραντεβού στη ζωή μου – δεν το λέω για καλό. Αλλά κάπως με παρηγορεί το γεγονός ότι μια θεωρία θέλει τους 30άρηδες να περνούν μια δεύτερη εφηβεία και εκεί γύρω στα 35 να ξεκινούν πάλι να εκτιμούν το μαμαδίσιο φαγητό και τις συνταγές που «σνόμπαραν» μικροί, κάνοντας ένα ενήλικο διατροφικό restart. Με τα πρόχειρα μαθηματικά που ξέρω, έχω άλλα τρία-τέσσερα χρονάκια unapologetic παραγγελίας KFC και πλήρους απόλαυσης της junk-ίλας μέχρι να αφεθώ στην αισιοδοξία αυτού του υποτιθέμενου restart. Επίσης, μεταξύ μας, επειδή με κρίνεις αυτήν τη στιγμή, αν είναι να το σκέφτεσαι όλη μέρα και να αντιστέκεσαι επειδή «παχαίνει», απλώς φά’ το και ξέχνα το. Μέχρι το επόμενο craving. — Βάνα Κράβαρη
Τρώω ιμάμ μπαϊλντί σε ταπεράκι από τη μητέρα μου. Ο μύθος λέει ότι ένας ιμάμης μπαΐλντισε (λιποθύμησε) όταν έμαθε το κόστος του πιάτου αυτού και από εκεί πήρε το όνομά του. Αγαπώ τη γλυκόπικρη γεύση της μελιτζάνας όπως τη φτιάχνει με μεράκι η μάνα μου και επειδή οι τιμές πλέον για να φας έξω είναι για να «μπαϊλντίσεις», το ταπεράκι και το μεράκι της μαμάς αποτελούν το απόλυτο comfort food μου. Έχει μέσα του αγάπη που του δίνει έξτρα νοστιμιά και το κάνει ανεκτίμητο, και έχει και ελάχιστο κόστος, που το κάνει και βολικό. — Γιώργος Τσαγκόζης
Ο μουσακάς είναι από τα φαγητά που δεν με ενθουσιάζουν, δεν τρώω ποτέ μουσακά με πατάτα και δεν αντέχω και το μοσχοκάρυδο στην μπεσαμέλ, οπότε ο μουσακάς της Αργυρώς Κουτσού είναι μια εξαίρεση, απαλός, αέρινος, μόνο με μελιτζάνες (περασμένες απ’ το τηγάνι), κιμά και μπεσαμέλ σαν μους. Ατομικός, σε πήλινο. Άρχισε ξαφνικά να μου αρέσει ο μουσακάς. — M. Hulot
Το φαγητό τείνει να είναι ή χαρα ή τιμωρία. Τα TAKIS είναι ταυτόχρονα και τα δύο. Είναι σαν να σου πέφτει ένα κλαδί στο κεφάλι ενώ περπατάς, και εννοείται ότι πονάει η πλάτη σου και το σώμα σου, αλλά θα κόψεις και το λουλουδάκι που ήταν πάνω στο κλαδί για να το δώσεις δώρο στον σύντροφό σου. Άλλοι χαρούμενοι, άλλοι πονεμένοι, όλοι κερδισμένοι. — Larry Gus
Μου τη σπάνε αυτοί οι άνθρωποι που δεν μοιράζονται το φαγητό, που δεν τους αρέσει να βγαίνουν τα πιάτα στη σέντρα, γιατί πολύ απλά θέλω να βάζω το πιρούνι μου σε όλα. Αλλά ο Αλέξανδρος δεν μας χάλασε τελικά το χατίρι, άσε που παρήγγειλε και μπάμιες φούρνου και δεν του το ’χα – στα τραπέζια μαθαίνεις καλύτερα τους ανθρώπους. Ήθελα οπωσδήποτε τα γαρδουμπάκια που ο Μανώλης στο Pharaoh τα κάνει λουκούμι, μας κέρδισε όλους ο ξινόχοντρος με τα σπαράγγια και κάποια κρασιά που unapologetically τα κρίναμε από την ετικέτα – στην υγειά μας, Μιχάλη. — Ζωή Παρασίδη
Tρώω σουβλάκι από τον Λευτέρη τον Πολίτη, αλλά μόνο από το μαγαζί της Σατωβριάνδου. Στη Ρόμβης δεν έχω πάει ποτέ γιατί αυτό το συγκεκριμένο σουβλάκι για μένα είναι μνήμη και στη Σατωβριάνδου θυμάμαι τις βόλτες με τον πατέρα μου ως παιδί στο Μινιόν. Έφτασα 39 πια, και όταν κατέβηκα στο ληξιαρχείο για να καταθέσω το σύμφωνο συμβίωσης πέρασα και μια βόλτα από τον Λευτέρη, συνεχίζοντας να φτιάχνω νέες αναμνήσεις συνδεδεμένες με αυτό το φαγητό. — Βασίλης Κουρουμιχάκης
Δεν μεγάλωσα τρώγοντας κρέμα σοκολάτα, οπότε θα ήταν ψέματα αν έλεγα πως πηγαίνοντας στη Στάνη θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Ανακάλυψα το θρυλικό μαγαζί της Ομόνοιας ένα μαγιάτικο καλοκαίρι που κατευθυνόμουν προς το αστυνομικό τμήμα της περιοχής – αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία. Τότε δεν είχα μπορέσει να μπω να δω περί τίνος πρόκειται, είπα όμως στον εαυτό μου πως θα επέστρεφα την επομένη κιόλας μέρα. Το έκανα και δοκίμασα την πιο ωραία κρέμα σοκολάτα του ντουνιά. Από τότε έχουν περάσει δώδεκα χρόνια, κι όμως κάνω μια στάση συχνά πυκνά για να φάω την κρεμούλα μου. — Ντενίσα Μπαϊρακτάρη
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στo φανζίν Ταβέρνα
