Η ταινία Mask του 1985 βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Ρόκι Ντένις, ενός αγοριού που έπασχε από την εξαιρετικά σπάνια πάθηση κρανιοδιαφυσιακή δυσπλασία (craniodiaphyseal dysplasia – CDD).
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν φυσιολογικά, μέχρι που, σε μια ιατρική εξέταση, ένας τεχνικός ακτινογραφιών εντόπισε ανωμαλία στο κρανίο του. Σε ηλικία δύο ετών διαγνώστηκε με CDD. Οι γιατροί εξήγησαν στη μητέρα του, Φλόρενς, ότι το παιδί δύσκολα θα ξεπερνούσε τα επτά χρόνια ζωής.
Η πάθηση, γνωστή και ως «lionitis» («σύνδρομο λιονταρίσιας όψης»), εμφανίζεται σε μόλις μία στις 220 εκατομμύρια γεννήσεις, με λιγότερα από 20 καταγεγραμμένα περιστατικά παγκοσμίως. Η ασθένεια προκαλεί συσσώρευση ασβεστίου στο κρανίο, παραμορφώνοντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου και ασκώντας πίεση στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Οι γιατροί θεωρούσαν πως η ασθένεια θα τον τύφλωνε και θα τον κούφαινε πριν καταστρέψει τον εγκέφαλό του.
Η καθημερινή μάχη και η αγάπη του κόσμου
Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, ο Ρόκι κατάφερε να μάθει να διαβάζει και να πηγαίνει κανονικά στο σχολείο. Η μητέρα του περιέγραφε το 1986 στη Chicago Tribune ότι «όλοι τον συμπαθούσαν».
Οι συμμαθητές του τον εκτιμούσαν, ενώ και σε καλοκαιρινή κατασκήνωση για παιδιά με αναπηρίες κέρδισε τις εντυπώσεις χάρη στη φιλικότητα και τον καλό του χαρακτήρα.
Ο ίδιος αρνήθηκε πρόταση να υποβληθεί σε πλαστική χειρουργική που, όπως του έλεγαν, θα τον έκανε να δείχνει πιο «φυσιολογικός». Επέμεινε επίσης να παραμείνει στο σχολείο του, παρά τις εισηγήσεις να μεταφερθεί σε ίδρυμα ειδικής αγωγής.
Το πρόωρο τέλος
Παρότι κατάφερε να νικήσει όλες τις ιατρικές προβλέψεις, ο Ρόκι Ντένις έφυγε από τη ζωή το 1978, σε ηλικία 16 ετών. Η ιστορία του συγκίνησε την κοινή γνώμη και λίγα χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη.
Η ταινία Mask
Το 1985 κυκλοφόρησε το φιλμ Mask, με τον Έρικ Στολτζ να υποδύεται τον Ρόκι και τη Σερ να ενσαρκώνει τη μητέρα του. Στην ταινία συμμετείχαν επίσης οι Σαμ Έλιοτ και Λόρα Ντερν.
Η ταινία γνώρισε τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, κέρδισε Όσκαρ, ενώ οι Στολτζ και Σερ ήταν υποψήφιοι για Χρυσή Σφαίρα.
Το μουσικό παρασκήνιο
Ο Ρόκι Ντένις ήταν μεγάλος θαυμαστής του Μπρους Σπρίνγκστιν και το αρχικό σενάριο περιλάμβανε δικά του τραγούδια. Όμως, λόγω αδυναμίας εξασφάλισης δικαιωμάτων, τα κομμάτια αντικαταστάθηκαν από τραγούδια του Bob Seger.
Η μητέρα του Ρόκι είχε δηλώσει αργότερα τη δυσαρέσκειά της, λέγοντας πως δεν πίστευε ότι ο γιος της γνώριζε καν τον Seger. Η αρχική μορφή της ταινίας προβλήθηκε τελικά μόλις το 2004, με την «director’s cut» εκδοχή που επανέφερε τα τραγούδια του Σπρίνγκστιν.
