Σκιά βαριά απλώνεται για ακόμα μια φορά πάνω από το λιμάνι του Βόλου, με το Υπερταμείο – τον μοναδικό μέτοχο του Οργανισμού Λιμένος Βόλου – να καλείται ξανά να λογοδοτήσει στη Βουλή για τη διοίκηση Αναγνώστου και την περιβαλλοντική διαχείριση που μετατρέπεται σε χρονικό επαναλαμβανόμενων αποτυχιών.
Αφορμή αυτή τη φορά, η επικίνδυνη καθυστέρηση στην αποκατάσταση των φθορών του κυματοθραύστη, που έχουν ήδη χαρακτηριστεί από τεχνικούς ως δομικά επικίνδυνες για την ασφάλεια των διερχόμενων πολιτών. Το θέμα φέρνει εκ νέου στη Βουλή ο βουλευτής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος, μετά και το νέο περιστατικό ρύπανσης στον Παγασητικό, λίγους μόνο μήνες από το διασυρμό του ΟΛΒ με τις εικόνες των νεκρών ψαριών να κάνουν τον γύρο της χώρας.
Ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΛΒ, Σωκράτης Αναγνώστου, βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της πολιτικής πίεσης, με το ερώτημα να τίθεται σαφές: πόσες φορές ακόμα θα χρειαστεί να απολογηθεί το Υπερταμείο για πράξεις ή παραλείψεις της διοίκησης που το ίδιο τοποθέτησε;
Οι δύο άγονοι διαγωνισμοί για την επισκευή του προσήνεμου κυματοθραύστη (του γνωστού «κορδονιού») δεν είναι απλώς ατυχία – συνιστούν χαρακτηριστική ένδειξη μιας βαθύτερης αδράνειας και αδυναμίας λήψης πρωτοβουλιών. Παρά την ύπαρξη διαθέσιμων πόρων, η κατάσταση παραμένει στάσιμη, οι ζημιές επιδεινώνονται και ο κίνδυνος για την ασφάλεια χιλιάδων πολιτών που περπατούν καθημερινά στο παραλιακό μέτωπο είναι πλέον υπαρκτός.
Όπως επισημαίνει ο κ. Μεϊκόπουλος, «η έλλειψη διαφάνειας και ενημέρωσης από τον ΟΛΒ για την έκταση των ζημιών αλλά και για τις ενέργειες που (δεν) έχουν γίνει, γεννά εύλογα ερωτήματα για το πού τελειώνει η ανικανότητα και πού αρχίζει η αδιαφορία».
Αυτό που για τον Βόλο είναι μια κρίσιμη υποδομή – λειτουργική, τουριστική και ιστορική – φαίνεται πως για τον ΟΛΒ έχει καταντήσει γραφειοκρατικός πονοκέφαλος. Και όσο οι ευθύνες στοιβάζονται χωρίς να αποδοθούν, τόσο η κοινωνία απαξιώνει τον φορέα που υποτίθεται πως προστατεύει το λιμάνι της.
Το Υπερταμείο καλείται να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να “χρεώνεται” πολιτικά και θεσμικά τη διαχείριση Αναγνώστου ή αν ήρθε η ώρα να αντικαταστήσει τη σιωπή με πράξη.
Στο μεταξύ, η Βουλή καλείται – για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες – να ασκήσει κοινοβουλευτικό έλεγχο για μια διοίκηση που δείχνει να αγνοεί την έννοια της λογοδοσίας. Το ερώτημα πλέον δεν είναι τι φταίει, αλλά ποιος επιμένει να το αφήνει να φθείρεται. Και η απάντηση – τουλάχιστον για την τοπική κοινωνία – είναι πιο καθαρή από τη θολή θάλασσα του λιμανιού.
