Η Ζωή Μερκούρη, μια μορφή-σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης και της αγωνιστικής ιστορίας του τόπου, έφυγε από κοντά μας στα 95 της χρόνια, ύστερα από πολύμηνη νοσηλεία σε ιδιωτική κλινική.
Η οικογένειά της μιλά για έναν ήρεμο αποχαιρετισμό. Για μια γυναίκα που πορεύτηκε με αξιοπρέπεια, μαχητικότητα και μια γλυκιά τρυφερότητα που δεν έσβησε ποτέ – ακόμη και στα πιο δύσκολα χρόνια.
Η Ζωή, στα νεανικά της χρόνια, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης ως νοσοκόμα σε αντάρτικες ομάδες στο βουνό. Εκεί γνώρισε και τον σύντροφο της ζωής της, Ηλία Μερκούρη, με τον οποίο ένωσε για πάντα τη μοίρα της – όχι μόνο στον αγώνα, αλλά και στον έρωτα, την εξορία, την οικογένεια και την καθημερινότητα.
Μετά τα τραγικά γεγονότα στον Γράμμο, οι δυο τους ακολούθησαν τον δύσκολο δρόμο της πολιτικής εξορίας στην Τασκένδη. Μακριά από την πατρίδα, αλλά όχι μακριά από τις αξίες τους, συνέχισαν τη ζωή τους, μεγάλωσαν τα παιδιά τους, κράτησαν ζωντανή την ελπίδα της επιστροφής.
Κι όταν το 1975 το όνειρο της επιστροφής έγινε πράξη, εγκαταστάθηκαν στον Βόλο – τον τόπο που είχε ριζώσει μέσα της η Ζωή και τον οποίο τίμησε με τη στάση ζωής της μέχρι τέλους.
Η ίδια πρόλαβε να ζήσει το μεγαλείο της οικογένειας: είδε τα παιδιά της να προχωρούν, χάρηκε τα εγγόνια της, και κράτησε στα χέρια της δισέγγονα. Μια ζωή γεμάτη – όχι από φωνές, αλλά από σιωπές που είχαν αξία. Από ιστορίες που δεν χρειάζονταν μεγάλα λόγια. Από πράξεις που μένουν.
Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί σήμερα, Παρασκευή 23 Μαΐου, στον Ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου στον Άνω Βόλο, στις 10:30 το πρωί.
Η Ζωή Μερκούρη δεν ήταν μόνο ένα όνομα. Ήταν ένα κεφάλαιο της άγραφης, καθημερινής Ιστορίας – από εκείνες που κρατούν όρθιες τις κοινωνίες, όταν όλα γύρω μοιάζουν να λυγίζουν.
