Η περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά, δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με όρους πολιτικής. Διακατέχεται από το εμμονικό σύνδρομο της αφάνειας. Και δεν το αντέχει…
Υπήρξε φέρελπις νέος, από την εποχή που ήταν το πολιτικό πουλέν του Ευάγγελου Αβέρωφ. Προωθήθηκε πάση δυνάμει τόσο εσωκομματικά όσο και στο ενεργό πολιτική προσκήνιο, του δόθηκαν ευκαιρίες που, όμως, δεν εκμεταλλεύθηκε με ταπεινότητα και σωφροσύνη- το αντίθετο. Και η αναρρίχησή του μέχρι και την θέση του αρχηγού της ΝΔ αλλά και την πρωθυπουργία, αν επιχειρηθεί να εξηγηθεί εκ των υστέρων, οφείλεται περισσότερο σε συμπτώσεις, ισορροπίες συμφερόντων και συσχετισμού αντιτιθέμενων φιλοδοξιών, παρά στις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα του ιδίου. Γόνος ιστορικών προσωπικοτήτων, ίσως θεώρησε πως αυτονοήτως δικαιούταν την επιτυχία και λάμψη. Δεν είναι η μοναδική περίπτωση…
Πρωθυπουργία και ηγεσία του κόμματός του δεν ήρκεσαν για να τον ηρεμήσουν ώστε να επαναπαυθεί στις δάφνες που του απονεμήθηκαν. Ένοιωθε την ανάγκη να παραμένει στο προσκήνιο, να μνημονεύεται, να ασκεί επιρροή με τις θέσεις του, να αναδειχθεί και αυτός σε «Νέστορα» της παράταξης. Και μ’ αυτό του το πάθος, κατάφερε συν τω χρόνω, να χάσει επαφή με την πραγματικότητα.
Είναι άλλο πράγμα το δικαίωμα να εκφράζεις την άποψή σου –τις όποιες- και εντελώς διαφορετικό να θεωρείς προσωπική απόρριψη και… ασέβεια την μη υιοθέτησή τους. Και προκαλεί ερωτήματα υποκρυπτόμενης πολιτικής (και όχι μόνο…) ιδιοτέλειας να κατηγορείς την κυβέρνηση «εθνοπροδοτική» και να την μέμφεσαι σκαιότατα ως ενδοτική στα εθνικά θέματα επειδή συνομιλεί με την Τουρκία, την στιγμή που και εσύ ως πρωθυπουργός ακολουθούσες, και δικαίως, την ίδια τακτική. Τότε οι Τούρκοι δεν ήταν «πειρατές»; Επί… Μητσοτάκη έγιναν;
Η Ντόρα Μπακογιάννη, αφόρισε την στάση Σαμαρά, λέγοντας ότι «το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού…», αναφερόμενη στην υπονόμευση και πτώση της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πάλι με αφορμή την στάση της επί «εθνικών θεμάτων». Τότε ήταν τα Σκόπια. Ίδρυσε την «Πολιτική Άνοιξη», με την γνωστή εξέλιξή της, και έσειε τα λάβαρα της εθνικοφροσύνης. Το κόμμα του φάνηκε γενναιόδωρο και τον δέχθηκε ξανά στους κόλπους του. Αλλά «ο λύκος κι’ αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε την γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του. Ο Σαμαράς συνεχίζει να πολιτεύεται ως ο απόλυτος κάτοχος της αλήθειας. Εμμονικά, ξεροκέφαλα, δογματικά.
Επί της σημερινής κυβερνήσεως, κάθε λίγο και λιγάκι βγαίνει στα μπαλκόνια και εξαπολύει μύδρους κατά της ασκούμενης πολιτικής στα εθνικά θέματα. Στην αρχή, ο Μητσοτάκης, εκτός από κάποια ψύχραιμα σχόλια «κύκλων», άφησε τον πρώην πρωθυπουργό στις εμμονές του, σεβόμενος το παρελθόν του. Όταν όμως η γραφικότητα που είχε επιλέξει ο κ. Σαμαράς θεωρήθηκε ότι ψαρεύει σε θολά εσωκομματικά νερά, με κάποιους βουλευτές να επιχειρούν αιδημόνως να «φτιάξουν κλίμα», αναγκάσθηκε να διαγράψει τον πρώην πρωθυπουργό από το ίδιο του το κόμμα. Αλλά το μήνυμα δεν παρελήφθη ποτέ…
Ο Μεσσήνιος πολιτικός, συνεχίζει το βιολί του με… κρεσέντο επ’ εσχάτοις σε βαθμό, μάλιστα, που αναπτύχθηκαν φήμες περί σκέψεών του να ιδρύσει δικό του κόμμα, εκμεταλλευόμενος κάποιες απώλειες της ΝΔ προς την άκρα δεξιά, και με απώτερο στόχο να τεθεί ο ίδιος επικεφαλής, έστω άτυπος κατ’ αρχήν (και βλέπουμε…), αυτής της τάσης.
Λέγεται ότι κάποιοι παροτρύνουν (και στηρίζουν πρόδηλα) μια τέτοια εξέλιξη, για να αποδυναμωθεί έτι περαιτέρω η κυβέρνηση εν όψει των οψέποτε εκλογών. Και πως ο κ. Σαμαράς «εξετάζει το ενδεχόμενο» σοβαρά και δραστηριοποιείται. Θα φανεί, προϊόντος του χρόνου. Και θα εκτιμηθεί δεόντως η σοβαρότητα του πιθανού εγχειρήματος, και οι επιπτώσεις του στο νεοδημοκρατικό κομματικό ακροατήριο, αλλά και τους ψηφοφόρους. Δεν αποκλείεται να συσπειρώσει του κεντρογενείς οπαδούς της Μητσοτακικής ΝΔ, που ενδεχομένως σήμερα, δυσαρεστημένοι από τις επιδόσεις της προβληματίζονται για την εκλογική συμπεριφορά τους…
Τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Ας το σκεφθεί ο κ. Σαμαράς, κι ας προσπαθήσει να ηρεμήσει από σκέψεις που είναι αμφίβολο αν θα του βγουν σε καλό…
Τα στερνά τιμούν τα (αμφιλεγόμενα, έτσι κι’ αλλιώς) πρώτα…
