Η Μάχη των Οχυρών- Η βραβευμένη μαθητική ταινία μικρού μήκους 

Μια ταινία, μια ιστορία, ένα έπος ηρωισμού, που διήρκεσε τρείς ημέρες, αλλά ήταν αρκετές για να προσφέρουν περισσή δόξα στους ηττημένους.

Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Νίκος Πιτσιακίδης μεταφέρει το πνεύμα των στρατιωτών που υπερασπίστηκαν την χώρα από τους Γερμανούς στην Μάχη των Οχυρών, περισσότερο γνωστής ως η Μάχη της Γραμμής Μεταξά.  

Η Ιταλική εαρινή επίθεση εξελίχθηκε σε φιάσκο του Μουσολίνι και οι Γερμανοί ανέλαβαν να σώσουν τον στρατηγικό τους σχεδιασμό με την Επιχείρηση Μαρίτα..  

Οι νεαροί μαθητές από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας ενδύονται τις στολές των εχθρών και ξεκινούν την επίθεση στις 6 Απριλίου του 1941. Εις εξ αυτών σκύβει επάνω από τον χάρτη με την χαρακτηριστική κίνηση του Χίτλερ, ενώ ένας άλλος μαθητής ως στρατηγός Βίλχελμ Φον Λίστ επωμίζεται το βάρος της επιθέσεως στην Ελλάδα.  

Περισσότερο ενδιαφέρον για τους μαθητές, που καθένας ενσάρκωσε δυο και τρείς ρόλους είχαν οι Γερμανοί. Ο λόγος όπως εξηγούν, είναι γιατί έμαθαν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονταν οι Γερμανοί 

Ένα βίντεο είκοσι λεπτών μιας μάχης που ολοκληρώθηκε ιστορικά στις 9 Απριλίου κατάφερε να κερδίσει την πρώτη θέση σε διεθνή μαθητικό διαγωνισμό με θέμα την ομώνυμη μάχη.

Ο Γρηγόρης Γιοβανόπουλος, διευθυντής του 7ου δημοτικού σχολείου Αλεξάνδρειας, αναφέρει ‘ότι η τοπική κοινωνία αγκάλιασε την προσπάθεια και η δεύτερη ταινία κατάφερε να κερδίσει όχι μόνο ένα βραβείο, αλλά και μια θέση στην ιστορία.

Κάποιοι θυμούνται και κάποιοι μαθαίνουν. Πολλά γεγονότα που εξελίχθηκαν μεταξύ 6^ης Απριλίου και 10^ης Μαΐου του 1941, ήταν θορυβώδη και άμεσα αντιληπτά. Κάποια άλλα παραμένουν εκτός επίσημης αφήγησης. Οι συμπτώσεις δεν είναι τα αγαπημένα παιδιά της ιστορίας. Το Ρωσο-Ιαπωνικό Σύμφωνο που υπέγραψε στις 13 Απριλίου στην Μόσχα, έπειτα από δυο ετών γερμανικές πιέσεις, ο Ιάπωνας υπουργός εξωτερικών Ματσουόκα (Yosuke Matsuoka) με τον Ρώσο ομόλογό του Μολότωφ, είναι βέβαιο πως άλλαξε την πορεία του πολέμου.[1]

Καλό είναι να μαθαίνουν οι νεότεροι και εκείνοι από τους παλαιότερους που αγνοούν τα πραγματικά γεγονότα, για το τι επακολούθησε από την ανακοίνωση της γερμανικής εισβολής. Τις φωνές επιδοκιμασίας και ενθουσιασμού που ξεσηκώθηκαν σε διάφορες περιοχές από τους φίλους του Γερμανο-Σοβιετικού συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, οι οποίοι θεωρούσαν τους δυο συμμάχους του άξονα ελευθερωτές και χαρακτήριζαν ιμπεριαλιστές τους Έλληνες και τους Βρετανούς, τους μένους που πολεμούσαν εναντίον των φασιστών. «Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο δεν το είδαμε με κακό μάτι», παραδέχτηκε ο Γιάννης Ιωαννίδης.[2]   

Το καλοκαίρι του 1940, όταν ο Μολότωφ ζήτησε την υπογραφή συμφώνου με την Ιταλία, σε αντάλλαγμα ο Στάλιν έδωσε στον Μουσολίνι το πράσινο φώς για την επίθεση κατά της Ελλάδος.[3] Όπως έγραψε ο γερμανός ναύαρχος Erich Raeder: «οι σοβιετικοί δεν είχαν καμμία απολύτως αντίρρηση στην γερμανική συνδρομή προς τους Ιταλούς εναντίον της Ελλάδος».[4] Η Ελλάδα, αποτελούσε τον τελευταίο κρίκο στην επίτευξη των γερμανο-σοβιετικών σχεδίων.

^{[1] Ulrich Von Hassell, The Ulrich Von Hassell Diaries: The Story of the Forces Against Hitler Inside Germany, Frontline Books, London 2011, σ.  114}

^{[2] Γιάννης Ιωαννίδης, Αναμνήσεις – Προβλήματα της Πολιτικής του ΚΚΕ στην Εθνική Αντίσταση 1940-45, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1979, σ. 63. Ο Ιωαννίδης έγραψε για  το Σύμφωνο: «Το είδαμε με το πραγματικό μάτι, έτσι που το νομίζαμε. Ότι ενώ οι αγγλογάλλοι προσπαθούσαν να ρίξουν τον Χίτλερ εναντίον της η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να τους προλάβει και να βάλει αυτούς να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους»..}

^{[3] Stephen G. Xydis, Greece and the Great Powers, Institute for Balkan Studies 1963, σσ. 9-10, 566, “Dragoumis Papers” Papandreou to Moscow Embassy, June 10, 1944, Τον Ιούνιο του 1940, ο Μολότωφ πρότεινε την εγκαθίδρυση των σοβιετικο-ιταλικών σχέσεων, στην ίδια βάση με εκείνη μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας και δήλωσε ότι, αν η Ιταλία αναγνώριζε την σοβιετική ηγεμονία στην Μαύρη Θάλασσα, η σοβιετική κυβέρνηση ήταν διατεθειμένη να αναγνωρίσει (την ηγεμονία) της Ιταλίας στην Μεσόγειο. Μετά την επίθεση των Ιταλών την 28η Οκτωβρίου ο Ζαχαριάδης, κάλεσε τον Μεταξά να ζητήσει τη διαμεσολάβηση της ΕΣΣΔ για τον τερματισμό των εχθροπραξιών: «Οι ελληνικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, τώρα, δεν αφορούσαν πλέον θέμα απελευθέρωσης, αλλά ήταν μέρος ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου».}

^{[4] Erich Raeder, My Life, Annapolis: Naval Institute Press, 1960, Σημείωσηστοημερολόγιο 16 Νοεμβρίου 1940.}