Είναι δύσκολο να σκεφτείς το ελληνικό βάδην και να μην το συνδυάσεις αυθόρμητα με τον Αλέξανδρο Παπαμιχαήλ. Τον αθλητή, που έχει στην κατοχή του τα πανελλήνια ρεκόρ σε 20χλμ., 35χλμ. και 50χλμ. βάδην και που ετοιμάζεται για το έβδομο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της καριέρας του (2913,2015, 2017, 2019, 2022, 2023).
Κατόρθωμα που έχουν πετύχει μονάχα ο Αλέξανδρος Παπαδημητρίου και ο Περικλής Ιακωβάκης, που αμφότεροι ήταν παρόντες στις διοργανώσεις του 1997, 1999, 2001, 2003, 2005, 2007 και 2009.
Ο Παπαμιχαήλ διανύει το 36o έτος της ηλικίας του, ωστόσο αν έχει τα ψυχικά αποθέματα και την υγεία του, τότε ίσως να… βάλει στο μάτι την όγδοη συμμετοχή σε δύο χρόνια και να πετύχει κάτι που δεν πέτυχε κανένας άλλος Έλληνας,
Για την ώρα βρίσκεται στο Μισάτο με μόνη σκέψη τη συμμετοχή του το ερχόμενο Σάββατο (13/9) – δείτε το πρόγραμμα των αγώνων – στα 35χλμ. βάδην στο Παγκόσμιο του Τόκιο. Στην πόλη που επέστρεψε μετά το 2021 και τη συμμετοχή του στου Ολυμπιακούς Αγώνες.
“Τα συναισθήματα μου είναι έντονα, γιατί εγώ δεν πέρασα καλά εδώ πριν από 4 χρόνια. Είχα μπει σε καραντίνα, ήταν αυστηρή. Τώρα όμως είναι διαφορετικά. Προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένος στον αγώνα μου, στην προπόνηση, για να ξεκινήσουμε τους αγώνες. Είμαι εδώ για έβδομη φορά. Η συνέπεια είναι το πιο σημαντικό στοιχείο μου και αυτή που με έφερε εδώ. Έχω μάθει να δουλεύω έτσι από μικρό παιδί και το κάνω καθαρά επειδή το γουστάρω, το αγαπώ αυτό που κάνω. Μου αρέσει να γυμνάζομαι, μου αρέσει να είμαι ανταγωνιστικός. Είναι πολύ ευχάριστο που ακόμα βρίσκομαι σε αυτό το επίπεδο. Προσπαθώ πάντα να βελτιώνομαι. Θεωρώ ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια βελτίωσης, ειδικά στα 35 χλμ. Αυτός είναι ο στόχος: να βελτιωθώ κι άλλο σε αυτή την απόσταση, γιατί του χρόνου έχουμε πάλι αλλαγές“, είπε αρχικά ο Παπαμιχαήλ και συμπλήρωσε για τις επικείμενες αλλαγές:
“Αλλάζει όλη η ιστορία του αγωνίσματος. Έχει κι ένα θετικό, ότι πλησιάζουμε πιο κοντά στη μεγάλη απόσταση. Όσο μεγαλώνουμε πάει προς τα εκεί. Εγώ έχω καλή ταχύτητα, οπότε και τα 21 χλμ δεν είναι άσχημα για μένα. Αλλά μεγαλώνοντας δεν ξέρεις πού βρίσκεται η ταχύτητά σου, αυτό πρέπει να το δουλεύεις περισσότερο“.
Ο Παπαμιχαήλ συνεργάζεται με τον προπονητή Μάτεζ Σπίσιακ, ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας του, το κάνει στην Καρδίτσα.
“Είναι δύσκολο να γυμνάζεσαι μόνος σου και να προσπαθείς να είσαι σε επίπεδο που να ανταγωνίζεσαι τους νεότερους. Προσπαθώ όμως να συμμετέχω σε κάποιες προετοιμασίες με τον προπονητή μου και με αθλητές του εξωτερικού. Αν χάνεις αυτή την επαφή, δυσκολεύεσαι. Οι αγώνες πλέον είναι πάρα πολλοί μέσα στη χρονιά· εκεί βρίσκεις τον ρυθμό. Δεν είμαι υπέρ τόσων πολλών αγώνων, αλλά αναγκαζόμαστε, κι αυτό δεν είναι καλό γιατί χαλάει τον προγραμματισμό“.
Αναφορικά με το πώς μπορεί ένας αθλητής να διατηρήσει το κίνητρό του ζωντανό, είπε:
“Πολλές φορές το χάνουμε, είναι η αλήθεια. Αλλά έχω μάθει να ζω με αυτόν τον τρόπο, να είμαι πειθαρχημένος, να απομονώνω τα καθημερινά προβλήματα και να συγκεντρώνομαι σε αυτό που κάνω. Υπάρχουν μέρες που λες «πω πω, δεν μπορώ να βγω». Βλέπεις και τον καιρό, για παράδειγμα, και λες: «έχω 25 χλμ το πρωί και άλλα 10 το απόγευμα, πώς θα το κάνω;». Αν δεν βγω το πρωί, πάει χαμένη η μισή δουλειά. Οπότε σκύβεις το κεφάλι και πας. Αν δεν το κάνω, μετά έχω τύψεις. Είμαι έτσι, λίγο πειθαρχημένος. Εκεί βοηθάει πολύ και η γυναίκα μου. Το καλοκαίρι ήταν δύσκολο για μένα, ταλαιπωρήθηκα. Αλλά τον Αύγουστο έβγαλα σημαντική δουλειά στο υψόμετρο και θεωρώ ότι, αν έχουμε καλές συνθήκες, μπορεί να βγει κάτι καλό.
Ποια ανάμνηση έρχεται στον έμπειρο αθλητή όταν γυρίζει πίσω τη σκέψη του στις προηγούμενες διοργανώσεις;
“Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το 2019 στη Ντόχα. Εκεί είπα ότι αυτό που έκανα ήταν το πιο δύσκολο της ζωής μου. Αγωνιστήκαμε με 47°C και τερμάτισα 17ος. Μου έμεινε χαραγμένο, σαν εικόνα. Επίσης, η πρώτη μου συμμετοχή, το 2013 στη Μόσχα, που βγήκα 16ος. Στο Πεκίνο (2015) έκανα δύο αποστάσεις, δύσκολες συνθήκες. Στο Λονδίνο το 2017, ήταν μεταβατική χρονιά, γυμναζόμουν μόνος, είχα προβλήματα με το ισχίο. Τρία χρόνια ταλαιπωρία. Η Ντόχα όμως μου άφησε γλυκιά ανάμνηση.
Γενικά είμαι άνθρωπος της ψυχολογίας. Εδώ, πριν από 4 χρόνια, δεν είχα καλές αναμνήσεις και πήγα με κακή ψυχολογία στον αγώνα. Φέτος είναι διαφορετικά. Βλέπω πολλά νέα παιδιά στην ομάδα — και αυτό είναι φυσιολογικό. Οι παλιοί σιγά σιγά θα φύγουμε, θα μπουν οι επόμενοι. Είναι η φυσική εξέλιξη”.
Για τις εξαιρετικές εμφανίσεις την περσινή σεζόν:
“Πέρσι ήταν γλυκιά χρονιά γιατί ξεπέρασα τα όριά μου. Ήθελα πολύ να είμαι στους Ολυμπιακούς. Ήξερα ότι ήταν δύσκολο, γιατί άλλαξε η απόσταση και περιορίστηκαν οι θέσεις. Μέχρι τα μισά ήμουν εντός πρόκρισης και το πίστευα. Αλλά το Πρωτάθλημα μού στοίχισε — το είχα θέσει και στην ομοσπονδία. Έκανα φοβερές επιδόσεις, πλησίασα τα ρεκόρ μου. Όλο αυτό όμως μου κόστισε και μετά ήταν δύσκολο να ξανά ξεκινήσω προετοιμασία”.
Τι σκέφτεται για την έβδομη παρουσία του στη διοργάνωση;
“Για μένα σημασία έχει η συνολική δουλειά που έχεις κάνει, όχι μόνο το αποτέλεσμα. Προφανώς είναι σημαντικό ότι βρίσκομαι για 7η φορά εδώ, μάλιστα σε δύο αποστάσεις. Αλλά το αγωνιστικό είναι δεύτερης μοίρας: σημασία έχει η προσπάθεια, τι έχεις καταναλώσει για να φτάσεις εδώ. Περιμένω με καλές συνθήκες να βελτιώσω το ατομικό. Είναι δύσκολο με υγρασία, βροχές κ.λπ., αλλά θα παλέψουμε για το καλύτερο. Η επόμενη σεζόν θα κριθεί από το πώς θα είναι το σώμα μου και η ψυχολογία μου. Δεν έχω βάλει μακροπρόθεσμο πλάνο· τα σκέφτομαι σιγά σιγά.
Για την ομάδα και τα νέα παιδιά που είναι παρόντα;
“Έχουμε πολύ δυνατή φέτος. Έχουμε τα άλματα, φοβερές ρίψεις και δυνατές συμμετοχές. Τα παιδιά είναι στα καλύτερά τους. Οι περισσότεροι έχουν 1–2 συμμετοχές και θεωρώ ότι θα πάνε πολύ καλά. Θέλω να ευχηθώ στους νεότερους να χαρούν την κάθε στιγμή. Γιατί κι εγώ, πολλές φορές, άφηνα το άγχος να με καταβάλει και δεν ζούσα τη στιγμή. Αυτό θέλω να τους πω: όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το πιο σημαντικό είναι ότι είμαστε Έλληνες, φοράμε το εθνόσημο και πρέπει να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, αλλά κυρίως να χαιρόμαστε αυτό που ζούμε.
πηγή: ΣΕΓΑΣ
