Ο βράχος σε καλεί – λευκός, φωτισμένος, με τη σιγουριά της πέτρας και την ελαφρότητα του ονείρου. Στην κορυφή του, σαν μυστική σκηνή θεάτρου, στέκει το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, λευκό σαν ψίθυρος στο σκοτάδι, χτισμένο το 1680, μάρτυρας αιώνων ευχών, δακρύων και σιωπηλών όρκων…
Στην Σκάλα των Ονείρων, εκεί όπου οι λέξεις χάνουν την καθημερινή τους βαρύτητα και γίνονται ανάσες νυχτερινής σαγήνης, ξεκινάς ένα ταξίδι 108 σκαλοπατιών. Το πρώτο σου βήμα γίνεται δίπλα από το Δημαρχείο της Σκοπέλου, εκεί που το λιμάνι ακουμπάει τη στεριά σαν μια υπόσχεση ταξιδιού. Κάθε σκαλί κι ένα πέρασμα· όχι μόνο προς τα πάνω, αλλά μέσα σου.
Ο βράχος σε καλεί — λευκός, φωτισμένος, με τη σιγουριά της πέτρας και την ελαφρότητα του ονείρου. Στην κορυφή του, σαν μυστική σκηνή θεάτρου, στέκει το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, λευκό σαν ψίθυρος στο σκοτάδι, χτισμένο το 1680, μάρτυρας αιώνων ευχών, δακρύων και σιωπηλών όρκων.
Καθώς ανεβαίνεις, το βλέμμα γλιστράει πάνω από τις ταράτσες και τις αυλές, ώσπου καταλήγει στο απέραντο σκοτάδι του ουρανού, που απόψε έχει ντυθεί με το βαθύ μπλε της καλοκαιρινής υπόσχεσης. Οι στάσεις είναι φυσικές — όχι από κόπωση, αλλά γιατί η ψυχή διψά να αποτυπώσει. Ένα λιμάνι από ψηλά δεν είναι ποτέ απλώς ένα λιμάνι. Είναι καρδιά που ανοιγοκλείνει, σαν μάτι που σε κοιτάζει.
Ζευγάρια κοντοστέκονται στα σκαλοπάτια, κρατιούνται από το χέρι κι οι σκιές τους μπλέκονται με τα γιασεμιά και τις βουκαμβίλιες. Με μια selfie «κλειδώνουν» μια στιγμή αιωνιότητας, πατημένη απαλά στην οθόνη ενός κινητού. Ίσως είναι έρωτας. Ίσως είναι φως. Ίσως απλώς η μαγεία της νύχτας που κάνει τα πάντα να μοιάζουν λίγο πιο αληθινά.
Στο τέλος της διαδρομής, δεν σε περιμένει μόνο το εκκλησάκι. Σε περιμένει η Μήνα στο ομώνυμο μπαράκι «Βράχος», για ένα δροσερό, πολύχρωμο Cocktail ! Προσόχη η Μήνα με «η», γιατί η Μίνα με «ι» δεν μένει πια εδώ!
Η Σκάλα των Ονείρων δεν είναι για να την ανεβείς. Είναι για να την νιώσεις.
