Σε μια χώρα όπου τα ομαδικά αθλήματα μονοπωλούν την προσοχή, υπάρχουν αθλητές που, με
πείσμα, ιδρώτα και απόλυτη αφοσίωση, καταφέρνουν να σηκώσουν ψηλά την ελληνική σημαία –
πολλές φορές, μόνοι τους. Ένας από αυτούς είναι ο Χρήστος Βολικάκης: ο κορυφαίος
Έλληνας ποδηλάτης πίστας, ένας πραγματικός πρωταθλητής εντός και εκτός των σταδίων.
Με τέσσερις συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δεκάδες διεθνείς διακρίσεις και μια καριέρα
που συνεχίζει να εξελίσσεται, ο Χρήστος μάς μιλάει για τη δύναμη της επιμονής, τις προκλήσεις
του αθλητισμού, τη διαδρομή από τον Βόλο μέχρι την παγκόσμια κορυφή – και όλα όσα έχει
μάθει στην πορεία.
Χρήστο, πώς ξεκίνησε η ποδηλασία για σένα; Ήταν όνειρο από παιδί ή προέκυψε στην
πορεία;
Η ποδηλασία μπήκε στη ζωή μου από τον πατέρα μου που ήταν προπονητής στην εθνική
ομάδα και στον Γυμναστικό Σύλλογο Βόλου, γρήγορα κατάλαβα ότι ήταν κάτι παραπάνω από
ένα απλό χόμπι. Ξεκίνησα σε μικρή ηλικία στον Βόλο, μαζί με τον αδερφό μου , ο ένας
παρέσερνε τον άλλον . Στην αρχή ήταν απλώς διασκέδαση, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια,
άρχισα να βάζω στόχους, να προπονούμαι πιο σοβαρά και να ονειρεύομαι μεγάλες διακρίσεις.
Ήταν το παιδικό μου όνειρο να γίνω ποδηλάτης, αλλά με τον καιρό, η ποδηλασία έγινε τρόπος
ζωής. Κάναμε την ζωή μας ποδήλατο !
Θυμάσαι τον πρώτο σου μεγάλο αγώνα; Τι συναισθήματα είχες τότε;
Φυσικά και τον θυμάμαι. Ήταν μια εμπειρία που έχει χαραχτεί μέσα μου. Ήμουν ακόμα μικρός,
γεμάτος άγνοια αλλά και ενθουσιασμό. Είχα πολύ άγχος, αλλά και τεράστια δίψα να αποδείξω
ότι αξίζω να βρίσκομαι εκεί. Θυμάμαι τον παλμό, τον θόρυβο της πίστας, και την αίσθηση ότι
κάθε δευτερόλεπτο μετράει. Ήταν εκείνη η στιγμή που κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να
κάνω – να αγωνίζομαι, να ξεπερνάω τα όριά μου, να κυνηγάω το καλύτερο.
Έχεις ανέβει πολλές φορές στο βάθρο. Ποια διάκριση σημαίνει περισσότερα για σένα και
γιατί;
Όλες οι διακρίσεις έχουν τη δική τους αξία, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω μία, θα έλεγα το χρυσό
μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα . Ήταν η στιγμή που ένιωσα ότι οι κόποι χρόνων
δικαιώθηκαν. Δεν ήταν απλώς μια νίκη – ήταν η επιβεβαίωση ότι ένας αθλητής από μια μικρή
χώρα μπορεί να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Μεγάλο βάρος, αλλά και τεράστια περηφάνια.
Πώς ένιωσες όταν άκουσες τον εθνικό ύμνο να παίζει για σένα;
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα. Είναι από τις στιγμές που
συνειδητοποιείς τι σημαίνει να εκπροσωπείς την πατρίδα σου. Όλα τα ξενύχτια, οι θυσίες, οι
πόνοι, οι προπονήσεις – εκείνη την ώρα τα ξεχνάς όλα. Νιώθεις ότι αξίζει κάθε στιγμή. Τα
δάκρυα έρχονται αυθόρμητα, δεν μπορείς να τα συγκρατήσεις.
Έχει υπάρξει στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Ναι, και όχι μία φορά. Ο δρόμος δεν είναι ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Υπήρχαν
τραυματισμοί, οικονομικές δυσκολίες, απογοητεύσεις. Υπήρξαν μέρες που ένιωθα ότι δεν
αντέχω άλλο. Αλλά κάθε φορά κάτι μέσα μου μού έλεγε “συνέχισε – δεν ήρθες ως εδώ για να τα
παρατήσεις”. Η αγάπη μου για την ποδηλασία και η στήριξη των δικών μου ανθρώπων ήταν
πάντα το κίνητρο για να σταθώ ξανά στα πόδια μου.
Πόσες ώρες προπόνησης χρειάζονται καθημερινά για να παραμείνεις στην κορυφή;
Η καθημερινότητα ενός πρωταθλητή είναι αυστηρή και απαιτητική. Συνήθως κάνω από 6 έως και
8 ώρες προπόνηση την ημέρα, ανάλογα με την περίοδο και το πλάνο προετοιμασίας. Δεν είναι
όμως μόνο η διάρκεια – είναι και η ένταση, η πειθαρχία, η συνέπεια. Εκτός από τις προπονήσεις
στο ποδήλατο, υπάρχει γυμναστήριο, αποθεραπεία, σωστή διατροφή, ξεκούραση. Κάθε
λεπτομέρεια μετράει.
Τι ρόλο παίζει η ψυχολογία σε έναν αθλητή του επιπέδου σου;
Τεράστιο. Όταν φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο, η φυσική κατάσταση δεν είναι το μόνο που
μετράει – όλοι πάνω-κάτω είναι εξίσου προπονημένοι. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η ψυχική
αντοχή, η συγκέντρωση, η πίστη στον εαυτό σου. Υπάρχουν αγώνες που τους κερδίζεις πρώτα
στο μυαλό και μετά στα πόδια. Η σωστή διαχείριση του άγχους και η ψυχραιμία την κρίσιμη
στιγμή είναι αυτά που σε πάνε ένα βήμα παραπέρα.
Έχεις συμμετάσχει σε τέσσερις Ολυμπιάδες. Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή σου σε
αυτές;
Η πιο έντονη στιγμή ήταν, χωρίς αμφιβολία, η πρώτη μου συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του
Πεκίνου το 2008. Ήμουν πολύ νέος τότε 18 ετών , και μόνο το γεγονός ότι βρισκόμουν ανάμεσα
στους κορυφαίους του κόσμου ήταν κάτι τεράστιο. Το να ζεις από κοντά την ατμόσφαιρα, να
φοράς το εθνόσημο, να περπατάς στο Ολυμπιακό Χωριό δίπλα σε αθλητές που θαύμαζες από
μικρός… είναι εμπειρίες που σου μένουν για μια ζωή. Φυσικά ξεχωριστή συμμετοχή ήταν και στο
Λονδίνο το 2012 που καταφέραμε να προκριθούμε τόσο εγώ αλλά και ο αδερφός μου Ζαφείρης
στους ολυμπιακούς αγώνες , μοναδικά συναισθήματα να είσαι μαζί με τον αδερφός σου σε μια
ολυμπιάδα και πόσο μάλλον να φτάνεις στους τελικούς.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο “μάθημα” που σου έδωσαν οι Ολυμπιακοί;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες σου διδάσκουν τα πάντα για τον αθλητισμό – αλλά κυρίως για τον εαυτό
σου. Σου δείχνουν πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις, αλλά και πόσο σκληρός είναι ο δρόμος.
Έμαθα να σέβομαι τον ανταγωνισμό, να διαχειρίζομαι την αποτυχία με αξιοπρέπεια και να μην
εγκαταλείπω, ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα είχα φανταστεί. Το πιο σημαντικό
μάθημα; Ότι η αληθινή νίκη δεν είναι μόνο στο μετάλλιο, αλλά στη διαδρομή και στον άνθρωπο
που γίνεσαι μέσα από αυτήν.
Από τις ταχύτητες στην αντοχή: Πόσο δύσκολη ήταν αυτή η αλλαγή για σένα;
Ήταν μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της καριέρας μου. Η μετάβαση από τα σπριντ στις
αγωνιστικές ειδικότητες αντοχής δεν ήταν απλή – απαιτούσε τελείως διαφορετική φυσιολογία,
προπόνηση, τακτική και νοοτροπία. Ξεκίνησα σχεδόν από το μηδέν. Έπρεπε να ξαναχτίσω το
σώμα μου, αλλά και την ψυχολογία μου. Όμως είμαι περήφανος που κατάφερα να σταθώ
ανταγωνιστικός και σε αυτή την κατηγορία, δείχνοντας ότι η προσαρμογή είναι δύναμη για έναν
αθλητή.
Τι σε ελκύει περισσότερο στις αγωνιστικές διαδρομές αντοχής;
Αυτό που με τραβάει είναι η στρατηγική και η διαρκής ένταση. Στους αγώνες αντοχής δεν
κερδίζει απλώς ο δυνατότερος, αλλά αυτός που σκέφτεται πιο καθαρά, που διαβάζει σωστά τον
αγώνα, που ξέρει πότε να περιμένει και πότε να επιτεθεί. Είναι σαν σκάκι πάνω σε δύο ρόδες.
Κάθε γύρος μπορεί να φέρει ανατροπές, και αυτό κρατάει το μυαλό σε εγρήγορση. Είναι
συναρπαστικό.
Πώς συνδυάζεις τον επαγγελματικό αθλητισμό με την προσωπική σου ζωή;
Δεν είναι εύκολο, και πολλές φορές απαιτεί θυσίες. Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι
απαιτητικός, με ατελείωτες ώρες προπόνησης, ταξίδια και αγώνες. Όμως έχω δίπλα μου
ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και με στηρίζουν. Η οικογένειά μου είναι το στήριγμά μου. Με
βοηθούν να διατηρώ ισορροπία, να κρατώ τα πόδια στη γη και να θυμάμαι γιατί ξεκίνησα αυτό
το ταξίδι. Χρειάζεται κατανόηση, επικοινωνία και πολλή αγάπη.
Υπάρχει κάποιος άνθρωπος ή αξία που σου δίνει τη δύναμη να συνεχίζεις;
Πάντα με καθοδηγούσε η πίστη στις αξίες της προσπάθειας, της τιμιότητας και της συνέπειας.
Αλλά αν πρέπει να μιλήσω για πρόσωπο, θα πω ξεκάθαρα την οικογένειά μου – οι γονείς μου, ο
αδερφός μου, η σύζυγός μου. Είναι οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές,
που πίστεψαν σε μένα ακόμα και όταν εγώ δυσκολευόμουν να το κάνω. Αυτοί μου δίνουν τη
δύναμη να συνεχίζω, να σηκώνομαι και να κυνηγάω το επόμενο όνειρο.
Σε βλέπουμε δυναμικά ενεργό ακόμα. Τι περιμένουμε από τον Χρήστο Βολικάκη στα
επόμενα χρόνια;
Η αλήθεια είναι πως νιώθω ότι έχω ακόμα πράγματα να δώσω. Η αγάπη μου για την ποδηλασία
δεν έχει σβήσει – ίσα-ίσα, συνεχώς ανανεώνεται. Στόχος μου είναι να παραμείνω τα επόμενα
χρόνια σε υψηλό επίπεδο, να διεκδικήσω ό,τι καλύτερο μπορώ ξανά σε μεγάλους αγώνες , και
φυσικά να συνεχίσω να τιμώ τη χώρα μου. Όσο το σώμα και το μυαλό αντέχουν, θα είμαι στην
πίστα – με την ίδια ενέργεια και πάθος.
Θα σε ενδιέφερε να περάσεις σε ρόλο προπονητή ή μέντορα στο μέλλον;
Ναι, είναι κάτι που το σκέφτομαι σοβαρά. Θέλω να μεταδώσω την εμπειρία και τις γνώσεις μου
στη νέα γενιά. Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι να ανοίξεις δρόμο μόνος σου, και αν
μπορώ να βοηθήσω έστω κι έναν νέο αθλητή να πιστέψει στον εαυτό του και να προχωρήσει,
για μένα θα είναι μεγάλη χαρά. Ο ελληνικός αθλητισμός έχει ταλέντο – χρειάζεται όμως και
ανθρώπους δίπλα στους αθλητές, που ξέρουν τι σημαίνει προσπάθεια, πτώση και ξανά
ανάκαμψη. Αν μπορώ να είμαι ένας από αυτούς, θα είναι τιμή μου.
Τι θα συμβούλευες ένα παιδί που σήμερα ξεκινά την ποδηλασία;
Να πιστέψει στον εαυτό του και να αγαπήσει πραγματικά αυτό που κάνει. Η ποδηλασία δεν είναι
εύκολο άθλημα – έχει κόπο, πειθαρχία και υπομονή. Αλλά είναι και μια μαγική διαδρομή, γεμάτη
εμπειρίες και δυνατές στιγμές. Να βάζει στόχους, μικρούς και μεγάλους, και να δουλεύει γι’
αυτούς κάθε μέρα. Και το πιο σημαντικό: να μη φοβάται να αποτύχει. Από τις αποτυχίες
μαθαίνεις και χτίζεσαι.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος που πρέπει να αποφύγει ένας νέος αθλητής;
Να περιμένει τα πάντα γρήγορα και εύκολα. Ο δρόμος δεν είναι ευθύς – έχει στροφές,
ανηφόρες, πτώσεις. Πολλοί τα παρατούν όταν τα πράγματα δυσκολέψουν. Το μεγαλύτερο λάθος
είναι να σταματήσεις να προσπαθείς επειδή δεν βλέπεις άμεσα αποτέλεσμα. Η υπομονή, η
συνέπεια και η πίστη στη διαδικασία είναι αυτά που σε ξεχωρίζουν στο τέλος.
