Συνέντευξη στον Στέφανο Νικολαΐδη
Με σταθερή παρουσία στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και έντονη θεσμική γνώση, η Έφη Αχτσιόγλου ανήκει στη γενιά που δεν έζησε τη Μεταπολίτευση, αλλά κλήθηκε να την αξιολογήσει, να τη διεκδικήσει και να τη μετασχηματίσει. Πρώην υπουργός Εργασίας και νυν κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς, μιλά στο αφιέρωμα του skai.gr με τη ματιά της γυναίκας, της νέας πολιτικού και της ενεργής αριστερής φωνής που έχει βρεθεί μέσα στο κυβερνητικό πεδίο και γνωρίζει από κοντά τόσο τις δυνατότητες όσο και τα όρια του πολιτικού μας συστήματος.
Σχολιάζει τις θεσμικές τομές, τις κοινωνικές ανισότητες, αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η νέα γενιά σε ένα περιβάλλον διαρκούς κρίσης, αμφισβήτησης και επανανοηματοδότησης της ίδιας της Δημοκρατίας. Με λόγο καθαρό, πολιτικό και προσωπικό, η Έφη Αχτσιόγλου καταθέτει τη δική της συμβολή στον δημόσιο απολογισμό των 50+1 ετών της Μεταπολίτευσης.
Όλη η συνέντευξη:
– Τι σημαίνει «Μεταπολίτευση» για εσάς προσωπικά;
Η Μεταπολίτευση είναι μία ιστορική τομή, το πέρασμα από το κράτος των νικητών του εμφυλίου σε μια δημοκρατικότερη μορφή πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης. Υπήρξε μια περίοδος ανάπτυξης λαϊκών αγώνων και διεκδικήσεων, μια ιστορική φάση κατακτήσεων και διαρκούς διεύρυνσης των δικαιωμάτων των εργαζόμενων τάξεων. Η ενίσχυση του εργατικού και φοιτητικού κινήματος αλλά και η θεσμική τους κατοχύρωση υπήρξαν μαζί με την εδραίωση του κοινοβουλευτισμού χωρίς την παρέμβαση του παλατιού και τη λειτουργία παρασυνταγματικών θεσμών τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Η Μεταπολίτευση είναι τελικά μια περίοδος διαρκούς εκδημοκρατισμού υπό την πίεση των λαϊκών αγώνων και προσδοκιών. Και όταν μιλώ για εκδημοκρατισμό δεν εννοώ μόνο το προφανές επίπεδο της σταθερότητας της Δημοκρατίας, των εκλογών και της μη αμφισβήτησης του αποτελέσματός τους, αλλά και μια πορεία από την τυπική στην ουσιαστική ισότητα μέσα από κοινωνικές κατακτήσεις. Και νομίζω ότι ακριβώς αυτοί είναι οι λόγοι που στη Μεταπολίτευση η οικονομική και πολιτική ελίτ βλέπει ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Η Μεταπολίτευση ακόμη τρομάζει κάποιους.
– Ποια θεωρείτε τη σημαντικότερη θεσμική ή κοινωνική τομή της περιόδου;
Αν θεωρήσουμε τη Μεταπολίτευση ως την περίοδο σταδιακής υπέρβασης του διαχωρισμού μεταξύ νικητών και ηττημένων του εμφυλίου, τότε η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης ήταν μία θεσμική τομή που σφράγισε τη Μεταπολίτευση, αν λάβει κανείς υπόψη την πολιτική και κοινωνική ουσία της, αλλά και την ιστορική και συμβολική σημασία της.
Ούτε αυτή η τομή έγινε συναινετικά. Θυμίζω ότι η ΝΔ είχε διαφωνήσει, την είχε καταγγείλει και είχε αποχωρήσει από τη Βουλή, για τις δικές της πολιτικές σκοπιμότητες.
Η ιστορική δικαίωση της Εθνικής Αντίστασης ήταν μία δικαίωση των αγώνων του λαού, όχι μόνο του αγώνα την περίοδο της Κατοχής αλλά και όλων των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων που ακολούθησαν για Δημοκρατία, για Δικαιοσύνη, για ατομικές ελευθερίες, για εργατικά δικαιώματα.
– Πιστεύετε ότι έχουμε περάσει σε «μετα-μεταπολιτευτική» εποχή; Αν ναι, πότε και γιατί;
Κατά τη γνώμη μου, η Μεταπολίτευση, αρχικά ως πέρασμα από τη Χούντα στη Δημοκρατία, συνεχίστηκε ως διαδικασία εδραίωσης και βελτίωσης της Δημοκρατίας και των θεσμών της, συνοδεύτηκε από μεταρρυθμίσεις που αναβάθμισαν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, προχώρησε μέσα από πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις και διεκδικήσεις, με βήματα άλλοτε προς τα μπροστά και άλλοτε προς τα πίσω.
Τόσο από τη σκοπιά της ιστορικής όσο και από τη σκοπιά της πολιτικής περιοδολόγησης νομίζω ότι βρισκόμαστε πλέον σε μια άλλη ιστορική φάση. Φάση υποχώρησης όσον αφορά την ποιότητα της Δημοκρατίας, τη λειτουργία των θεσμών και της Δικαιοσύνης, τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες, το βιοτικό επίπεδο και την οικονομική κατάσταση των εργαζομένων, το άνοιγμα της ψαλίδας των ανισοτήτων.
Άρα, θα έλεγα ότι η Μεταπολίτευση και τα αιτούμενά της, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, συνεχίζουν και επί του παρόντος να αποτελούν βασικά διακυβεύματα και αντικείμενα συγκρούσεων.
– Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σας, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη Δημοκρατία σήμερα;
Δύο βασικοί κίνδυνοι: Η διεύρυνση των ανισοτήτων και η τάση απαξίωσης των πολιτών και ιδίως των νέων για την πολιτική δράση, για τη συνδικαλιστική δράση, για συλλογικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Και είναι αυτοί μερικοί από τους λόγους που οδηγούν στην ενίσχυση της άκρας δεξιάς αλλά και αυταρχικών μορφών πολιτικής εκπροσώπησης.
Αυτά τα δύο στοιχεία, σε συνδυασμό με μία ασκούμενη πολιτική από την κυβέρνηση που ευθέως παραβιάζει τη λειτουργία των θεσμών και της Δικαιοσύνης, που δημιουργεί και συγκαλύπτει σκάνδαλα όπως του ΟΠΕΚΕΠΕ και των παρακολουθήσεων, που συγκαλύπτει το έγκλημα των Τεμπών με αδιανόητες κοινοβουλευτικές και θεσμικές παραβιάσεις, συνιστούν τεράστια οπισθοδρόμηση για την ποιότητα και τη λειτουργία της Δημοκρατίας.
– Αν μιλούσατε με έναν 17χρονο ψηφοφόρο σήμερα, τι θα του λέγατε ότι αξίζει να υπερασπιστεί;
Αξίζει όσο τίποτε άλλο να υπερασπιστεί την ίδια τη ζωή του και τη ζωή των συμπολιτών του. Αυτό σημαίνει Δημοκρατία και Δικαιοσύνη, σημαίνει διεκδίκηση και κατάκτηση δικαιωμάτων στην εργασία του, ποιοτικού κοινωνικού κράτους και αναβαθμισμένης δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας. Σημαίνει όμως και εγρήγορση απέναντι σε πολιτικές που διευρύνουν τις ανισότητες.
Αξίζει να υπερασπιστεί τη γενιά του απέναντι σε κάθε μηχανισμό που της στερεί ελεύθερο χρόνο και ασφάλεια, που της στερεί τη δυνατότητα να αυτονομηθεί και να πρωταγωνιστήσει στο δικό της μέλλον.
Πηγή: skai.gr
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
