Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο του Γιώργου Σύρου σχετικώς με την Ιστορία της Μαγνησίας:
Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Μέλισσας (20 Μαΐου) θα μιλήσουμε για τον Πηλιορείτη Αρισταίο. Ήταν καρπός της ερωτικής ενώσεως του Απόλλωνος και της Κυρήνης. Γεννήθηκε στην Κυρήνη αλλά ανδρώθηκε στα δάση του Πηλίου και στις υπώρειες της Όθρυος. Σύμφωνα με τα Αργοναυτικά, ανετράφη με αμβροσία και νέκταρ, όπως οι θεοί, οπότε ήταν αθάνατος.
Ο Αρισταίος ίσως ήταν κάποια πανάρχαια προελληνική θεότητα της γεωργίας που ενσωματώθηκε στην μετέπειτα παράδοση ως ημίθεος.
Μεγάλωσε και αυτός δίπλα στον Κένταυρο Χείρωνα και στις Νύμφες του Πηλίου. Ως υιός του Απόλλωνος διδάχθηκε την Μαντική και την Ιατρική με την συνδρομή των Μουσών. Ήταν επίσης ποιμήν, καθώς φυλούσε τα κοπαδιών τους στην πεδιάδα της Φθίας.
Κατά την παράδοση ο Αρισταίος ήταν ο εφευρέτης του ελαιοπιεστηρίου και ο προστάτης των ελαιοπαραγωγών
Οι Νύμφες από την άλλη τον δίδαξαν μεταξύ άλλων την καλλιέργεια της ελιάς, του ιερού δένδρου της ελληνικής παραδόσεως. Συγκεκριμένα του έμαθαν τον εμβολιασμό των ελαιοδένδρων, ενέργεια απαραίτητη για την επίτευξη της μεγίστης δυνατής ποιότητας και ποσότητας και την ενίσχυση της αποδόσεως του δένδρου και των κύριων χαρακτηριστικών των καρπών. Βεβαίως διδάχθηκε το άλεσμα του ελαιοκάρπου, για την παραγωγή του πολύτιμου προϊόντος μεσογειακής διατροφής, του ελαίου. Οι Νύμφες τον δίδαξαν ακόμη την τέχνη του μέλιτος, την καλλιέργεια των αμπέλων και την τυροκομική. Ήταν δε, ήταν αυτές που τον ονόμασαν Αρισταίο. Κατοικούσε στις εύφορες πεδιάδες και στις όμορφες κοιλάδες. Λατρευόταν κατεξοχήν ως θεός της Γεωργίας και της Θήρας (Αρισταίος Αγρεύς), της Μελισσοκομίας αλλά και της Κτηνοτροφίας (Αρισταίος Νόμιος). Ήταν ο αγαθός Δαίμων, ο θεός Ποιμήν, αυτός που εξέφραζε την θεραπευτική επίδραση του Ηλίου, του Έαρος και του Θέρους πάνω στην Γη. Ως ηλιακή θεότητα ο Αρισταίος όταν πέθανε στην οροσειρά του Αίμου, ανελήφθη στον ουρανό.
Ο Αρισταίος με την Αυτονόη απέκτησαν τον περίφημο κυνηγό Ακταίωνα. Ο υιός του όμως είχε άσχημο τέλος, καθώς κατεσπαράχθη από τα σκυλιά του. Επίσης θυγατέρα του Αρισταίου ήταν η Μάκρις που ανέλαβε να αναθρέψει τον Διόνυσο. Η εγγονή του Απόλλωνος καθίσταται η τροφός του θεού του οίνου.
Οι άνθρωποι τίμησαν με θεϊκές τιμές τον ευεργέτη τους Αρισταίο για τα αγαθά που απέκτησαν μέσω των ανακαλύψεών του (Διόδωρος 4.81)
Ο πανελλήνιος και παγκόσμιος ήρωας Αρισταίος
Μετά το τραγικό τέλος του υιού του, ο Απόλλων τον προέτρεψε να μεταβεί στην Κέα. Μετά από σχετικό χρησμό του Πανελληνίου ιερού των Δελφών οι Έλληνες των Κυκλάδων ζήτησαν την βοήθεια του Αρισταίου, για να αντιμετωπίσουν έναν θανατηφόρο λοιμό. Ο Αρισταίος δέχθηκε να βοηθήσει και άρχισε να τελεί θυσίες στα όρη της Κέας για όλους τους Έλληνες. Ο Ζευς συνεκινήθη από την αφοσίωση του ιερουργού και η ατμόσφαιρα των νήσων έγινε καθαρή. Από τότε φυσούν οι αιγαιοπελαγίτικοι ετήσιοι άνεμοι διαλύοντας τον ρυπαρό αέρα. Στην Κέα επήλθε μια μορφή θεοκρασίας με τον Δία και τον Απόλλωνα· Οι δύο θεοί λατρεύονταν ως Ζευς και Απόλλων Νόμιος. Σε άλλες περιοχές της Ελλάδος λατρεύτηκε ως ιπτάμενη θεότητα («φτερωτός νέος»)· με αυτήν την ιδιότητα περιπλανήθηκε σε διάφορους λαούς για να μεταφέρει τις γνώσεις του. Λατρευόταν επίσης και στην Κυρήνη, καθώς εκεί είχε καλλιεργήσει το σίλφιον, ένα φυτό με φαρμακευτικές ιδιότητες.
Από την Κέα μετέβη στην Σαρδηνία ως οικιστής της και από εκεί στην Σικελία όπου δίδαξε την ελαιοκαλλιέργεια. Έπειτα στην Θράκη συνάντησε τον Διόνυσο, ο οποίος στο μεταξύ είχε ανδρωθεί. Ακολούθησε τον θεό δε στην εκστρατεία του στην Ινδία, λόγω των ιατρικών του γνώσεων.
Ακόμη ο Αρισταίος λατρεύτηκε και στην Αρκαδία, αφού εκεί δίδαξε την μελισσοκομία και την κατεργασία μαλλιού. Στην Αρκαδία μάλιστα ο Αρισταίος συνάντησε περιπέτειες. Προσπάθησε να αποπλανήσει την σύζυγο του αργοναύτη Ορφέως την Ευρυδίκη. Η Ευρυδίκη δεν ενέδωσε, ωστόσο κατά την καταδίωξή της από τον υιό του Απόλλωνος την δάγκωσε όφις και πέθανε. Στην συνέχεια όταν ο Αρισταίος επέστρεψε στα μελίσσια του, βρήκε όλες τις οι μέλισσές του νεκρές. Οι θεοί ήταν εξοργισμένοι με την πράξη του. Η μητέρα του Κυρήνη τον παρέπεμψε στον Πρωτέα και αφού τον συνέλαβε, ο ενάλιος γέροντας τον ενημέρωσε πως οι θεοί είχαν εξοργιστεί με την πράξη του και ήταν αυτοί που σκότωσαν τις μέλισσές του. Για να τους εξευμενίσει έπρεπε να θυσιάσει ταύρους. Μετά την θυσία των βοοειδών, μέσα από τα κουφάρια τους ξεπήδησαν σμήνη μελισσών. Και στην Αρκαδία η θεοκρασία είχε ως αποτέλεσμα την λατρεία του Αρισταίου Διός.
