Η Βρετανία και η Γαλλία, οι δύο χώρες που ευθύνονται περισσότερο για τη δημιουργία του κράτους Ισραήλ, πρόκειται να τιμωρήσουν τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου και την κυβέρνησή του για τις καταχρήσεις τους στη Γάζα αναγνωρίζοντας ένα παλαιστινιακό κράτος.
Θα κάνει άραγε έστω και την παραμικρή διαφορά στα δεινά της λωρίδας ή θα φέρει πιο κοντά τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους; Πιθανότατα όχι.
Αυτές οι αποφάσεις δεν είναι όπως τις πουλάνε. Δεν θεωρούνται μέτρα εξωτερικής πολιτικής, σχεδιασμένα για να ωθήσουν την κυβέρνηση του Ισραήλ να τερματίσει τον πόλεμο, να πλημμυρίσει τη Γάζα με τρόφιμα και ιατρική βοήθεια, ώστε να ξεκινήσει μια πολιτική διαδικασία που θα έδινε ελπίδα για μια μελλοντική διευθέτηση. Η αναστολή της στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ θα μπορούσε ενδεχομένως να βοηθήσει σε αυτό. Η απειλή αναγνώρισης του κράτους της Παλαιστίνης δεν θα το κάνει.
Πρώτον, τόσο ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Κιρ Στάρμερ όσο και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ενήργησαν κυρίως για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους. Όπως έγραψε πρόσφατα ο Pierre Lellouche, πρώην υπουργός σε κεντροδεξιές γαλλικές κυβερνήσεις, σε ένα καυστικό άρθρο του στη Le Figaro, ο Μακρόν είναι ένας ηγέτης που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκτήσει κύρος. Ενήργησε ως απάντηση σε ένα ισχυρό φιλοπαλαιστινιακό κίνημα στο εσωτερικό και στην ανάγκη να θεωρηθεί παίκτης στην παγκόσμια σκηνή.
Ο Στάρμερ αντιμετώπιζε τόσο τις φωνές εξέγερσης εντός του Εργατικού Κόμματος του οποίου ηγείται όσο και τις προϋποθέσεις μιας εξέγερσης που τροφοδοτείται από τη Γάζα στα αριστερά του, με τη μορφή ενός νέου κόμματος που δημιούργησε ο προκάτοχός του στην ηγεσία των Εργατικών, ο Τζέρεμι Κόρμπιν. Καθένα από αυτά αποτελεί σημαντική πολιτική απειλή για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, και η παλαιστινιακή αναγνώριση είναι ένας τρόπος να τις αντιμετωπίσει.
Σαν να ήθελε να αποκαταστήσει μέρος της κριτικής, ο Μακρόν ενώθηκε την Τρίτη με άλλες 14 χώρες στα Ηνωμένα Έθνη -συμπεριλαμβανομένων του Καναδά και της Αυστραλίας- ζητώντας την αναγνώριση της Παλαιστίνης.
Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν υπέγραψε, αλλά σε αντίθεση με τον Μακρόν, ο Στάρμερ μπορεί να ισχυριστεί ότι έβαλε κάποια δεδομένα στην απόφασή του, θέτοντας ως προϋπόθεση την αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους: Είπε ότι δεν θα κάνει το βήμα αν το Ισραήλ συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα μέχρι τον Σεπτέμβριο. Αυτό ακούγεται έξυπνο: χρησιμοποιεί την απειλή της αναγνώρισης ως δυνητικό μοχλό πίεσης για να εξασφαλίσει κατάπαυση του πυρός και ανακούφιση για τη Γάζα. Αλλά οι όροι του Ηνωμένου Βασιλείου θέτουν τη μόχλευση σε λάθος χέρια.
Η Χαμάς έχει ίσο λόγο σε οποιαδήποτε κατάπαυση του πυρός. Πράγματι, μόλις απέρριψε μια άλλη συμφωνία. Και χάρη στον Στάρμερ, η Χαμάς έχει τώρα ένα κίνητρο να διασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει εκεχειρία πριν από τον Σεπτέμβριο, ακόμη και αν ο Νετανιάχου αποφασίσει να την αποδεχτεί.
Σε εκείνο το σημείο, η άρνηση της Χαμάς να καταθέσει τα όπλα της, να πάει στην εξορία ή να παραδώσει τους υπόλοιπους ομήρους θα ανταμειφθεί, πράγματι, με αναγνώριση. Μια τρομοκρατική οργάνωση που κινδυνεύει να χάσει τη λαϊκή βάση υποστήριξής της, αφού προκάλεσε σκόπιμα το Ισραήλ σε μια εισβολή που είχε μόνο καταστροφικές συνέπειες για τους κατοίκους της Γάζας, θα μπορεί να αναφερθεί σε μια πολιτική νίκη.
Γιατί λοιπόν να μην επικεντρωθούμε στη Χαμάς αντί γι’ αυτό; Γιατί να μην της προσφέρουμε τη βρετανική αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους αν – και μόνο αν – συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός και παραιτηθεί από τους ομήρους, τα όπλα και τον έλεγχο της Γάζας; Ο λόγος είναι ότι αυτή η απειλή δεν θα έλυνε το πρόβλημα του Στάρμερ στο εσωτερικό, όπου το Ισραήλ θεωρείται ως το ένοχο μέρος που χρειάζεται πίεση και τιμωρία.
Επιπλέον, η Χαμάς δεν θέλει στην πραγματικότητα μια λύση δύο κρατών. Στόχος της είναι να εξαλείψει το εβραϊκό κράτος και να εγκαθιδρύσει την ισλαμική κυριαρχία σε όλη την Παλαιστίνη. Ούτε ενδιαφέρεται για τη συνεχή ταλαιπωρία των αμάχων, την οποία έχει εργαλειοποιήσει για την τζιχάντ της.
Η ουσία είναι ότι η αναγνώριση θα παραμείνει κάτι περισσότερο από πολιτική χειρονομιών μέχρι οι ηγέτες τόσο του εβραϊκού-ισραηλινού όσο και του αραβο-παλαιστινιακού πληθυσμού διαπραγματευτούν για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης.
Αυτά ορίζονται από μια σύμβαση του 1933 ως καθορισμένα σύνορα, μόνιμος πληθυσμός, κυβέρνηση και δυνατότητα συναλλαγών με άλλα κράτη. Η Παλαιστίνη δεν τα διαθέτει ακόμη αυτά. Υπάρχουν ήδη περισσότερες από 140 χώρες που την αναγνωρίζουν ως κράτος, και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η προσθήκη μερικών ακόμη θα κάνει ξαφνικά αυτή την κρατική υπόσταση πραγματική.
Υπάρχουν, βέβαια, λόγοι για όλο αυτό το θόρυβο και την οργή. Γιατί ενώ οι ξεθωριασμένες αυτοκρατορίες της Ευρώπης μπορεί να μην είναι πλέον μεγάλες δυνάμεις, ωστόσο η Βρετανία και η Γαλλία έχουν τεράστια διπλωματική σημασία για το Λεβάντε.
Και οι δύο χώρες είναι παραδοσιακοί σύμμαχοι του Ισραήλ, καθώς και μέλη της G7, και είναι δύο από τα πέντε κράτη που μπορούν να ασκήσουν βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Εξίσου σημαντικό είναι ότι ήταν οι αρχιτέκτονες της σύγχρονης Μέσης Ανατολής και των συγκρούσεων της. Τα σύνορα του Ιράκ, του Λιβάνου, της Ιορδανίας, της Παλαιστίνης και της Συρίας ήταν όλα σε μεγάλο βαθμό προϊόντα των Βρετανών και των Γάλλων χαρτογράφων, καθώς χάραξαν μεταξύ τους αυτό το τμήμα της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Επιπλέον, η αποκατάσταση μιας εβραϊκής πατρίδας στην Παλαιστίνη ήταν κατά κύριο λόγο έργο Βρετανών πολιτικών ανδρών, συμπεριλαμβανομένου του τότε υπουργού Εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ, ο οποίος έθεσε την αρχή σε μια δήλωση του 1917. Η Βρετανία συνέχισε να διοικεί την Παλαιστίνη και να κρατάει το δαχτυλίδι για την εβραϊκή μετανάστευση από το 1920 έως τη δημιουργία του Ισραήλ το 1948.
Ακόμα και έτσι, αυτό που κάνουν σήμερα οι Βρετανοί και Γάλλοι ηγέτες, πέρα από την επίλυση των δικών τους εσωτερικών πολιτικών ζητημάτων, είναι να τιμωρούν τον Νετανιάχου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το αξίζει: Συνέχισε την αιματοχυσία και την καταστροφή στη Γάζα πολύ καιρό αφότου θα μπορούσε να δικαιολογηθεί νομικά ή ηθικά, να εξηγηθεί στρατηγικά ή να υποστηριχθεί δημόσια. Αλλά αν τώρα συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός, θα είναι παρά τις απειλές αναγνώρισης, όχι εξαιτίας τους.
Πηγή: skai.gr
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
