Το τελευταίο επεισόδιο του Squid Game μπορεί να προσπαθεί να προσφέρει έναν αίσιο επίλογο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ό,τι πιο απαισιόδοξο έχουμε δει στην τηλεόραση εδώ και καιρό. Στην επιφάνεια, όλα δείχνουν να οδηγούν σε κάθαρση: ο Γκι-χουν θυσιάζεται για να σώσει ένα νεογέννητο μωρό, κερδίζοντας ιδεολογικά τον Αρχηγό των Παιχνιδιών και δίνοντας ελπίδα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Κι όμως, ο πραγματικός επίλογος – το τελευταίο λεπτό – ανατρέπει τα πάντα.
Με έναν ηρωικό θάνατο, ο Γκι-χουν (ο νικητής της πρώτης σεζόν που επιστρέφει για να γκρεμίσει το σύστημα εκ των έσω) καταφέρνει να σώσει το πιο απίθανο πρόσωπο: ένα νεογέννητο μωρό που ξαφνικά γίνεται παίκτης στο παιχνίδι. Μέσα από μια ακραία ηθική αντίθεση (χαρακτήρες προσπαθούν να ρίξουν το μωρό από γκρεμό για να κερδίσουν) ο Γκι-χουν όχι μόνο το προστατεύει, αλλά αυτοκτονεί για να το αφήσει να κερδίσει τα χρήματα.
Η πράξη αυτή συγκλονίζει ακόμη και τον ψυχρό Αρχηγό του Παιχνιδιού, που μαλακώνει, μαζεύει το παιδί, το παραδίδει σε μια ασφαλή οικογένεια και φροντίζει ώστε η κόρη του Γκι-χουν στις ΗΠΑ να λάβει τα υπάρχοντά του. Ο κόσμος μοιάζει για λίγο πιο ανθρώπινος. Υπάρχει ελπίδα.
Και τότε εμφανίζεται… η Κέιτ Μπλάνσετ. Ντυμένη με κοστούμι, πετάει χαρτόνια στο δρόμο και χαστουκίζει αγνώστους – ακριβώς όπως γινόταν στις πρώτες σκηνές στρατολόγησης παικτών στο Squid Game. Μόνο που αυτή τη φορά, ο recruiter δεν είναι κάποιος άγνωστος κορεάτης ηθοποιός, αλλά μια από τις μεγαλύτερες σταρ του Χόλιγουντ.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: το παιχνίδι δεν τελείωσε. Το αντίθετο. Απλώς μεταφέρεται αλλού, πιθανώς στην Αμερική. Και η συμμετοχή της Μπλάνσετ δεν είναι τίποτα λιγότερο από προαναγγελία: έρχεται το Squid Game: America, με δημιουργούς τον Ντένις Κέλι και σκηνοθεσία από τον Ντέιβιντ Φίντσερ.
Η τραγωδία δεν είναι (μόνο) εντός της σειράς. Είναι η υπενθύμιση ότι τίποτα πια δεν μπορεί να τελειώσει. Όχι όταν είναι επιτυχημένο. Το Squid Game, η πιο πολυπαρακολουθημένη σειρά στην ιστορία του Netflix, δεν μπορεί να αποσυρθεί με αξιοπρέπεια. Πρέπει να ξεχειλωθεί, να αναπαραχθεί, να εμπορευματοποιηθεί μέχρι εξάντλησης. Μέχρι όλοι να την σιχαθούν. «Και αυτό είναι το πιο σκοτεινό φινάλε απ’ όλα», γράφει ο Στιούαρτ Χέριτετζ στον Guardian.
Ένα happy end με ημερομηνία λήξης
Ο Χουάνγκ Ντονγκ-Χιουκ, δημιουργός της σειράς, είχε προειδοποιήσει: το τέλος θα είναι «ζοφερό». Το ότι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πλοκή, αλλά και στην πραγματικότητα της βιομηχανίας του streaming, καθιστά το Squid Game όχι απλώς μια αλληγορία του καπιταλισμού – αλλά και θύμα του.
Όταν η Κέιτ Μπλάνσετ γίνεται recruiter σε παγκόσμιο death game, δεν είναι πια satire. Είναι το Netflix που κάνει τον δικό του κύκλο ολοκλήρωσης: από την κοινωνική κριτική στην αδυσώπητη εμπορική ανακύκλωση.
Και κάπου εκεί, το όποιο happy end γίνεται απλώς άλλο ένα επεισόδιο. Στο επόμενο. Και στο επόμενο. Μέχρι να μην έχει μείνει τίποτα.
