ΚΑΠΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ στον Παλαιστή και τη Φάλαινα, η ιστορία ενός θηριώδους πρωταθλητή των μεικτών πολεμικών τεχνών και ταυτόχρονα η μεταμόρφωση του Ντουέιν Τζόνσον, από τον χαμογελαστό Βράχο που γνωρίζουμε υπερβολικά καλά, σε έναν πολυλογά κατσέρ με επίπεδη μύτη, σγουρά κοντά κοκκινοκάστανα μαλλιά, λιγότερο βάρος και στιβαρή σωματοδομή, το Smashing Machine είναι το τμηματικό πορτρέτο του στοχοπροσηλωμένου, όσο και προβληματικού μαχητή των ρινγκ Μαρκ Κερ, μια αληθινή ιστορία γυρισμένη με παραδόξως συγκρατημένο στιλ από τον Μπεν Σάφντι, στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα μακριά από τον αδελφό του, Τζος, ο οποίος έρχεται και αυτός φέτος στις μεγάλες οθόνες, με το επίσης αθλητικού περιεχομένου Marty Supreme, με τον Τιμοτέ Σαλαμέ.
Ο Ντουέιν Τζόνσον με το Smashing Machine επιχειρεί μια έξυπνη στροφή σε έναν ρόλο που προϋποθέτει υποκριτική, αλλά δεν απομακρύνεται από την εικόνα του, αφού κολυμπά στα γνώριμα ύδατα της σωματικής σύγκρουσης.
Αν και μας έχει συνηθίσει σε αγχώδη σκηνοθετική “κατασκοπία”, με κοντινά πλάνα και κουνημένη κάμερα μπροστά στα πρόσωπα των Πάτινσον και Σάντλερ στο Good Time και το Uncut Gems αντίστοιχα, εδώ ο Σάφντι παρακολουθεί τον ανίκητο πρωταθλητή στην σοκαριστική πρώτη του ήττα στο τουρνουά του Τόκιο το 1997, ένα απρόσμενο πλήγμα στον ηγετικό ψυχισμό του. Ψύχραιμα και χαμηλόφωνα, ο Κερ του Σάφντι είναι ένας ευγενικός γίγαντας με συμπεριφορά μειλίχια και μια εσωστρέφεια που σταδιακά αποκαλύπτεται: ο Κερ κρύβει τον εθισμό του στα οπιοειδή και το αλκοόλ, και το κλειδί στο μυστικό που έκρυβε ήταν η σύντροφός του, που υποδύεται η Έμιλι Μπλαντ και δυστυχώς δεν αξιοποιείται εκτεταμένα πέρα από τις χρήσιμες αντιδράσεις της σταμπανεβάσματα του Κερ.
Από το ρόλο του gay μπράβου με τις καλλιτεχνικές φιλοδοξίες στο Be Cool (ήταν ότι καλύτερο σε ένα άχρωμο και περιττό άρμεγμα του Get Shorty) αλλά και με την συμμετοχή του στο πολύ φιλόδοξο για τα κυβικά του Southland Tales, ο Ντουέιν Τζόνσον ξεκίνησε με βλέψεις για κάτι παραπάνω από τα στοιχειωδώς ανεκτά κοκτέιλ περιπέτειας με κωμωδία που τον έκαναν διάσημο- γνωρίζαμε πως, πέρα από συμπαθέστατη περσόνα, δεν είναι μόνο ένα βουνό από μύες. Δυστυχώς, εγκλωβίστηκε στην επιχείρηση που λέγεται The Rock και με το Smashing Machine επιχειρεί μια έξυπνη στροφή σε έναν ρόλο που προϋποθέτει υποκριτική, αλλά δεν απομακρύνεται από την εικόνα του, αφού κολυμπά στα γνώριμα ύδατα της σωματικής σύγκρουσης. Ωστόσο, εξερευνά τις αδυναμίες του χαρακτήρα, και θέτει το ερώτημα της φοβερής πίεσης που υφίσταται ένας παντοδύναμος μαχητής, και τη δυσκολία να σηκωθεί από τα πατώματα όταν οι νίκες δεν είναι πλέον δεδομένες.
Ο ρυθμός του The Smashing Machine παραμένει υπόκωφος και αργός, και ο Σάφντι δεν βρίσκει πάντα τον τρόπο να συνεφέρει κενούς χρόνους και σεκάνς που τρενάρουν χωρίς ανάπτυξη ή ενδιαφέρον. Το μαγνητικό ταλέντο του Τζόνσον κρατά το βλέμμα, και θα θέλαμε να δούμε τον Κερ που υποδύεται σε περισσότερες ανταλλαγές με την δικαίως παραμελημένη, και ως ένα βαθμό θιγμένη Ντον Στέιπλς της Μπλαντ, παρά με τον Μαρκ Κόουλμαν του Ράιαν Μπέιντερ, τον προπονητή, μέντορα και αντίπαλό του στις επόμενες αναμετρήσεις.
Ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας, ο Αλεξάντερ Πέιν είχε διαφορετική άποψη, και επιβράβευσε τη συχνά άτολμη σκηνοθεσία του Μπένι Σάφντι, έναντι των μάστερ διεκδικητών του τίτλου, Πάρκ Τσαν Γουκ και Γιώργο Λάνθιμο- δεν είναι έκπληξη, ιστορικά ο Πέιν προτιμά γραφή που δεν φαίνεται, αλλά αναδεικνύει χαρακτήρας.
