127 χρόνια πέρασαν από την ημέρα που οι 700 κάτοικοι της Κουτσούφλιανης, κάθισαν κάτω από τον πλάτανο του χωριού τους και αποφάσισαν να το εγκαταλείψουν, αφού προηγουμένως το πυρπολήσουν.
Το τι μπορεί να οδήγησε σε μια τέτοια πράξη απελπισίας παρουσιάζει το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Βαγγέλη Μητρούσια. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα οι απόγονοί τους θυμούνται εκείνη την ιστορία της 13ης Μαΐου 1898.
Ήταν ο δικός τους μοναδικός τρόπος για να δείξουν στις μεγάλες δυνάμεις με πρώτες την γερμανική αυτοκρατορία και την οθωμανική ότι οι συμφωνίες που δεν έχουν την αποδοχή του πληθυσμού είναι νεκρό γράμμα επάνω στο χαρτί.
Για τον Τάσο Καταρακιά, πρόεδρο της κοινότητας Παναγίας είναι η ελάχιστη τιμή στην μνήμη των προγόνων τους για την μεγαλειώδη απόφαση τους να κάψουν τα σπίτια και το βιός τους και να φύγουν παίρνοντας μαζί τους τα υπάρχοντα τους και τα οστά των προγόνων τους, αφού ο «μέχρις εσχάτων» αγώνας που έδωσαν για την ένωση με την Μητέρα Ελλάδα δεν επετεύχθη.
Με την μνήμη και την θλίψη φορτωμένοι πέρασαν στην άλλη πλευρά των συνόρων την ελληνική και εγκαταστάθηκαν στο σημείο όπου βρίσκεται η σημερινή κοινότητα.
Η Κουτσούφλιανη, ένα ορεινό χωριό της Πίνδου, στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία, είδε με απογοήτευση το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου στις 7 Μαΐου 1897, να προσπερνά χωρίς την πολυπόθητη απελευθέρωση.
Οι Κουτσουφλιανιώτες αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν για να ζήσουν ελεύθεροι σε αυτό που θεωρούσαν πατρίδα τους, την Ελλάδα. Ήταν ημέρα Τετάρτη όταν έφτασαν στο Λιμπόχοβο που μετονομάστηκε νέα Κουτσούφλιανη. Αν δεν ήταν ηρωίδες εκείνες οι γυναίκες που κουβαλούσαν τα παιδιά τους και τους νεκρούς τους, αν δεν ήταν ήρωες εκείνοι οι άνδρες που έκαψαν τον τόπο τους για να μην πέσει σε τούρκικα χέρια, τότε ποιοι μπορούν να διεκδικήσουν αυτόν τον τίτλο;
www.ertnews.gr
