Μάιλι Σάιρους: Όταν ένα Recking Ball θρυμματίζει το «Cabaret»

Η είδηση ότι η Miley Cyrus αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή από την αναμενόμενη αναβίωση του Cabaret στο Circle in the Square Theatre έπεσε σαν κεραυνός στον κόσμο του Μπρόντγουεϊ.

Όχι μόνο επειδή η είδηση της συμμετοχής της είχε διαρρεύσει εδώ και μήνες (σε αναφορές των Broadway Journal και Vulture) ως σχεδόν τετελεσμένο γεγονός, αλλά επειδή η Cyrus — αντισυμβατική, γοητευτικά ωμή και βαθιά θεατρική — φαινόταν να ταιριάζει ιδανικά στον ρόλο της Sally Bowles: μιας τραγουδίστριας σε παρακμή, μεθυσμένης από την ψευδαίσθηση του glamour, ακριβώς όπως και η ίδια η παραγωγή του Cabaret σήμερα στο Μπρόντγουεϊ και το Γουεστ Εντ.

Σύμφωνα με το Deadline, η παραγωγή παραμένει ζωντανή και θα συνεχιστεί με τη Marisa Wallace και τον Billy Porter που μεταφέρονται από την πρόσφατη επιτυχημένη βρετανική αναβίωση στο Playhouse Theatre του Λονδίνου. Όμως η απώλεια της Miley μοιάζει συμβολική: είναι άλλη μία απόδειξη του τέλους μιας εποχής όπου οι A-listers “σώζουν” μια παραγωγή μόνο με το όνομά τους.

Η Μπρόντγουεϊ ως «προέκταση του celebrity culture»

Δεν είναι η πρώτη φορά που το Cabaret αντιμετωπίζει ανάλογη δυσκολία. Η Jessie J αποκάλυψε πρόσφατα ότι βρέθηκε «πολύ κοντά» στο να υπογράψει για τον ρόλο, ενώ η Emma Stone, η Michelle Williams και η Sienna Miller έχουν ήδη αφήσει τη δική τους σφραγίδα σε προηγούμενες εκδοχές και ανεβάσματα, μόλις μία δεκαετία πριν. Όμως η εξάρτηση από μεγάλα ονόματα έχει και κόστος: όταν αυτά αποχωρούν — για καλλιτεχνικούς λόγους, λόγω αμοιβών ή απλώς εξαιτίας ενός εξαντλητικού ρυθμού — η παραγωγή καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.

Η ίδια η «οικονομία που βασίζεται σε διασημότητες» του Μπρόντγουεϊ, όπως σημειώνει η θεατρολόγος Charlotte Stoudt στο American Theatre Magazine, έχει μετατρέψει τις θεατρικές αναβιώσεις σε «καθαρτήρια καριέρας», όπου το επίκεντρο δεν είναι το έργο αλλά η ανάσταση της δημόσιας εικόνας του πρωταγωνιστή. Όταν, όμως, αυτή η εικόνα δεν ευθυγραμμίζεται με τις ανάγκες της σκηνής ή όταν το ενδιαφέρον των σταρ είναι βραχύβιο, τα θεμέλια τρίζουν.

Το Cabaret ως καθρέφτης της εποχής μας

Το Cabaret δεν είναι απλώς ένα θεατρικό μιούζικαλ. Είναι μια ανατομία του φασισμού και της συνενοχής, ένα πολιτικό σχόλιο για το πώς το θέαμα θολώνει την κρίση και η διασκέδαση συγκαλύπτει την καταστροφή. Και γι’ αυτό, είναι επικίνδυνο να βασίζεται μονάχα στη γοητεία της σκηνικής περσόνας ενός σταρ.

Η Miley — μια performer με αντιφατική εικόνα, μεταξύ υπερσεξουαλισμένης ποπ σταρ και πολιτικά ευαίσθητης καλλιτέχνιδας — θα μπορούσε να απογειώσει την παράσταση. Όμως η ακύρωση ίσως αποδεικνύει πως οι σύγχρονες απαιτήσεις ενός τέτοιου ρόλου ξεπερνούν το glamour και αγγίζουν τη θεατρική ψυχή — κάτι που πολλοί σταρ, ακόμα κι αν έχουν την πρόθεση, δεν αντέχουν να υπηρετήσουν σε βάθος.

Και τώρα τι;

Όλο και περισσότερα μεγάλα θεάματα στηρίζονται στο «καρότο» της καλλιτεχνικής αθανασίας μέσω των Tony Awards. Όμως, όπως σημειώνει οι New York Times, οι αντικαταστάτες σε μεγάλες παραγωγές δεν είναι επιλέξιμοι για βραβεία, καθιστώντας έτσι τον ρόλο τους λιγότερο ελκυστικό. Αν προσθέσουμε την περιορισμένη διάρκεια των προβών, τις αμοιβές που συχνά υπολείπονται της τηλεόρασης και τον προσωπικό κόπο, καταλαβαίνουμε γιατί όλο και περισσότεροι σταρ αποσύρονται από τέτοιες δεσμεύσεις.

Το Cabaret μπορεί να αντέξει μία ακόμα αλλαγή (δηλαδή αντικατάσταση), ίσως και δύο. Αλλά αν το μέλλον του εξαρτάται αποκλειστικά από το ποιος/ποια θα φορέσει την περούκα της Sally, ίσως ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε αν έχουμε καταλάβει τι σημαίνει θέατρο.