Επιτέλους, μετά από 15 χρόνια παρακμής, το Κέντρο Υγείας Σκοπέλου εισέρχεται σε μια νέα εποχή, αυτή της επισκευής, αποκατάστασης και ενεργειακής αναβάθμισης. Ένα έργο που αναμένεται να μεταμορφώσει το “υπό κατάρρευση” κτίριο σε μια σύγχρονη μονάδα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, τουλάχιστον όσον αφορά τις εγκαταστάσεις…
Η επισκευή, αποκατάσταση και ενεργειακή αναβάθμιση του Κέντρου Υγείας Σκοπέλου, που ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες και συνοδεύεται από ευχές για ένα καλύτερο αύριο, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Ένα κτίριο που εδώ και 15 χρόνια στέκει «υπό κατάρρευση», ετοιμάζεται επιτέλους να μετατραπεί σε μια σύγχρονη μονάδα πρωτοβάθμιας φροντίδας Υγείας. Τουλάχιστον από πλευράς εγκαταστάσεων. Γιατί ως προς τη στελέχωση, την «ψυχή» κάθε τέτοιας μονάδας – γιατρούς, νοσηλευτές, βοηθητικό προσωπικό – το μέλλον είναι ακόμα ασαφές… Θα είναι άραγε ένα ολοκαίνουργιο, βαμμένο κουφάρι χωρίς ανθρώπους να το λειτουργήσουν;
Αλλά ας μην μιλήσουμε για το αύριο. Ας σταθούμε στο σήμερα, γιατί η φωνή του κινδύνου πρέπει να ακουστεί τώρα – πριν είναι αργά.
Το Κέντρο Υγείας είναι αυτή τη στιγμή ένα εργοτάξιο. Ένα γιαπί κατά τα 2/3. Οι υπηρεσίες του έχουν συμπιεστεί σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα, και η λέξη «συνθήκες» αποκτά ειρωνικό χαρακτήρα. Η υπομονή είναι μια αρετή, λένε. Όμως, ας δούμε αν όσοι την επικαλούνται θα την επιδείκνυαν αν έπρεπε να επισκεφθούν το Κέντρο Υγείας από την… είσοδο των επειγόντων(!) ή αν ήταν οι ίδιοι ασθενείς σε κοινή θέα…
Ναι, η είσοδος του κοινού γίνεται μέσα από το χώρο όπου διακομίζονται οι τραυματίες και οι σοβαρά ασθενείς.
Από εκεί όπου οι γιατροί δίνουν μάχη με το χρόνο για να σώσουν ζωές, περνά ο πολίτης που θέλει ένα έγγραφο, ένα ραντεβού, μια συνταγογράφηση. Περνά δίπλα από φορεία, βλέπει χωρίς να θέλει, εκτίθεται σε εικόνες και καταστάσεις που δεν τον αφορούν και – το κυριότερο – ενοχλεί και διαταράσσει. Την αξιοπρέπεια των ασθενών, τη δουλειά των γιατρών, τη στοιχειώδη έννοια της ιδιωτικότητας.
Πιο τραγική είναι η εικόνα των μόλις δύο κλινών βραχείας νοσηλείας, όταν παλαιότερα υπήρχαν έξι – και πολλές φορές δεν επαρκούσαν ούτε αυτές. Τι θα γίνει το καλοκαίρι, με χιλιάδες τουρίστες στο νησί; Αν υπάρξει ένα τροχαίο με τέσσερις τραυματίες; Πού θα μπουν οι άλλοι δύο; Στην είσοδο; Στο πάτωμα; Μήπως σε κάποιο παγκάκι; Ή μήπως δεν θα μπουν καθόλου;
Ας μην φτάσουμε να μετράμε τις ζωές σε νούμερα και κλίνες. Ας μην περιμένουμε να γράψουμε το επόμενο κείμενο με μαύρα γράμματα.
Για τις συνθήκες διαβίωσης του προσωπικού που διανυκτερεύει στο κτίριο, η κατάσταση παραμένει άγνωστη, αλλά εύλογα προβληματική.
Θα ήταν ωφέλιμο, λοιπόν, ο Δήμαρχος ή όποιος άλλος αιρετός να επισκεφθεί σήμερα κιόλας το τμήμα του Κέντρου Υγείας που λειτουργεί. Να αναγκαστεί να περάσει μέσα από τους ασθενείς για να φτάσει στη γραμματεία και την αναμονή, να δει την κατάσταση της τουαλέτας και των κρεβατιών, να μιλήσει με τους γιατούς και τους νοσηλευτές «επί του πεδίου»… Μετά από αυτή την προσωπική εμπειρία, θα ήταν ευπρόσδεκτο να περιγράψει δημόσια τα συναισθήματά του. Σήμερα όμως, και όχι όταν γίνουν τα εγκαίνια του ολοκληρωμένου έργου.
