Η Νύχτα του Κυνηγού (1955), το αριστουργηματικό φιλμ του Τσαρλς Λότον που προσάρμοσε τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ στο ιδίωμα του southern gothic, κλείνει με την παρακάτω φράση: «Κύριε, προστάτευσε τα παιδιά. Ο άνεμος φυσάει και η βροχή είναι τόσο κρύα. Κι όμως εκείνα συνεχίζουν να υπάρχουν και αντέχουν».
Αν και δεν θυμίζει αισθητικά την εξπρεσιονιστική δημιουργία του Λότον το Weapons του Ζακ Κρέγκερ (Barbarian), υπάρχουν αρκετές συγγένειες. Η ιστορία – εδώ η μυστηριώδης, ταυτόχρονη εξαφάνιση 17 παιδιών μιας σχολικής τάξης ένα βράδυ στις 02.17 – είναι ειπωμένη μέσα από το βλέμμα ενός μικρού παιδιού. Το βασικό σημείο αναφοράς είναι και πάλι τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ, αλλά τη θέση των βαλτότοπων της Δυτικής Βιρτζίνια παίρνει μια αμερικανική κωμόπολη και του southern gothic η σάτιρα των προαστίων. Πάνω από όλα, έχουμε και πάλι παιδιά σε κίνδυνο, παιδιά σε διαρκή μάχη για την ψυχική τους ισορροπία και για τη σωματική τους ακεραιότητα, με τους υπεύθυνους ενήλικες να δρουν ανεύθυνα, αδυνατώντας να τα φροντίσουν και αφήνοντάς τα εκτεθειμένα στο Κακό: τη θέση του «Κακού Λύκου» Ρόμπερτ Μίτσαμ εδώ παίρνει μια αλλόκοτη φιγούρα, βγαλμένη, θαρρείς, από το σύμπαν του Twin Peaks – αλλά δεν κάνει να αποκαλύψουμε περισσότερα.
Παιδιά σε κίνδυνο, παιδιά σε διαρκή μάχη για την ψυχική τους ισορροπία και για τη σωματική τους ακεραιότητα, με τους υπεύθυνους ενήλικες να δρουν ανεύθυνα, αδυνατώντας να τα φροντίσουν και αφήνοντάς τα εκτεθειμένα στο Κακό.
Οι ενήλικες της ταινίας απαρτίζονται από έναν οργίλο, συντηρητικό πατέρα, μια δασκάλα πρόθυμη να βοηθήσει, αλλά «ευνουχισμένη» από έναν διευθυντή προσανατολισμένο αποκλειστικά στην αποσόβηση νομικών και πάσης φύσεως ευθυνών του σχολικού ιδρύματος (και του ίδιου), έναν αργόστροφο αστυνομικός, πολύ απασχολημένο με το κυνήγι μικροεγκλημάτων (και την κακομεταχείριση των δραστών) και έναν ακόμα πιο αργόστροφο εκπρόσωπος της νεότερης γενιάς ενηλίκων, χαμένο στον κόσμο του και αφοσιωμένο στο κυνήγι του ευκαιριακού κέρδους.
Κάθε κεφάλαιο της επιδέξιας αφήγησης του Κρέκγκερ αφιερώνεται σε έναν από τους παραπάνω, προσεκτικά (και συμβολικά) επιλεγμένους εκπροσώπους από το σύνολο των αποτυχημένων «φροντιστών», για να έρθει το τελευταίο, που δίνει το λόγο στα παιδιά, τα οποία, αβοήθητα σε αυτό τον κόσμο, όπου το Κακό δρα ανενόχλητο, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους – πανούργα η σχετική σεκάνς με τους ενήλικες των προαστίων να παρατηρούν αμέτοχοι, σταματώντας πρόσκαιρα τις καθημερινές τους ασχολίες, καθώς η τραγωδία λαμβάνει το αιματηρό της τέλος.
Κι επειδή η τραγωδία αυτή, αν και δοσμένη στο πλαίσιο του φανταστικού, αφορά τον δικό μας, πραγματικό κόσμο, μοναδικό «όπλο» για να τη διασκεδάσουμε είναι το χιούμορ. Ο Ζακ Κρέγκερ χρησιμοποιεί αρκετό από αυτό, άλλοτε δηκτικό, άλλοτε εναρμονισμένο με τη συχνότητα του κοενικού παραλόγου, δίχως να παραλείπει τις τρομάρες και τις φρικιαστικές εκπλήξεις, καθιστώντας αυτό το βιρτουόζικα γυρισμένο, μακάβριο παραμύθι μια πραγματική λιχουδιά για τους φίλους του είδους και κερδίζοντας με το σπαθί του μια θέση στη μεγάλη κατηγορία των νεότερων δημιουργών.
Το «Weapons» κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από αύριο Πέμπτη 21 Αυγούστου.
