Το Διάστημα μπορεί να φαίνεται σαν ένας εντελώς άδειος χωρίς άλλα χαρακτηριστικά κενός χώρος αλλά νέες έρευνες έχουν δείξει ότι αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια. Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν μια «διαστρική σήραγγα» που συνδέει το ηλιακό μας σύστημα με μακρινά άστρα.
Διεθνής ερευνητική ομάδα με επικεφαλής επιστήμονες του φημισμένου Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ αναφέρουν σε μελέτη τους στην επιθεώρηση «Astronomy & Astrophysics» ότι εντόπισαν αγωγούς θερμού και χαμηλής πυκνότητας πλάσματος (ιονισμένο αέριο) που εκτείνονται σε τεράστιες περιοχές του Διαστήματος με κατεύθυνση προς συγκεκριμένα άστρα.
Οι ερευνητές συνέλεξαν χιλιάδες μετρήσεις του ουρανού χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο ακτίνων Χ eROSITA που εκτοξεύτηκε το 2019.
Αυτό αποκάλυψε ότι ο Ήλιος βρίσκεται στο κέντρο μιας φυσαλίδας χαμηλής πυκνότητας, περίπου 300 έτη φωτός σε διάμετρο από την οποία ξεπηδούν αυτές οι… διαστρικές σήραγγες.
Ένα τούνελ εκτείνεται προς τον αστερισμό του Κενταύρου διαπερνώντας τις ψυχρότερες γύρω περιοχές του Διαστήματος. Το άλλο συνδέει το ηλιακό μας σύστημα με τον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτά τα δύο τούνελ μπορεί να αποτελούν τμήμα ενός μεγαλύτερου διακλαδισμένου συστήματος που εκτείνεται ανάμεσα σε διαφορετικές περιοχές σχηματισμού άστρων.
Το κοσμικό νεκροταφείο
Εδώ και καιρό γνωρίζουμε ότι το ηλιακό μας σύστημα βρίσκεται σε μια παράξενη περιοχή θερμού, αραιού Διαστήματος που ονομάζεται «Τοπική Θερμή Φυσαλίδα». Αυτή η περιοχή πιστεύεται ότι είναι ένα «νεκροταφείο υπερκαινοφανών» που σχηματίστηκε από τις εκρήξεις άστρων πριν από 10 έως 20 εκατομμύρια χρόνια.
Όταν τεράστια άστρα καίνε όλο τους το καύσιμο, καταρρέουν και δημιουργούν αρκετή πίεση ώστε να εκραγούν ως υπερκαινοφανείς.
Αυτές οι εκρήξεις (σουπερνόβα) δημιουργούν κύματα θερμού πλάσματος που παρασύρουν αέρια και σκόνη, αφήνοντας πίσω μια θερμή, χαμηλής πυκνότητας κοιλότητα.
Η περιοχή είχε προταθεί αρχικά για να εξηγήσει μετρήσεις «μαλακών ακτίνων Χ», φωτονίων με πολύ χαμηλή ενέργεια. Επειδή αυτές δεν μπορούν να ταξιδέψουν μακριά χωρίς να απορροφηθούν, το γεγονός ότι τις ανιχνεύουμε δείχνει ότι υπάρχει πλάσμα που εκπέμπει ακτίνες Χ και έχει εκκαθαρίσει τον χώρο γύρω του.
Χάρη στις μετρήσεις από το eROSITA, που βρίσκεται 1,5 εκατ. χιλιόμετρα από τη Γη οι ερευνητές κατάφεραν να ανιχνεύσουν αυτά τα πολύ αχνά ίχνη ακτινοβολίας χωρίς τις παρεμβολές της γήινης ατμόσφαιρας. Συνδύασαν τα δεδομένα αυτά με εκείνα του γερμανικού τηλεσκοπίου ROSAT (1990), δημιουργώντας τον πιο καθαρό χάρτη ακτίνων Χ του Σύμπαντος που έχει υπάρξει ποτέ.
Οι ερευνητές βρήκαν μια περιοχή της φυσαλίδας πολύ θερμότερη από τις γύρω. Λένε ότι πρόκειται για μια διαστρική σήραγγα θερμού Διαστήματος που οδηγεί προς τον αστερισμό του Κενταύρου. Ωστόσο, οι εξαιρετικά ευαίσθητες μετρήσεις αποκάλυψαν και κάτι παράξενο. Διαιρώντας τον γαλαξία μας σε 2,000 τμήματα, διαπίστωσαν ότι ο Γαλαξιακός Βορράς ήταν αισθητά ψυχρότερος από τον Γαλαξιακό Νότο. Αυτό σημαίνει ότι η Τοπική Θερμή Φυσαλίδα εκτείνεται μακριά από τον Γαλαξιακό Δίσκο προς την κατεύθυνση της μικρότερης αντίστασης.
«Αυτό δεν είναι περίεργο· είχε ήδη βρεθεί από το ROSAT. Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν η ύπαρξη μιας διαστρικής σήραγγας προς τον Κένταυρο, που ανοίγει ένα κενό στο ψυχρότερο μεσοαστρικό περιβάλλον» λέει ο Δρ. Μίκαελ Φρέιμπεργκ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Εκτός από αυτό, οι ερευνητές μέτρησαν με μεγαλύτερη ακρίβεια την ήδη γνωστή σήραγγα προς τον Μεγάλο Κύων. Αυτή πιστεύεται ότι εκτείνεται από την Τοπική Θερμή Φυσαλίδα έως το Νεφέλωμα Gum, 1,500 έτη φωτός από τη Γη. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι αυτό «υποδηλώνει την πιθανότητα ενός εκτεταμένου δικτύου σηράγγων που συνδέει περιοχές γεμάτες με τη θερμή φάση του μεσοαστρικού μέσου». Οι ερευνητές λένε τώρα ότι το ηλιακό μας σύστημα συνδέεται με μακρινούς τόπους μέσω δύο καναλιών: ένα που οδηγεί προς τον Κένταυρο και ένα προς τον Μέγα Κύων.
Το δίκτυο και ο Ήλιος
Αυτές οι σήραγγες ίσως αποτελούν τμήμα ενός διακλαδισμένου δικτύου που συνδέει κοντινές περιοχές σχηματισμού άστρων. Το δίκτυο αυτό συντηρείται από τις εκρηκτικές γέννες και θανάτους άστρων, που παράγουν ισχυρούς αστρικούς ανέμους. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι το σοκ υπερκαινοφανούς που δημιούργησε την Τοπική Θερμή Φυσαλίδα συγκέντρωσε αέρια και σκόνη στα όρια της, δημιουργώντας συνθήκες για τη γέννηση νέων άστρων.
Αυτά τα νέα άστρα εκπέμπουν πίδακες θερμών αερίων και ακτινοβολίας, που σπρώχνουν προς τα έξω μέχρι να συναντήσουν άλλες φυσαλίδες σχηματισμού άστρων. Η διαδικασία αυτή, γνωστή ως «αστρική ανάδραση», θεωρείται ότι σαρώνει τον γαλαξία μας διαμορφώνοντας τη δομή του.
Η μελέτη δίνει και μια συναρπαστική ένδειξη για την προέλευση του δικού μας ηλιακού συστήματος. Οι ερευνητές λένε ότι ο Ήλιος δεν σχηματίστηκε μέσα στην Τοπική Θερμή Φυσαλίδα αλλά μπήκε τυχαία σε αυτή σχετικά πρόσφατα.
«Ένα ακόμη ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι ο Ήλιος πρέπει να εισήλθε στην LHB πριν από μερικά εκατομμύρια χρόνια, πολύ λίγο σε σύγκριση με την ηλικία του που είναι 4,6 δισ. χρόνια. Είναι καθαρά συμπτωματικό ότι φαίνεται να βρίσκεται σε κεντρική θέση στην LHB, καθώς συνεχώς κινούμαστε μέσα στον Γαλαξία» εξηγεί ο Δρ. Γκαμπριέλε Πόντι, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Naftemporiki.gr
