Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Στέφανος Κακαβούλης μιλά για το τραύλισμα που τον σημάδεψε από παιδί, το bullying και την απομόνωση που βίωσε, και για το πώς η υποκριτική τον απελευθέρωσε, βοηθώντας τον να το ξεπεράσει.
Λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασής του «Βιτρούβιος», στο Θέατρο Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Στέφανος Κακαβούλης μιλά για τα χρόνια σιωπής που του επέβαλε το τραύλισμά του που ξεκίνησε στην ηλικία των έξι ετών. Περιγράφει πώς το θέατρο τού έδωσε πίσω τη φωνή του και πώς ο «δαίμονάς» του παραμονεύει ακόμα. Από τον σχολικό αποκλεισμό μέχρι την εμπειρία της έκθεσης στη σκηνή, αφηγείται τη δική του διαδρομή ενδυνάμωσης.
«Είμαι 22 χρόνια στον χώρο. Συνηθίζεις. Για μένα, αυτός ο χώρος απαιτεί να μάθεις να απογοητεύεσαι, να εξοικειώνεσαι με αυτό. Η απογοήτευση είναι πιο συχνή από την επιτυχία. Δεν είναι μύθος το «ατσάλινο στομάχι». Ισχύει. Πρέπει να βρεις τρόπο να το αποκτήσεις.
Είχα από μικρός την ανάγκη της έκθεσης: να τραγουδάω, να χορεύω μπροστά σε όλους, να μαθαίνω λόγια. Αυτό καταστάλαξε μετά τον στρατό. Έπαιξε ρόλο και η θεία μου, η ηθοποιός Ειρήνη Κακαβούλη. Θυμάμαι την τελευταία της παράσταση, στο καμαρίνι – ήμουν παιδάκι.
Το τραύλισμα εμφανίστηκε στα έξι μου, μετά από ένα έντονο οικογενειακό περιστατικό. Άρχισα να κολλάω στην αρχή κάθε φράσης. Το ίδιο κι η αδελφή μου. Χειροτέρευε με τα χρόνια. Στο σχολείο ήταν τρομερό πρόβλημα. Πολλή κοροϊδία, μέχρι και το λύκειο. Δεν έζησα την εφηβεία «κανονικά».
Απομονώθηκα. Δεν υπήρχε τότε η λέξη bullying. Ήταν καθαρά ψυχολογικό και το άγχος το επιδείνωνε. Τo χειρότερό μου ήταν όταν με σήκωνε ο δάσκαλος στην τάξη. Για φλερτ δεν το συζητάμε καν.
Στη δραματική σχολή έγινε η αποκάλυψη. Πάνω στη σκηνή, με το προσωπείο ενός ρόλου, άκουσα τη φωνή μου καθαρή. Άρχισε να λύνεται η γλώσσα. Είχα να το νιώσω από τα έξι. Οι καθηγητές μου το είδαν. Μου είπαν: «σε απελευθερώνει». Στο μυαλό μου δεν υπήρχε πια το «είμαι ο Στέφανος που δεν μπορεί να μιλήσει».
Δεν έχω τραυλίσει ποτέ πάνω στη σκηνή. Όμως ο δαίμονας δεν φεύγει. Όταν υπάρχουν εντάσεις, επιστρέφει. Είναι εκεί, στη γωνία.
Όταν βλέπω ανθρώπους με παρόμοιο πρόβλημα, τους λέω να κάνουν ασκήσεις αναπνοών. Διαβάζεις ένα κείμενο αργά και καθαρά, σχεδόν συλλαβιστά. Ηρεμούν τα νεύρα, ανοίγουν τα λόγια. Πέντε λεπτά την ημέρα.
Είχα πει κάποτε στον πατέρα μου ότι ευθυνόταν. Δεν το δεχόταν. Τώρα, στην ηλικία που είμαστε, έχουμε κάνει κάποιες κουβέντες. Το επικοινωνείς για σένα, αλλά τα χρόνια δεν γυρνάνε πίσω.
Η παράσταση του “Βιτρούβιου” κουβαλά πολλά δικά μου: Ανάγκες, αδυναμίες, φόβους. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι με γοητεύει χρόνια. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό το έργο. Έφτιαξα μια ιστορία με δικά μου υλικά.
Στο θέατρο έχουμε δει πολύ γυμνό τα τελευταία χρόνια. Εμένα μου αρέσει αισθητικά. Δεν το εννοώ σεξουαλικά. Η απογύμνωση του σώματος δίνει ελευθερία».
Ο Στέφανος Κακαβούλης υπογράφει και παίζει στην παράσταση «Βιτρούβιος», στο Θέατρο της ΑΣΚΤ, μέχρι τις 19 Μαΐου 2025.
