Για πάνω από τρεις δεκαετίες η Kylie Minogue καταφέρνει να έχει ένα τραγούδι για κάθε εποχή, για κάθε συναίσθημα και κάθε πτυχή της ζωής μας. Είτε τη γνώρισες στο ντεμπούτο της το 1988 είτε πιο πρόσφατα, με την τελευταία της δουλειά πέρσι, το «Tension II», συνεχίζει να κυκλοφορεί μουσική και να καταρρίπτει κάθε στερεοτυπικό κανόνα που θέλει τις ποπ σταρ της ηλικίας της να είναι σε παρακμή. Παραμένει μια βασική πρωταγωνίστρια στο ποπ στερέωμα, ποτέ με τρανταχτό ή προκλητικό τρόπο, αλλά όπως ξέρει να κάνει καλύτερα, με πολύ καλή μουσική.
Ταυτόχρονα, έχει προσφέρει στο κοινό τεράστια διαχρονικά χιτ που πλέον έχουν αποτυπωθεί στο μουσικό υποσυνείδητο. Έχει δοκιμάσει τα πάντα, από ποπ, ντίσκο μέχρι r&b και indie – φυσικά έχει και τις hit & miss στιγμές της, αλλά παραμένει η Kylie της καρδιάς μας. Λίγο πριν από την παρθενική της εμφάνιση στην Ελλάδα στο πλαίσιο του Release Festival 2025 προσπαθήσαμε μαζί με τον Νίκο Ευσταθίου να αξιολογήσουμε τα 17 προσωπικά της άλμπουμ, ιεραρχώντας τα από το καλύτερο στο χειρότερο.
Όχι, η μαγεία του «Fever» βρίσκεται σε deep cuts όπως το «More More More» και το «Come into my wοrld», όπου η Minogue με τα άψογα φωνητικά της παντρεύει τον μινιμαλισμό της ποπ με τον μαξιμαλισμό της νοσταλγικής ντίσκο.
Fever (2001)
Αντλώντας όλη την ευφορική ενέργεια των ’90s και αγκαλιάζοντας τον ρετροφουτουρισμό των ’00s, με το «Fever» η Kylie Minogue έκανε έναν απολαυστικό δίσκο-φόρο τιμής στη χορευτική πίστα, που παραμένει διαχρονικός. Δεν είναι μόνο ο εθιστικός ήχος του «Can’t get you out of my head», της κομματάρας που την οδήγησε ξανά στην κορυφή των αμερικανικών charts και στο μυαλό κάθε λάτρη της χορευτικής ποπ, ούτε μόνο τα εξίσου ακαταμάχητα singles «In your eyes» και «Love at first sight», τα οποία εξακολουθούν να παίζονται στο ραδιόφωνο είκοσι πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία τους. Όχι, η μαγεία του «Fever» βρίσκεται σε deep cuts όπως το «More More More» και το «Come into my wοrld», όπου η Minogue με τα άψογα φωνητικά της παντρεύει τον μινιμαλισμό της ποπ με τον μαξιμαλισμό της νοσταλγικής ντίσκο. Καμία Dua Lipa, καμία Jessie Ware δεν θα γέμιζαν σήμερα στάδια με τον ίδιο ήχο αν δεν υπήρχε πρώτα το άλμπουμ της Minogue, που έκανε τον πλανήτη να χορεύει πυρετωδώς στις αρχές του νέου millennium. (Ν.Ε.)
Kylie Minogue – In Your Eyes
Kylie (1988)
Για νοσταλγικούς και όχι μόνο λόγους, το ντεμπούτο της πρέπει να είναι στη δεύτερη, αν όχι στην πρώτη θέση. Η Kylie, όταν πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη των ’80s, ήταν η προσωποποίηση της θηλυκής αθωότητας και ανεμελιάς. Bubblegum pop, new wave αισθητική, φωτεινές μελωδίες για εφηβικά κοριτσίστικα δωμάτια, όπως αυτές του «I should be so lucky» και του «Loco‑Motion». Η πρώτη συνεργασία της με τους Stock, Aitken, Waterman την έβγαλε από τα στενά σύνορα της Αυστραλίας και της σαπουνόπερας «Neighbors» και την έκανε παγκόσμια σταρ. Αρκετοί τη μίσησαν τότε, και μπορεί σήμερα το άλμπουμ να ακούγεται γερασμένο και ξεπερασμένο, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πολύπλευρο ταλέντο που ξετυλιγόταν καθώς έβαζε τις βάσεις για μια λαμπρή καριέρα, τραγουδώντας ποπ βινιέτες όπως το κορυφαίο «Je ne sais pas pourquoi». (Μ.Π.)
The Loco-Motion
Impossible Princess (1997)
To 1997 η Kylie Minogue άφησε πίσω τη νεραϊδένια ποπ περσόνα των προηγούμενων ετών και βούτηξε στα βαθιά, παραδίδοντας τον πιο παρεξηγημένο και ταυτόχρονα πιο τολμηρό δίσκο της καριέρας της. Στο «Impossible Princess» δεν προσπαθεί να ικανοποιήσει κανέναν εκτός από τον εαυτό της, κάνοντας ένα άλμπουμ εξερεύνησης και δημιουργικού ρίσκου, και μέσω αυτού ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Επηρεασμένη από τα ρεύματα της εποχής, την απογείωση της electronica, το trip hop του Μπρίστολ και την britpop μελαγχολία, παραδίδεται σε ένα ηχητικό σύμπαν υπνωτικό και γεμάτο εντάσεις. Στο drum ’n’ bass κομμάτι «Too far» φωνάζει, ψιθυρίζει και παραληρεί σαν να παλεύει με τις ίδιες της τις σκέψεις, ενώ στο «Limbo», ένα industrial τραγούδι γεμάτο τσαγανό και synth, αναγεννιέται ως καλλιτέχνιδα που πειραματίζεται και τολμά. Το «Όχι, η μαγεία του «Fever» βρίσκεται σε deep cuts όπως το «More More More» και το «Come into my wοrld», όπου η Minogue με τα άψογα φωνητικά της παντρεύει τον μινιμαλισμό της ποπ με τον μαξιμαλισμό της νοσταλγικής ντίσκο.» μιλά για την ανάγκη να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Παρότι απέτυχε εμπορικά στην εποχή του, έχει αναγνωριστεί ως cult αριστούργημα – το «Ray of Light» της Minogue, προτού καν η Madonna κυκλοφορήσει το δικό της. Σήμερα, ο δίσκος στέκει ως απόδειξη του τι συμβαίνει όταν μια ποπ σταρ σπάει τις αλυσίδες της δισκογραφικής της και λέει την αλήθεια της. Ακόμα κι αν οι κριτικοί δεν ήταν έτοιμοι τότε, σήμερα υποκλίνονται στην «πριγκίπισσα». (Ν.Ε.)
Tension (2023)
Ποιος φοβάται την Kylie Minogue; Στο 16ο άλμπουμ της η Kylie επανεξετάζει τις χορευτικές της ρίζες της για μία ακόμη φορά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ξαναγυρνά στο dancefloor αλλά και στη γενέτειρά της, τη Μελβούρνη, αφήνοντας μετά από χρόνια το Λονδίνο. Χαρακτήρισε το άλμπουμ ως «μια μείξη προσωπικής ενδοσκόπησης, κλαμπ ξεγνοιασιάς και μελαγχολικής έξαψης», και είναι αυτό που λέμε «δισκάρα». Τα κομμάτια του «Tension» αποπνέουν ποπ αθωότητα και είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να σου φτιάχνουν τη διάθεση. Έχει δύο φοβερά χιτ, το «Padam Padam» και «Touch me right there», αλλά και άπειρα ρεφρέν που παίζουν στο repeat στο μυαλό σου. Ποιος το περίμενε να κυκλοφορήσει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας της μετά από 35 χρόνια ενεργής πορείας στην ποπ. (Μ.Π.)
Kylie Minogue – Padam Padam
Body Language (2003)
Η Kylie συναντά την r&b πλευρά του εαυτού της στον πιο urban δίσκο της καριέρας της, ένα άλμπουμ-έκπληξη που περιέχει ένα από τα καλύτερα σινγκλ που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Στο «Slow», που επισκιάζει όλο τον δίσκο, ακούγεται και φαίνεται πιο σέξι και αισθησιακή από ποτέ με αυτό το θρυλικό βίντεο στην πισίνα που έχει γίνει σημείο αναφοράς στη μεταγενέστερη εποχή του MTV. Με επιρροές από τον Prince και τους Scritti Politti και σαφή στροφή σε σχέση με όσα έκανε μέχρι τότε, πειραματίζεται με πιο electro και χιπ χοπ smooth ήχους. Δεν είχε την σαρωτική επιτυχία του «Fever» που είχε προηγηθεί, παραμένει όμως ένα από τα πιο ακατέργαστα διαμάντια της δισκογραφίας της που δείχνει τη χαμαιλεοντική της ικανότητα να κυριαρχεί σε κάθε μουσικό είδος που επιλέγει να καταπιαστεί. (Μ.Π.)
Kylie Minogue – Slow
Aphrodite (2010)
Ομορφότερη από ποτέ, φορώντας αρχαιοελληνικά φορέματα και πλαισιωμένη από ένα τεράστιο κοχύλι, η Kylie Minogue επέστρεψε στις ρίζες της το 2010. Ούτε ρίσκο ούτε πειραματισμοί υπάρχουν στον «ολύμπιο» δίσκο της, μονάχα αυτό που η Αυστραλή σταρ ήξερε να κάνει άψογα: αμετανόητη, γλυκιά, σικ και αβίαστη ποπ. Κομμάτια όπως το «Get out of my way» και το «All the lovers» αναδεικνύουν την αριστουργηματική παραγωγή του Βρετανού μάγου της electronica, Stuart Price, με τον οποίον συνεργάστηκε στον δίσκο. Ωστόσο, η Minogue απογείωσε το όραμα της Αφροδίτης στην πανάκριβη περιοδεία του άλμπουμ, η οποία κόστισε 25 εκατομμύρια. Μονομάχοι και χρυσά άρματα, φτερωτοί Πήγασοι και κουστούμια Dolce & Gabbana και μια Kylie που με τον ενδέκατο πλέον δίσκο της έμπαινε στη νέα δεκαετία της ποπ, δίχως να έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Lady Gaga και την Katy Perry. (N.E.)
Kylie Minogue – Get Outta My Way
Light Years (2000)
Μετά την εμπορική αποτυχία του «Impossible Princess», η Kylie έκανε ένα διάλειμμα από τη μουσική προτού επανεφεύρει τον εαυτό της ως την απόλυτη ντίσκο ντίβα και επιστρέψει στο dancefloor, κάνοντας ποδαρικό στη νέα χιλιετία με το «Light Years». Ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της καριέρας της και ταυτόχρονα ίσως το πιο άνισο και επιφανειακό. Φουλ στο γκλίτερ, στο camp και στη europop, περιέχει το αξεπέραστο χιτ της «Spinning around», μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, όπως το «Kids» με τον Robbie Williams που ακουγόταν μέχρι αηδίας στη Βρετανία των ’00s, αλλά και το «On a night like this». Ο δίσκος στιχουργικά τιμά τη γυναικεία ενδυνάμωση και απελευθέρωση και κλείνει με το ομώνυμο κομμάτι, έναν cosmic disco ύμνο που απλώς μας προϊδεάζει για όσα θα ακολουθούσαν. (Μ.Π.)
Kylie Minogue – Spinning Around
Rhythm of Love (1990)
Κυκλοφόρησε το 1990, την εποχή που η Kylie άρχισε να βγάζει από πάνω της τη ρετσινιά των Stock, Aitken, Waterman και να διαμορφώνει το δικό της καλλιτεχνικό στίγμα. Το «Rhythm of Love» είναι σαφώς πιο ώριμο από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ της, αλλά δύσκολα το θυμάται κανείς σήμερα πέρα από μερικές εμβληματικές στιγμές όπως τo «What do I have to do» και τo «Step back in time». Η κορυφαία όλων είναι αναμφίβολα το «Better the devil you know», μια ωδή στη χορευτική απελευθέρωση που όχι μόνο έφτασε στην κορυφή των βρετανικών charts αλλά προκάλεσε και πανικό στους συντηρητικούς της εποχής λόγω του τολμηρού βιντεοκλίπ του. Το υπόλοιπο άλμπουμ είναι μεν συμπαθητικό, αλλά δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη φόρμουλα των ’90s, λειτουργώντας περισσότερο ως ένα πέρασμα στην πιο συναρπαστική εποχή της Kylie που θα ακολουθούσε. (N.E.)
Kylie Minogue – Better The Devil You Know
Disco (2020)
Ένας δίσκος που μάλλον ευνοήθηκε από τη σκοτεινή περίοδο της πανδημίας, όταν όλοι αποζητούσαμε λίγη χρυσόσκονη και κάποια αυτοσχέδια ντισκομπάλα στο σαλόνι μας. Θυμάμαι πως, καθώς οι πρώτες νότες του «Say something» ακούγονταν στο σαλόνι μου εκείνον τον καταθλιπτικό Νοέμβριο, δεν μπορούσα παρά να χαμογελάω πλατιά. Τα δώδεκα ευφορικά κομμάτια του δίσκου είναι μια σειρά από διαμάντια που συνδυάζουν τη disco των ’70s με τη σύγχρονη παραγωγή. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι στο «Disco» η Kylie εμφανώς το διασκεδάζει. Μπορεί κανείς σχεδόν να τη φανταστεί να γελάει καθώς τραγουδά τους αισιόδοξους στίχους της και να αισθάνεται περήφανη που ακόμα και έπειτα από τριάντα χρόνια καριέρας στην ποπ εξακολουθεί να περνάει τόσο καλά, και να το μεταδίδει. (Ν.Ε.)
Kylie Minogue – Say Something
Kylie Minogue (1994)
Αν και δεν ήταν η πρώτη της προσπάθεια να πάψει να είναι η «ξανθιά παρθένα στάρλετ» και να βγει από τη σκιά ενός είδους υπερσεξουαλικής Μadonna, η Kylie με αυτόν τον δίσκο άφησε οριστικά πίσω της τα χρόνια της με τους Stock, Aitken, Waterman και ενηλικιώθηκε επίσημα και απότομα ηχητικά, πειραματιζόμενη με πιο σκοτεινούς και αισθησιακούς ήχους. Το σπουδαίο και αξεπέραστο «Confide in me» σόκαρε τους ανύποπτους ακροατές εκείνη την εποχή, αλλά επιτέλους έκανε τους μουσικοκριτικούς της εποχής να την προσέξουν ως μια σοβαρή δημιουργό που είχε κάτι να πει και επιτέλους τολμούσε να ξεφύγει από τις στερεοτυπικές ταμπέλες της μουσικής βιομηχανίας. (Μ.Π.)
Kylie Minogue – Confide In Me
X (2007)
Το «X» του 2007 ήρθε μετά την περιπέτεια της Kylie με τον καρκίνο και την επιστροφή της στη σκηνή με μια διάθεση τολμηρή και αρκετά πειραματική. Αν και δεν πρόκειται για ένα από τα πιο συνεκτικά άλμπουμ της, παραμένει το ενδιαφέρον πορτρέτο μιας ποπ σταρ που δεν σταματά να δοκιμάζει νέα πράγματα, ζωγραφίζοντας με electro, glam rock, ακόμα και industrial πινελιές. Ξεχωρίζει φυσικά το «2 Hearts», ένα glam κομμάτι με επιρροές Bowie που σοκάρει ευχάριστα, ενώ κομμάτια όπως το «In my arms» και το «Like a drug» αγκαλιάζουν την ηλεκτρονική χορευτική μουσική των ’00s με αυτοπεποίθηση και στυλ. Το άλμπουμ φλερτάρει με την απελευθέρωση και εξερευνά το σεξ και την απόλαυση, αλλά τελικά μοιάζει να κυνηγάει πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Tο «X» είχε όλα τα φόντα για να είναι ο δίσκος της δεκαετίας, αλλά έμεινε τελικά στη μέση της πίστας. (N.E.)
Kylie Minogue – 2 Hearts
Tension II (2024)
Περισσότερο ακούγεται σαν συνοδευτικός δίσκος του «Tension», αφού και τα δύο κυκλοφόρησαν με ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους. Δεν είναι κακό άλμπουμ και σίγουρα οι φαν της το καταχάρηκαν όταν κυκλοφόρησε. Η αλήθεια είναι ότι η Minogue δεν είχε πρόθεση να κυκλοφορήσει καινούργιο υλικό τόσο σύντομα μετά το «Tension». Το πλάνο της ήταν να το εμπλουτίσει με νέα κομμάτια σε μια deluxe έκδοση. Παρ’ όλα αυτά, ξανακούγοντας κάποια τραγούδια που είχε πετάξει από το πρώτο άλμπουμ τα επαναξιολόγησε και τελικά αποφάσισε να τους δώσει μια ευκαιρία. Επιπλέον, ήρθε σε επαφή με νέους παράγωγούς. Εν ολίγοις, έτσι γεννήθηκε η νέα της δουλειά, αλλά, μεταξύ μας, ακούγεται μία από τα ίδια. (M.Π.)
Golden (2018)
Αφού επισκέφτηκε πρώτα το Nάσβιλ και άντλησε έμπνευση από την πλούσια μουσική του παράδοση και την κουλτούρα της country, η Kylie είπε να δοκιμάσει την τύχη της στο παρεξηγημένο είδος. Το πείραμα πέτυχε στους στίχους του δίσκου της που τη βρίσκουν πιο συναισθηματική και πιο ευάλωτη από ποτέ, καθώς τραγουδά για την ερωτική απογοήτευση, τον θάνατο, την οικογένεια και την ελευθερία. Ωστόσο, ο συνδυασμός της country με τον signature ήχο της Minogue μάλλον δεν πετυχαίνει, θυμίζοντας περισσότερο κάποιο μισοτελειωμένο demo του Avicii παρά μια σύγχρονη εκδοχή της Dolly Parton, όπως ήταν και ο στόχος της. Ίσως το «Stop me from falling» παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον και σώζει τον δίσκο, που έτσι δεν πέφτει στο τέλος της κατάταξης. (N.E.)
Kylie Minogue – Stop Me From Falling
Enjoy Youself (1989)
Αχ, αυτός ο Jason Donovan και τα δάκρυα που έριχνε η Kylie στα μαξιλάρια! To δεύτερο άλμπουμ κάθε καλλιτέχνη ή γκρουπ θεωρείται καταραμένο και η Kylie δεν ξέφυγε από αυτό, τουλάχιστον ηχητικά. Επαναλαμβάνει το ίδιο μοτίβο που είχε στο ντεμπούτο της, με ίσως πιο χαζοχαρούμενο τόνο, χωρίς να χάνει τη γοητεία που την έκανε τόσο μοναδική, κι αυτό το σώζει κάπως από την παντελή μετριότητα, σε μια εποχή που η Μadonna κυκλοφορούσε το «Like a prayer». Παρ’ όλα αυτά, ήταν τεράστια επιτυχία στη Βρετανία, που σάρωσε σε πωλήσεις εκείνη τη χρονιά. (Μ.Π.)
Kiss Me Once (2014)
Μία από τις λιγότερo αξιομνημόνευτες δουλειές της, σήμερα ακούγεται παντελώς αδιάφορο, σαν να του λείπουν κάπως η ταυτότητα και ο πειραματισμός που έκαναν τις προηγούμενες δουλειές της να λάμπουν παρά τα ελαττώματά τους. Mainstream όσο δεν πάει και σε παραγωγή του Pharrell Williams και της Sia, έχει κάποιες δυνατές στιγμές όπως το «Into the blue» ή το «Sexercize», αλλά κάτι φαίνεται πως δεν λειτουργεί. Εύκολα το ξεχνάς μετά την πρώτη ακρόαση, ενώ η Kylie ερμηνεύει κάπως σαν να σκάβει. (Μ.Π.)
Kylie Minogue – Into The Blue
Let’s Get to It (1991)
Το τελευταίο άλμπουμ που έκανε με τους Stock και Waterman –μια και ο Aitken είχε ήδη αποχωρήσει από την ομάδα– είναι από τις χειρότερες δουλειές της. Η απουσία του ίσως να εξηγεί το γεγονός ότι λείπει κάποια πιο στιβαρή ηχητική κατεύθυνση στην παραγωγή. Ο τέταρτος προσωπικός της δίσκος δεν έχει κάποιο χαρακτηριστικό χιτ που να ξεχωρίζει, και αυτό είναι σπάνιο στην καριέρα της Αυστραλής σταρ. Είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί να τραγουδήσει R&B, αλλά η φωνή της δεν φαίνεται να έχει ωριμάσει αρκετά, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει. Βέβαια, δείχνει τη διάθεσή της για πειραματισμό παρά τη βαρεμάρα. (Μ.Π.)
Kylie Christmas (2015)
Χρειαζόμασταν ένα ακόμη χριστουγεννιάτικο άλμπουμ από μια πετυχημένη ποπ σταρ, γεμάτο ανέμπνευστες διασκευές; Μάλλον όχι. Για να είμαστε δίκαιοι, η προσπάθεια της Kylie έρχεται με μερικές ενδιαφέρουσες επιλογές, όπως ένα ωραίο ντουέτο με τον Iggy Pop στο «Christmas wrapping» και μια εκδοχή του «Santa Claus is comin’ to town», όπου τα φωνητικά της δένουν με την original εκδοχή του Frank Sinatra. Και πάλι όμως, τίποτα δεν κάνει το «Kylie Christmas» να ξεχωρίζει από τη στοίβα με τους υπόλοιπους χριστουγεννιάτικους δίσκους, ούτε το σώζει, αφού μοιάζει τελικά με ένα ταψί μπαγιάτικους κουραμπιέδες. (Ν.Ε.)
Kylie Minogue – Every Day’s Like Christmas
Δείτε περισσότερες πληροφορίες γαι τη συναυλία εδώ
