TO «MORE» ΕΙΝΑΙ η καινούργια δουλειά των Pulp μετά από 24 χρόνια. Ναι, το δημοφιλές βρετανικό συγκρότημα επέστρεψε και δεν είναι η μόνη βρετανική μπάντα που επανασυνδέθηκε πρόσφατα στο πλαίσιο αναβίωσης των ’90s. Το ίδιο έγινε και με τους Oasis σε συναυλιακό επίπεδο με τη διαφορά ότι οι Pulp έχουν και νέο υλικό να υποστηρίξουν, οπότε η επιστροφή τους δεν φαντάζει και τόσο αρπαχτή ούτε στηρίζεται ακριβώς σε κάποιου είδους νοσταλγία για το ένδοξο παρελθόν, του στυλ «άντε να παίξουμε τα χιτάκια, να θυμηθούμε τα παλιά».
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποιους αφορούν τα νέα κομμάτια των Pulp το 2025, πέρα από τους αφοσιωμένους φαν τους και όσους μεγάλωσαν με τη μουσική τους. Για τους νεότερους και όλους τους υπόλοιπους, «το σύμπαν ανασήκωσε τους ώμους και προχώρησε», για να παραφράσουμε λίγο τους ειρωνικούς στίχους του Jarvis Cocker στο εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου που έχει τίτλο «Spike Island» και αναφέρεται στην ιστορική συναυλία των Stone Roses το 1990 στο συγκεκριμένο μέρος. Ο Jarvis την είχε μνημονεύσει και στο κομμάτι «Sorted for E’s & Wizz» από το κλασικό και κορυφαίο άλμπουμ των Pulp «Different Class».
Η μουσική των Pulp ήταν πάντοτε κάτι ανάλογο των ταινιών του Wes Anderson. Τοποθετούνταν σε ένα φανταστικό σύμπαν, πολύχρωμο και σκοτεινό συνάμα, αλλά κάπου «κλοτσάει» η κατάσταση όταν ξεπεράσεις κάποια ηλικία και προσγειωθείς στην πραγματικότητα.
Ακούγεται κάπως πικρόχολος επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, κανείς δεν ξαφνιάστηκε ούτε στενοχωρήθηκε ιδιαίτερα όταν οι Pulp διαλύθηκαν το 2001. Ο περισσότερος κόσμος δεν έδωσε σημασία, στη Βρετανία τουλάχιστον. Από την άλλη, οι στίχοι του με έκαναν να αναρωτηθώ τι αισθάνθηκα όταν άκουσα ότι διαλύονταν· δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα, υπάρχει το απόλυτο κενό στη μνήμη μου.
Pulp – Spike Island (Official Video)
Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι μια μπάντα που λατρεύτηκε τόσο πολύ στα ’90s, όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, πέρασε και δεν άγγιξε τα charts, εν ολίγοις πήγε άπατο. Στην «Guardian» o Alexis Petridis το αποδίδει στο ότι μετά τον δίσκο-ορόσημο τους ακολουθήσε μια σειρά από περίεργα άλμπουμ, όπως το «πορνογραφικό» και σκληρό «This is hardcore» και το περιβαλλοντικό «We love life» σε παραγωγή Scott Walker που αποξένωσαν το κοινό τους.
Αυτό, όμως, που θυμάμαι ακόμη καλά είναι η συναυλία τους στην Αθήνα και στη Μαλακάσα το 2011, όταν αποφάσισαν να ξαναπάρουν τους δρόμους. Αν κάτι καταλάβαινες από εκείνη τη σύντομη επανασύνδεση ήταν ότι ο χρόνος τούς είχε φερθεί καλά, ακόμη κι αν έμειναν εκτός τόσο μεγάλο διάστημα.
Προσωπικά, μέχρι τότε είχα απομακρυνθεί εντελώς από το γκρουπ –ομολογουμένως ένα από τα αγαπημένα της εφηβικής μου ηλικίας– κυρίως επειδή δεν άντεχα άλλο να ακούω το εμβληματικό τους τραγούδι «Common People» με πρωταγωνίστρια αυτή την πλούσια Ελληνίδα που σπούδαζε στο St Martins στο Λονδίνο και δεν απέδιδε με τον καλύτερο τρόπο, ούτε μάθαμε ποτέ το όνομά της – οι απόψεις διίστανται σχετικά. Τέλος πάντων, έμαθα να μισώ αυτόν τον ταξικό ύμνο που τους χάρισε τόσο μεγάλες δόξες απλώς επειδή παιζόταν παντού μέχρι αηδίας. Πάντοτε προτιμούσα το «Babies» ή το «Disco 2000» και κάποια πιο obscure κομμάτια τους. Παρ’ όλα αυτά, το κοινό τούς υποδέχτηκε θερμά τότε.
Οι Pulp δημιουργήθηκαν το 1978 στο Sheffield από τον 15χρονο τότε Jarvis Cocker. Πολλά χρόνια αργότερα και μια ποπ αιωνιότητα μετά, η κιθάρα στην οποία ο Jarvis έγραφε τα τραγούδια του γκρουπ έπεσε από το καπό του αυτοκινήτου του και έσπασε κατά τη διάρκεια της μετακόμισής του στη Γαλλία και περίπου αυτό καθόρισε και το μέλλον του συγκροτήματος για δυο δεκαετίες.
Κι έτσι κάπως φτάσαμε στο παρόν με το «More» που περιέχει 11 νέα τραγούδια σε παραγωγή James Ford (Simian Mobile Disco, The Last Shadow Puppets). Η θεματική του δείχνει τον Jarvis, που είναι 61 χρονών, από τη μεριά των aged πια (κατά το «Help the aged» που έγραψε στα 32), πιο εσωστρεφή και στοχαστικό, να καταπιάνεται με ό,τι φέρνει η μέση ηλικία, τον δεύτερο γάμο του, το σεξ, μια Tina, τον Ιερώνυμο Μπος και κλασικά με αυτά για τα οποία έχει μετανιώσει. Όπως λέει στο «Slow Jam», «πέρασες από το τι μπορούσες να γίνεις στο τι ήσουν κάποτε».
Pulp – Got to Have Love (Official Video)
Ίσως γι’ αυτό, ηχητικά, πολλά κομμάτια είναι πιο downbeat, χωρίς πολλές εξάρσεις, με εξαίρεση το «Spike Island» και το ντισκοειδές «Got to have love», αν και χρησιμοποιούν και μια χορωδία σε διάφορα σημεία, ενώ ακούγεται πάλι το βιολί που χαρακτήριζε τις πρώιμες δουλειές τους (δεν κατάφερα να επιβεβαιώσω αν πρόκειται για τον Russell Senior). Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σχετικά γρήγορα, σε τρεις μόλις εβδομάδες, και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του μπασίστα τους Steve Mackey που έφυγε από τη ζωή το 2023.
Πάντως, αν πρέπει κάποιος να κρατήσει κάτι απ’ όλο το κίνημα της britpop που κυριάρχησε στα ’90s, σίγουρα αυτό είναι οι Pulp, άντε και οι Manic Street Preachers που πάντοτε ξέφευγαν από τη ρηχή βρετανίλα σχημάτων όπως οι Oasis ή τη full βρετανίλα των Blur. Παρουσίαζαν μια άλλη πλευρά του Ηνωμένου Βασιλείου, πιο περίπλοκη, πιο πολιτικοποιημένη και γενικά πιο ελκυστική.
Η μουσική των Pulp ήταν πάντοτε κάτι ανάλογο των ταινιών του Wes Anderson. Τοποθετούνταν σε ένα φανταστικό σύμπαν, πολύχρωμο και σκοτεινό συνάμα, αλλά κάπου «κλοτσάει» η κατάσταση όταν ξεπεράσεις κάποια ηλικία και προσγειωθείς στην πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή ή διαχρονική η μουσική, ούτε ότι η ψιθυριστή φωνή του Jarvis δεν έχει καθορίσει μια ολόκληρη γενιά – σίγουρα, είναι χίλιες φορές προτιμότερη από του Liam Gallagher. Όντως, το «More» είναι το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν μετά από 24 χρόνια. Το πιο εύστοχο και αστείο σχόλιο που διάβασα για την επιστροφή τους είναι του Petridis στην Guardian που έγραψε ότι «αν ο Cocker γινόταν ξαφνικά τραγουδιστής των Cannibal Corpse, πάλι σαν Pulp θα ακουγόταν». Από την άλλη, τι φάση πάλι αυτή με τους Stone Roses;
Το «More» κυκλοφορεί στις 6 Ιουνίου από την Rough Trade Records
