Στις 13 Ιουλίου 1985, ο πλανήτης σταμάτησε για μια στιγμή να αναπνέει. Δύο σκηνές, μία στο Λονδίνο και μία στη Φιλαδέλφεια, έγιναν ο παλμός της ανθρωπότητας. Το Live Aid δεν ήταν απλώς ένα μουσικό γεγονός. Ήταν μια μελωδική επανάσταση μια κραυγή που διέσχισε σύνορα ένα ηχητικό κύμα αλληλεγγύης που ένωσε τον κόσμο για να κοιτάξει κατάματα τον πόνο της Αφρικής. Εκείνη τη μέρα, η μουσική δεν ήταν μόνο τέχνη. Έγινε φωνή, ελπίδα, αντίσταση.
Πίσω από το τιτάνιο αυτό εγχείρημα βρίσκονταν δύο οραματιστές: ο Ιρλανδός Bob Geldof και ο Σκωτσέζος Midge Ure. Όχι «Dim Sum», όπως εσφαλμένα ακούστηκε σε κάποια αποσπάσματα, αλλά δύο άνθρωποι που μετέτρεψαν τη λάμψη των σταρ σε φάρο ανθρωπιάς. Πήραν τα εργαλεία της βιομηχανίας του θεάματος και τα όπλισαν με περιεχόμενο. Για μια μέρα, το star system σταμάτησε να κοιτά τον εαυτό του και κοίταξε προς τους άλλους.
160.000 άνθρωποι γέμισαν τις κερκίδες — 72.000 στο Wembley Stadium και 90.000 στο JFK Stadium. Και πέρα από αυτούς, σχεδόν δύο δισεκατομμύρια τηλεθεατές σε 150 χώρες παρακολούθησαν το γεγονός μέσω μιας τεράστιας δορυφορικής μετάδοσης. Μέσα από 16 ώρες συνεχούς μουσικής, συγκεντρώθηκαν περίπου 140 εκατομμύρια δολάρια για την καταπολέμηση του λιμού στην Αιθιοπία. Αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι για πρώτη φορά, οι εικόνες από την κρίση δεν έπαιζαν στο περιθώριο των δελτίων ειδήσεων — βρέθηκαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής.
Και τότε, στη σκηνή του Wembley, εμφανίστηκαν οι Queen. Ο Freddie Mercury, λίγες μόνο μέρες αφότου είχε μάθει ότι ήταν οροθετικός, ανέβηκε στη σκηνή με δύναμη που ξεπερνούσε την ανθρώπινη φύση. Με το μικρόφωνο στο χέρι και τη φωνή του να πυροδοτεί κύματα συγκίνησης, μετέτρεψε το Wembley σε ζωντανό κρατήρα ενέργειας. Η ερμηνεία του στο «Bohemian Rhapsody» και το «Radio Ga Ga» δεν ήταν απλώς μουσική στιγμή. Ήταν μια δήλωση ζωής. Ένας καλλιτέχνης απέναντι στον χρόνο, απέναντι στο σκοτάδι, που αποφάσισε να απαντήσει με φως.
Δεκαετίες αργότερα, η ταινία Bohemian Rhapsody αποτύπωσε αυτή τη στιγμή με δραματικότητα και αλήθεια, χαρίζοντας στην ιστορία του Live Aid μια νέα γενιά θαυμαστών που ανακάλυψαν —ή θυμήθηκαν— πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη φωνή όταν έχει κάτι αληθινό να πει.
Το Live Aid δεν ήταν απλώς μια σειρά συναυλιών. Ήταν μια πρόκληση: μπορεί η μουσική να αλλάξει τον κόσμο; Εκείνη τη μέρα, η απάντηση ήταν εκκωφαντική. Η βιομηχανία του θεάματος έβαλε τα φώτα της εκεί όπου η σιωπή είχε γίνει συνήθεια. Και ο κόσμος δεν έμεινε αμέτοχος. Παρακολούθησε, ένιωσε, αντέδρασε.
Στην 40ή επέτειο του Live Aid, το YouTube τιμά αυτό το ορόσημο με μια σειρά αφιερωμάτων και αρχειακό υλικό που ζωντανεύει ξανά τη μαγεία και τη σημασία εκείνης της ημέρας. Το Live Aid – 40th Anniversary είναι μια υπενθύμιση — όχι μόνο του τι έγινε τότε, αλλά και του τι είναι ακόμη δυνατό να γίνει.
Το Live Aid δεν εξαφάνισε την πείνα. Δεν έλυσε κάθε πρόβλημα του κόσμου. Αλλά έδειξε τι μπορεί να πετύχει η μουσική όταν γίνεται πράξη. Έγινε ο σπινθήρας για το Live 8, το Global Citizen και κάθε φιλανθρωπική κίνηση που ακολούθησε. Και στη σκηνή του Wembley, ο David Bowie, με το «Heroes», έδωσε τον ύμνο αυτής της μέρας: μια υπόσχεση ότι, ακόμα και για λίγο, μπορούμε να γίνουμε ήρωες — για έναν κόσμο που ακούει, που νοιάζεται, που δρα.
Fun Facts: Οι καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν και στις δύο σκηνές
Στις 13 Ιουλίου 1985, το Live Aid συγκέντρωσε μια εντυπωσιακή σειρά από θρύλους της μουσικής, με εμφανίσεις στο Wembley Stadium του Λονδίνου από τους Status Quo, The Style Council, The Boomtown Rats, Adam Ant, Ultravox, Spandau Ballet, Elvis Costello, Nik Kershaw, The Hooters, The Four Tops, B.B. King, Paul Young, Alison Moyet, U2, Dire Straits (με Sting), Queen, David Bowie, The Who, Elton John (με Kiki Dee και George Michael), Phil Collins, Sting (με Phil Collins), Madness, Paul Weller, Howard Jones, Bryan Ferry, Sade, Tears for Fears, Woodentop, Freddie Mercury & Brian May, Cliff Richard, George Michael (με Wham!), Bernard Watson, Joan Baez, Kiki Dee, Andrew Ridgeley, και Paul McCartney (με πολλούς στο φινάλε), καθώς και το Band Aid στο κλείσιμο με “Do They Know It’s Christmas?”.
Στη Φιλαδέλφεια, στο JFK Stadium, εμφανίστηκαν οι Joan Baez, The Hooters, Billy Ocean, Black Sabbath, Run-D.M.C., Rick Springfield, REO Speedwagon, Crosby, Stills, Nash & Young, Judas Priest, Bryan Adams, The Pretenders, Teddy Pendergrass, Eric Clapton (με Phil Collins), Phil Collins, Led Zeppelin (με Phil Collins), Crosby, Stills & Nash, Neil Young, The Power Station, Thompson Twins, Madonna, Patti LaBelle, Hall & Oates (με Patti LaBelle), Mick Jagger (με Tina Turner), Tina Turner (με Mick Jagger), Bob Dylan (με Keith Richards και Ron Wood), Tom Petty and the Heartbreakers, Kenny Rogers, και USA for Africa με “We Are the World”. Επιπλέον, συνεισφορές ήρθαν από INXS (Μelbourne), Loudness (Ιαπωνία), Opus (Αυστρία), B.B. King (Ολλανδία), και Big Country (Λονδίνο)
Ο Φιλ Κόλινς έκανε το αδύνατο δυνατό: Εμφανίστηκε στο Wembley Stadium το πρωί και μετά πέταξε με Concorde για να παίξει και στο JFK Stadium το απόγευμα — ο μόνος που «κατέκτησε» και τις δύο σκηνές!
Οι Queen έκλεψαν την παράσταση: Η ερμηνεία του Freddie Mercury στο «Bohemian Rhapsody» έκανε το Wembley να τρελαθεί, και ακόμα θεωρείται μία από τις καλύτερες live στιγμές ever!
Ο Ντέιβιντ Μπάουι έδωσε ύμνο: Με το «Heroes», έδωσε μια συναισθηματική πινελιά που έμεινε χαραγμένη στις καρδιές, ενισχύοντας το μήνυμα του Live Aid.
Οι U2 έκαναν το ντεμπούτο τους παγκοσμίως: Η εμφάνισή τους με το «Bad» έδωσε στον Μπονό και την παρέα του διεθνή φήμη — και κράτησε 12 λεπτά χάρη σε μια αυθόρμητη επαφή με το κοινό!
Ο Πολ Μακάρτνεϊ είχε… τεχνικό θέμα: Στο φινάλε του Λονδίνου, το μικρόφωνο του δεν δούλεψε στην αρχή, αλλά το κοινό τραγούδησε το «Let It Be» τόσο δυνατά που δεν χρειάστηκε!
Η Μαντόνα έφερε το πάρτι στη Φιλαδέλφεια: Με χορευτικά και ενέργεια, έδειξε ότι το pop μπορεί να έχει και κοινωνικό αντίκτυπο.
Οι Led Zeppelin επανενώθηκαν (quasi): Με τον Φιλ Κόλινς στα ντραμς, έπαιξαν μετά από χρόνια, αν και η εμφάνιση είχε τα ups και downs της.
Η Τίνα Τέρνερ και ο Μικ Τζάγκερ τα… έσπασαν: Η χημεία τους στο «State of Shock» και το χορευτικό φινάλε έγιναν viral (για την εποχή)!
Η Τζόαν Μπαέζ άνοιξε τη μέρα: Με το «Amazing Grace», έδωσε τον τόνο για μια ημέρα γεμάτη συναίσθημα και μήνυμα.
Run-D.M.C. έφεραν το hip-hop: Ήταν από τις πρώτες φορές που το είδος εμφανίστηκε σε τέτοιο παγκόσμιο event, ανοίγοντας δρόμους!
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος
