Το αποκαλούσαν «μπαλκόνι του Πηλίου». Αλλά οι Άγγλοι περιηγητές του 19ου αιώνα δεν έμειναν μόνο στη θέα. Σημείωσαν ότι το χωριό αυτό είχε τη δυνατότητα να ανταγωνιστεί σε ομορφιά τα περίφημα παράλια του γαλλικού νότου. Ήταν χτισμένο αμφιθεατρικά, με σπίτια σε επίπεδα, με θέα προς τον Παγασητικό, και με κλίμα που, όπως έγραφαν, θεράπευε και την ψυχή και το σώμα.
Ήταν η Μακρινίτσα του Πηλίου. Σύμφωνα με το «Handbook for Travellers in Greece», που εξέδιδε το 1850 ο John Murray, οι ξένοι ταξιδιώτες που περνούσαν από τον Βόλο θεωρούσαν τη Μακρινίτσα «το ομορφότερο χωριό της Θεσσαλίας». Ο συνδυασμός φυσικής θέσης, αρχιτεκτονικής και απόλυτης ησυχίας της περιοχής κατέτασσε τον οικισμό στην κορυφή των ελληνικών τοπίων της εποχής. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι περιγραφές μιλούν για ένα χωριό με απίστευτη καθαριότητα, με πλούσια βλάστηση και πανοραμική θέα που θύμιζε πίνακα ζωγραφικής.
Οι ταξιδιώτες περιέγραφαν τα σκαλοπάτια της Μακρινίτσας σαν φυσικά περάσματα μέσα σε δάση και βράχια, που οδηγούσαν από τη μια αυλή στην άλλη, και μιλούσαν για τη μαεστρία με την οποία ήταν χτισμένα τα σπίτια, σαν να ακουμπούν στον αέρα. Επισήμαιναν ακόμη και το νερό που έτρεχε από τις πηγές, την καθαρότητά του και τον ήχο του ως στοιχείο της ηρεμίας που πρόσφερε η διαμονή εκεί.
Δεν επρόκειτο για απλό ενθουσιασμό. Πολλοί από αυτούς τους περιηγητές είχαν επισκεφθεί ελβετικά χωριά, θέρετρα της Προβηγκίας, ή ορεινά σημεία της Ιταλίας. Κι όμως, η Μακρινίτσα τούς έμενε αξέχαστη. Όχι μόνο για την εικόνα, αλλά για το πώς η φύση και η ανθρώπινη παρέμβαση είχαν δέσει απόλυτα.
Ανάμεσα στα βουνά του Πηλίου, δίπλα στον Βόλο, η Μακρινίτσα δεν ήταν ακόμα τουριστική. Δεν είχε ξενοδοχεία, ούτε μαγαζιά για επισκέπτες. Είχε μόνο πέτρα, νερό, σκιές, και σπίτια με ξύλινα παράθυρα στραμμένα προς τον ήλιο. Κι αυτό ήταν, τελικά, που τη χαρακτήριζε ως «το ωραιότερο χωριό της Ελλάδας» για τους Άγγλους του 1850.
Πηγή: sportime.gr
