…«διαθέσιμη» θέση πάρκινγκ είναι μόνο αυτή που, όταν πρόκειται να ταξιδέψει ο ασθενής, είναι εκεί και τον περιμένει. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε όλο αυτό είναι λίγο κυνηγητό, λίγο τζόγος και πάρα πολύ… πουθενά
Όταν το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Σκοπέλου μετέτρεψε το πάρκινγκ από δωρεάν σε επί πληρωμή, σε σημείωμά μου που δημοσιεύτηκε στο Sporadesnews, πέρα από τα γενικά, επισήμαινα και ένα πολύ ειδικό θέμα: αυτό που αφορούσε τους χρόνιους πάσχοντες, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να ταξιδεύουν συχνά και για πάνω από τρεις μέρες, οπότε η οικονομική επιβάρυνση θα ήταν μια επιπλέον ποινή στα βάσανά τους!
Κάτω από το βάρος αυτού του δεδομένου, ο πρόεδρος του Δ.Λ.Τ., σε εκδήλωση του Συλλόγου Στήριξης Χρόνιων Ασθενών “Φάρος Σκοπέλου”, αναγκάστηκε να δηλώσει τα εξής:
«Σε συνεργασία με τον “Φάρο Σκοπέλου“, όλοι οι εξυπηρετούμενοι του Συλλόγου – καρκινοπαθείς και χρονίως πάσχοντες – που χρειάζεται να ταξιδέψουν εκτός νησιού για θεραπείες ή εξετάσεις, θα μπορούν να σταθμεύουν δωρεάν στον χώρο στάθμευσης του λιμένα Σκοπέλου. Η διευκόλυνση αυτή θα παρέχεται με την προσκόμιση σχετικής βεβαίωσης από τον Σύλλογο και θα ισχύει για όσο διάστημα διαρκεί το ταξίδι και η θεραπεία τους.»
Τη ρεκλάμα του την έκανε· ας δούμε τώρα στην πράξη πόσο συνεπής είναι με τις διακηρυγμένες δεσμεύσεις τους:
Πρόκειται να ταξιδέψω για λόγους υγείας τη Δευτέρα 4/08 με το SUPERSTAR στις 13:35. Το Λιμενικό Ταμείο είναι ενημερωμένο για το ταξίδι αυτό από τον Φάρο, εδώ και δύο εβδομάδες, αλλά και πιο πρόσφατα.
Υποψιασμένος από προηγούμενη εμπειρία για το αλαλούμ που θα συναντήσω, ξεκινάω από το σπίτι αρκετά νωρίτερα. Πηγαίνω στις δύο θέσεις ΑμεΑ που έχει υποδείξει το Δ.Λ.Τ., οι οποίες βρίσκονται πίσω από τα ταξί, για να αφήσω το αυτοκίνητο σε όποια είναι διαθέσιμη. Αλλά διαθέσιμη δεν είναι καμία – και οι δύο είναι κατειλημμένες!
Επικοινωνώ με το Δ.Λ.Τ., λέω ότι οι θέσεις είναι κατειλημμένες και ρωτάω τι να κάνω. Μου λένε: «Πήγαινε στο εμπορικό λιμάνι, στη θέση 109, εκεί που σου έχουμε πει και άλλη φορά». Πάω στη 109 – και αυτή κατειλημμένη. Ξαναεπικοινωνώ με το Λ.Τ. και λέω στην υπάλληλο ότι ούτε αυτή είναι διαθέσιμη και της ζητάω να μου υποδείξει τι να κάνω. Μου λέει: «Δεν έχω άλλη εναλλακτική, θα σου δώσω το τηλέφωνο του προέδρου να του μιλήσεις». Της απαντάω ότι δεν έχω μαζί μου χαρτί και μολύβι για να γράψω, της δίνω το δικό μου τηλέφωνο να το δώσει εκείνη στον πρόεδρο να με καλέσει.
Το γράφει η υπάλληλος και περιμένω, περιμένω, περιμένω… Καμία απόκριση. Η ώρα περνάει, το πλοίο έρχεται και κάνει μανούβρες για να δέσει. Ξαναδοκιμάζω να τηλεφωνήσω στο Δ.Λ.Τ. – τώρα δεν απαντάει κανείς. Νιώθω την πίεση μου να ανεβαίνει, την οργή μου ακόμα περισσότερο. Το πλοίο κατεβάζει καταπέλτες, πρέπει να φύγω, κινδυνεύω να το χάσω. Τελικά αφήνω το αυτοκίνητο δίπλα από τη θέση 109, σε αδιαγράμμιση, σε σημείο που δεν ενοχλεί κανέναν και τίποτα. Κλειδώνω και πάω στο πλοίο.
Λίγο πριν επιβιβαστούμε, χτυπάει το τηλέφωνο – είναι η υπάλληλος του Δ.Λ.Τ. και με ρωτάει τι έκανα. Της περιγράφω πού το άφησα, αφού κανείς δεν μου υπέδειξε εναλλακτική, και με… πληροφορεί ότι υπάρχουν και δύο θέσεις ΑμεΑ μέσα στο λιμάνι.
Τώρα καθίστε να ακούσετε και το καλύτερο: όταν επέστρεψα – σήμερα, Τετάρτη 6 Αυγούστου – βρήκα και κλήση για παράνομη στάθμευση! Γνώριζαν πού το άφησα και παρ’ όλα αυτά δεν ενημέρωσαν τουλάχιστον το Λιμενικό…
Θα αποφύγω να κάνω χαρακτηρισμούς – γιατί αν το κάνω, θα είναι πολύ σκληροί. Δηλαδή, θα είναι ακριβώς αυτοί που τους ταιριάζουν.
Πάντως, «διαθέσιμη» θέση πάρκινγκ είναι μόνο αυτή που, όταν πρόκειται να ταξιδέψει ο ασθενής, είναι εκεί και τον περιμένει. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε όλο αυτό είναι λίγο κυνηγητό, λίγο τζόγος και πάρα πολύ… πουθενά.
Και κάνω για όλους σας μια ευχή: ποτέ να μη βρεθείτε σε τέτοια θέση!
Ηλίας Ι. Προκοπίου
