ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ πιο αποκαρδιωτικό το αγεφύρωτο χάος που φαίνεται να μας χωρίζει (ίσως υπήρχε πάντα και δεν θέλαμε να το δούμε, αλλά πλέον μοιάζει…ανθρωπίνως αδύνατο να αγνοηθεί) από τους συμπολίτες μας εκείνους που όχι μόνο αρνούνται να αναγνωρίσουν το βαρύ στίγμα για την ανθρωπότητα – και τις ισχνές ούτως ή άλλως προοπτικές της – που αποτελεί η σφαγή που συντελείται μέρα-μεσημέρι και με ρουτίνα κρεματόριου στη Γάζα, αλλά προβαίνουν και σε μια συστηματική και κατά συρροή δολοφονία χαρακτήρων για όσους και όσες δείχνουν απελπισμένοι και καταγγέλλουν το συγκλονιστικά προφανές. Αυτό που έκαναν δηλαδή και οι Ισραηλινές «Αμυντικές» Δυνάμεις με τους δημοσιογράφους του Αλ Τζαζίρα που δολοφόνησαν, με την αιτιολογία ότι ανήκαν σε τρομοκρατικό πυρήνα της Χαμάς.
Αν υπάρχει κάποιο βραβείο, κάποια τιμή, κάποια αναγνώριση που αξίζει να δοθεί, αυτή ανήκει στους Παλαιστίνιους δημοσιογράφους της Γάζας. Έθεσαν σε κίνδυνο – και έδωσαν – τη ζωή τους για να επιβιώσει η αλήθεια.
«Χαμασίτης» είναι ένας όρος που βλέπει κανείς όλο και πιο συχνά στο θερμοκήπιο του ελληνικού ίντερνετ και απευθύνεται γενικώς και αορίστως σε οποιονδήποτε ουσιαστικά δεν πιστεύει είτε ότι η Γάζα είναι fake news είτε το αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι αλλά ξαφνικά έχει ερωτευτεί σφόδρα το Ισραήλ, όπως υπαγορεύει άλλωστε και το τρέχον «πατριωτικό καθήκον». Οι υπόλοιποι βρισκόμαστε υπό την επήρεια κάποιας βαριάς πλάνης, είμαστε ύποπτοι ακόμα και εσχάτης προδοσίας, καλοθελητές των Τούρκων αλλά και του Ισλάμ, σύμμαχοι των επάρατων «λάθρο», «Χαμασίτες» (τι άλλο θ’ ακούσουμε… αφού ακούσαμε όμως ότι είμαστε «αντισημίτες», θα τα ακούσουμε όλα). Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αυτή δυστυχώς είναι η πλειοψηφική τάση. Από την άλλη, καλύτερα ίσως, από μια άποψη, μήπως και καταρριφθεί οριστικά αυτός ο μύθος με τον οποίον γαλουχήθηκαν τόσες γενιές, ότι οι Έλληνες, λόγω ιδιοσυγκρασίας και λόγω βιωμάτων είναι πάντα – κατά πλειοψηφία, τουλάχιστον – υπέρ των αδύνατων και των κατατρεγμένων.
Ακόμα και μια προαναγγελθείσα δολοφονία δημοσιογράφου δεν φαίνεται να συγκινεί κάποιους συναδέλφους μας. Ενδεχομένως να τους φανεί και «μελό» (και σίγουρα «προκατειλημμένο») και το κείμενο που έγραψε χθες για τον Independent ο «εμιγκρές» Παλαιστινίος οικονομολόγος και αναλυτής Αχμέντ Ναζάρ, μετά την δολοφονία του δημοσιογράφου Ανάς Αλ Σαρίφ:
«…Για μένα, αυτή η απώλεια είναι βαθιά προσωπική. Ο Ανάς κι εγώ μεγαλώσαμε στους ίδιους δρόμους, στον ίδιο καταυλισμό, με την ίδια πεισματική βούληση να επιβιώσουμε. Ζω στην εξορία εδώ και χρόνια, αλλά μέσω των δημοσιογραφικών του ανταποκρίσεων, μπορούσα ακόμα να νιώθω κοντά στη Γάζα. Κάθε φορά που έβγαινε ζωντανά στον αέρα, ήξερα ότι έβλεπα κάποιον που δεν έκανε απλώς τη δουλειά του – κουβαλούσε επίσης το βάρος να μιλάει εκ μέρους ενός ολόκληρου λαού. Η ματιά του δεν ήταν ενός ξένου που κοιτούσε από έξω, αλλά κάποιου που ζούσε τον εφιάλτη μαζί με εκείνους για τους οποίους έκανε ρεπορτάζ. Έδειξε στον κόσμο μητέρες να σκάβουν στα ερείπια για τα παιδιά τους. Πατέρες να κουβαλούν μικροσκοπικά κορμιά τυλιγμένα σε λευκό ύφασμα. Παιδιά να ψάχνουν για φαγητό ανάμεσα στα συντρίμμια. Και τα έδειξε χωρίς να διστάσει, χωρίς να εξωραΐσει, χωρίς να αφήσει κανέναν να αποστρέψει το βλέμμα του. Γι’ αυτό τον σκότωσαν. Και γι’ αυτό πρέπει να τον θυμόμαστε».
«Αν υπάρχει κάποιο βραβείο, κάποια τιμή, κάποια αναγνώριση που αξίζει να δοθεί, αυτή ανήκει στους Παλαιστίνιους δημοσιογράφους της Γάζας. Έθεσαν σε κίνδυνο – και έδωσαν – τη ζωή τους για να επιβιώσει η αλήθεια. Έκαναν τη δουλειά τους κάτω από διαρκή βομβαρδισμό, χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό, χωρίς ασφαλείς διαδρόμους, συχνά ενώ αφανίζονταν οι δικές τους οικογένειες. Ο Ανάς αλ Σαρίφ δεν θα καταγράψει ποτέ ξανά άλλη είδηση. Αλλά το θάρρος του παραμένει. Τα λόγια του παραμένουν. Και το παράδειγμά του πρέπει να παραμείνει ένα ηχηρό σύνθημα – όχι μόνο για την ελευθερία του Τύπου, αλλά και για τη δικαιοσύνη. Γιατί η δολοφονία δημοσιογράφων δεν είναι μόνο έγκλημα κατά του Τύπου. Είναι έγκλημα κατά της ίδιας της ιστορίας. Είναι μια προσπάθεια να διαψευστεί μια μέρα αυτό που συνέβη στη Γάζα».
