Στον τέταρτο τελικό έμελλε να κριθεί το φετινό πρωτάθλημα, με τον Ολυμπιακό να δίνει συνέχεια από την εξαιρετική του εμφάνιση στο ΟΑΚΑ και να… παρασέρνει τον Παναθηναϊκό και στο ΣΕΦ, κατακτώντας στο τέλος το τρόπαιο. Οι συνθήκες για να συμβεί κάτι τέτοιο για τους «ερυθρόλευκους» δεν ήταν και οι ιδανικές και σίγουρα και οι πιθανότητες, αφού τόσο από το ξεκίνημα όσο και κατά τη διάρκεια της σειράς, η αγωνιστική… σκακιέρα του Γιώργου Μπαρτζώκα μειωνόταν συνεχώς. Πριν την έναρξη των τελικών, τέθηκε οριστικά νοκ άουτ ένας από τους αξιωματικούς, ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος, στο Game 3 οι Πειραιώτες έχασαν τον έναν πύργο τους, Μουσταφά Φαλ και στο τέταρτο παιχνίδι τον μεγάλο τους MVP, Σάσα Βεζένκοφ.
Παρ’ όλα αυτά, ο Γιώργος Μπαρτζώκας σκέφτηκε τις επόμενες κινήσεις του άμεσα και με όσους παίκτες του είχαν απομείνει. Και οι λύσεις στη διάρκεια της σειράς ήρθαν σχεδόν από τα… βάθη του πάγκου. Ο πρώτος που έκανε το μεγαλύτερο step up συγκριτικά με τους υπόλοιπους και πιθανότατα ο πιο απρόσμενος ήταν ο Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ένας παίκτης με πολλά DNP και λίγο χρόνο συμμετοχής καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά τελικά αποδείχτηκε καθοριστικός. Με εξαίρεση τον πρώτο τελικό, όπου δεν μπήκε καν στο πνεύμα του αγώνα, ο Ντόρσεϊ ήταν εκπληκτικός στους τρεις επόμενους. Αποκορύφωμα η εμφάνισή του στον τέταρτο τελικό του ΣΕΦ. Δεν ήταν μόνο οι 17 πόντοι που σημείωσε, αλλά η γενικά μυαλωμένη και συγκεντρωμένη εικόνα που είχε, παίζοντας σωστά, θυμίζοντας τον παίκτης της πρώτης του θητείας, που κατά δήλωσή του ήταν η καλύτερη της μέχρι τώρα καριέρας του.
Από ‘κει και πέρα, το «τρελό» και πολύ τυχερό τρίποντο που σημείωσε στα μισά της τρίτης περιόδου, όπου περισσότερο πήγαινε για να πάρει το φάουλ από τον Οσμάν, αλλά έκανε το 54-42, ήταν ενδεχομένως το σουτ που έκρινε σε μεγάλο βαθμό τον τελικό νικητή. Σίγουρα απέμεναν περίπου άλλα 15 αγωνιστικά λεπτά μέχρι τη λήξη, εντούτοις κάτι τέτοια σουτ εκτοξεύουν την ψυχολογία σε μία ομάδα –ειδικά όταν παίζει στο γήπεδό της- και παράλληλα κόβει τα… πόδια του αντιπάλου, δείχνοντάς του ότι μπορεί να σκοράρει με οποιοδήποτε τρόπο και απέναντι ακόμη και σε καλές άμυνες.
Δεύτερος σημαντικός πυλώνας -κυριολεκτικά και μεταφορικά- για την κατάκτηση του πρωταθλήματος ήταν και ο Νίκολα Μιλουτίνοφ. Ο Σέρβος δεν πραγματοποίησε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του με τους «ερυθρόλευκους» και σ’ αυτό έπαιξαν ρόλο και αρκετοί τραυματισμοί που τον ταλαιπώρησαν φέτος. Ωστόσο, στους τελικούς το έβαλε σκοπό να δώσει τον καλύτερό του εαυτό, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές μετά τη μεγάλη ατυχία με τον Μουσταφά Φαλ. Στον τέταρτο τελικό ο «Μιλού» έκανε ένα μεγαλοπρεπές νταμπλ-νταμπλ με 11π. και 10 ριμπάουντ, αλλά έδωσε και τρομερές βοήθειες στην άμυνα, είτε με το κορμί του, είτε βάζοντας τα χέρια του στην μπάλα.
Τελευταίος και καλύτερος όλων ήταν ο Σακίλ ΜακΚίσικ. Μία πενταετία αισίως στον Ολυμπιακό, ο Αμερικανός ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει και τι διακυβεύεται πάντα σε ένα ντέρμπι «αιωνίων» με τον Παναθηναϊκό. Στον τέταρτο τελικό ο Σακ έδειχνε ώρες ώρες ότι έπαιζε και για τους τέσσερις συμπαίκτες του που ήταν στο παρκέ. Πρώτος στην άμυνα, πρώτος στην επίθεση και χωρίς φόβο να τα βάζει με όλους. Μία πηγή ανεξάντλητης ενέργειας για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, που… φόρτισε τόσο παίκτες, όσο και την κερκίδα.
Ξεκάθαρος MVP του ματς με 20 πόντους, χωρίς να χάσει δίποντα (4/4) και ελεύθερες βολές (6/6), με 2 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 3 κλεψίματα. Και όλα αυτά, ενώ ξέρει ότι μένει ελεύθερος το καλοκαίρι, οπότε θα μπορούσε απλώς να περιμένει τις διακοπές του και να καταστρώνει τα πλάνα για το μέλλον του. Μπορεί στα αγγλικά να μην υπάρχει η λέξη «φιλότιμο», αλλά ο ΜακΚίσικ έδειξε ότι ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει. Εάν αυτή, λοιπόν, ήταν η τελευταία του παράσταση με την ερυθρόλευκη φανέλα, τότε σίγουρα αξίζει μία περίοπτη θέση στις καρδιές των φίλων του Ολυμπιακού.
Φυσικά αξίζει να γίνει και μία αναφορά για τον Τόμας Γουόκαπ. Δεν ήταν πρώτος σκόρερ για τους Πειραιώτες, δεν ήταν κορυφαίος πασέρ, όμως στο τέταρτο παιχνίδι κατέθεσε και εκείνος την ψυχή του, ειδικά στην άμυνα. Ένας παίκτης που έχασε σημαντικό μέρος της σεζόν, εξαιτίας ενός δύσκολου τραυματισμού στη μέση, που ήταν αναγκασμένος να παίρνει περιορισμένο χρόνο συμμετοχής, αφού σωματικά δεν είναι ακόμη στο 100%.
Πριν και κατά τη διάρκεια της σειράς των τελικών ο Γιώργος Μπαρτζώκας έμεινε με λίγες εναλλακτικές, αφού τέθηκαν νοκ άουτ αξιωματικοί, ίπποι κτλ. Αλλά, με το πλάνο του και τη σωστή διαχείριση των υπόλοιπων κατάφερε να βάψει «ερυθρόλευκο» το πρωτάθλημα, κάνοντας στην ουσία ρουά ματ στον «πράσινο» βασιλιά με… στρατιώτες και έναν πύργο. Και σίγουρα εκείνος θα το χάρηκε ακόμη περισσότερο διότι ως γνωστός οπαδός του Ολυμπιακού, τον οδήγησε στην κατάκτηση της κούπας με μειονέκτημα έδρας στη χρονιά που συμπλήρωσε έναν αιώνα ζωής…
ΥΓ: Αναμφίβολα το φετινό πρωτάθλημα θα πανηγυριστεί δεόντως από τον Ολυμπιακό στη γενέθλια χρονιά του. Ωστόσο, αποκλείεται να μην πάει έστω για μία στιγμή η σκέψη στους ανθρώπους του, το Final Four του Άμπου Ντάμπι. Για τον απλούστατο λόγο γιατί οι «ερυθρόλευκοι» δεν κατάφεραν να παίξουν το μπάσκετ που έπαιξαν στους τρεις τελευταίους τελικούς και ουσιαστικά γιατί δεν ήταν ο εαυτός τους απέναντι στη Μονακό σε εκείνον τον απογοητευτικό ημιτελικό, που κόντεψε να γκρεμίσει όλη τη σεζόν…
ΥΓ1: Εδώ κολλάει πολύ το: «Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό».
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
