Ο Ανδρέας Γεωργίου και η Σιμώνη Χριστοδούλου σε λίγο καιρό θα κρατούν στην αγκαλιά τους το πρώτο τους παιδάκι. Το ζευγάρι, παντρεύτηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο έπειτα από πολλά χρόνια σχέσης. Στην πρώτη τους κοινή συνέντευξη στο περιοδικό «ΟΚ!», μιλούν για τη στιγμή που έμαθαν πως θα γίνουν γονείς, για τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν λίγο πριν τον ερχομό της κόρης τους, αλλά και για το απρόοπτο που σημάδεψε την ημέρα του γάμου τους.
Συνέβη κάποιο απρόοπτο στον γάμο σας;
Α.Γ: Το καλύτερο ήταν που φτάσαμε στο φαγητό και είχε γίνει λάθος με την αρίθμηση των τραπεζιών. Είχα μια ασυνεννοησία με τη wedding planner, με αποτέλεσμα να καθίσουν όλοι αλλού, ακόμα και τα αδέλφια μας βρέθηκαν μακριά μας. Μετά όμως περάσαμε τέλεια, τα σπάσαμε.
Θέλατε να γίνετε τόσο γρήγορα γονείς;
Α.Γ: Ναι, αλλά δεν το προγραμματίσαμε. Είχαμε πει, “όποτε συμβεί”. Και συνέβη κυριολεκτικά την επόμενη μέρα.
Έχετε άγχος;
Α.Γ: Έχουμε ανυπομονησία.
Σ.Χ: Εμένα με πιάνει λίγο άγχος.
Η εγκυμοσύνη ήταν αυτό που περίμενες;
Σ.Χ: Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει πολλά, και μέχρι τώρα ακούω. Κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική. Σε μένα ήταν δύσκολο το πρώτο τρίμηνο, είχαμε και πολλά ταξίδια τότε. Καταρχάς, το μάθαμε όταν ήμασταν στην Ασία, στο Βιετνάμ.
Α.Γ: Ό,τι είχαμε πει με τη Σιμώνη πως δε θα κάνουμε, το κάναμε. Είχαμε πει ότι θα παντρευτούμε σε κλειστό κύκλο, έγινε αυτό που είδες. Είχαμε πει ότι δε θα χορέψουμε slow αλλά παραδοσιακό χορό, τελικά χορέψαμε slow γιατί η Σιμώνη δεν ένιωθε άνετα και είπαμε στον dj, «παίξε ό,τι θέλεις». Είπαμε ότι θα κάνουμε αγόρι, κάναμε κορίτσι. Με την εγκυμοσύνη πολλά πράγματα που είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε στην Ασία, δε μπορέσαμε να τα κάνουμε τελικά. Ούτε το σαφάρι στη ζούγκλα, ούτε τα μασάζ στην παραλία γιατί απαγορεύεται, ούτε να πιούμε αλκοόλ.
Πώς το ανακαλύψατε ακριβώς;
Α.Γ: Είμαστε μέσα σε αυτό το τεράστιο κρουαζιερόπλοιο. Αν και η Σιμώνη δεν τρώει πολύ, είχε ανακαλύψει ένα μέρος που έφτιαχναν μπέργκερ και ήθελε κάθε μέρα να πηγαίνουμε εκεί.
Σ.Χ: Εν τω μεταξύ, δεν έτρωγα ποτέ μπέργκερ μέχρι τότε.
Α.Γ: Έχω καταλάβει ότι έχει αρχίσει να τρώει παραπάνω. Φτάνουμε στο σημείο, να έχω φάει το μισό μπέργκερ, εκείνη να έχει τελειώσει πριν από εμένα μαζί με όλες τις πατάτες και μου λέει, “τώρα ήταν μερίδα αυτό;”. Κι εκεί της απαντάω, “νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ένα τεστ εγκυμοσύνης”. Κατεβαίνουμε στο επόμενο λιμάνι του Βιετνάμ, δε μπορώ να συνεννοηθώ, δε βρίσκω φαρμακείο.
Χρησιμοποιώ τον μεταφραστή του Google για να εξηγήσω τι ψάχνουμε. Με τα πολλά, βρίσκουμε ένα τεστ, όχι σαν τα δικά μας, πανάρχαιο, με κάτι λωρίδες και αυτοκόλλητα. Βγαίνει θετικό. Και έχουμε μείνει να κοιτάμε ο ένας τον άλλον και να λέμε, “είμαστε σε μια καμπίνα στη μέση του Ωκεανού”. Καταλαβαίνεις ότι τώρα πρέπει να περιμένω να φτάσει 18 η μικρή για να της κάνω αντίποινα που μας χάλασε το μήνα του μέλιτος. Κάτι θα σκεφτώ, της το φυλάω.
Σ.Χ: Εγώ θυμάμαι να έχω έτσι κι αλλιώς ναυτίες, να είμαστε σε αυτό το πλοίο με τα κύματα να φτάνουν τα 6-7 μέτρα, να μη μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι και ο Αντρέας να πηγαινοέρχεται, να τρώει, να πίνει, να κάνει σπα και να του λέω, “σε μισώ”!
