Οι φωτιές στην Πάτρα έκαψαν κάτι μέσα μου


ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ, τις περισσότερες φορές η σχέση που έχεις με την πόλη σου, είναι η σχέση ενός έφηβου με την μάνα του. Νιώθεις ότι σε καταπιέζει, προσπαθείς να κουβεντιάσεις, αλλά οι ιδέες της σου φαίνονται αναχρονιστικές και άκυρες, ανυπομονείς να ταξιδέψεις μόνος μακριά της και να της στέλνεις πού και πού ένα «είμαι καλά».

Μερικές φορές την ακυρώνεις στα μάτια των άλλων για να δείξεις ότι εσύ ξέφυγες, ότι είσαι καλύτερος, πιο μοντέρνος, ότι ανήκεις σε έναν νέο κόσμο κι εκείνη αντιπροσωπεύει κάτι παλιό που θέλεις να ξεχάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, κάθε φορά που σου ετοιμάζει το αγαπημένο σου φαγητό νιώθεις ξανά τη ζεστασιά της, τη μοναδικότητα της ρίζας σου που σε ενώνει για πάντα μαζί της. Κι ας είναι ένα παραδοσιακό γιουβέτσι που απέχει πολύ από τα gluten free, low fat ή vegan γεύματα που είναι της μόδας.

Πώς νιώθεις λοιπόν όταν βλέπεις τη μητέρα σου περικυκλωμένη από φλόγες; Κι ακόμα χειρότερα όταν, ενώ έχει πιάσει φωτιά το πατρικό σου διαμέρισμα, διαβάζεις γύρω σου «φωτιά στην πολυκατοικία!»

Δε μιλάμε συχνά για τη συναισθηματική καταστροφή. Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας που παγιώνεται, γίνεται πλέον δεδομένο και σαφές: κανείς δεν θα σε σώσει. Τουλάχιστον όχι οι επίσημοι φορείς. Οι φίλοι, ναι. Οι εθελοντές σίγουρα.

Δεν ήταν η πολυκατοικία που κατακάηκε. Δεν ήταν η Αχαΐα απλώς. Ήταν η Πάτρα. Οι γειτονιές της που απέχουν μόλις 2-3 χιλιόμετρα από το κέντρο. Δεν ήταν μια πυρκαγιά σε δασικές εκτάσεις – που επίσης αποτελεί τραγωδία – αλλά μια ανεξέλεγκτη φλεγόμενη απειλή γύρω από την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Δεν ήμουν ποτέ τοπικίστρια. Αλλά δεν είμαι και έφηβη για να βλέπω στην πόλη μου μόνο όσα μου τη σπάνε. Την αγαπώ με τα όμορφα και τα άσχημά της. Και τώρα κάποιες – πολλές – από τις ομορφιές της έγιναν στάχτη κι αποκαΐδια.

Όσο για εμάς που βρισκόμασταν εκεί, για δυο μέρες ζήσαμε ένα πολεμικό σκηνικό με τον ουρανό μαύρο από τους καπνούς, τις στάχτες να μπαίνουν στα σπίτια μας και το 112 να ηχεί κάθε τόσο σαν σειρήνα. Ένα 112 που έστελνε σε δρόμους ήδη αποκλεισμένους ή περίμενε να εκκενώσεις «από Πάτρα προς Πάτρα». (Αλήθεια τώρα;) Εκείνο που τελικά επικράτησε ήταν τα μηνύματα μεταξύ μας: «φύγε», «έλα σ’ εμένα, εδώ δεν υπάρχει κίνδυνος», «πώς είστε», «τι βλέπεις;», «που είναι η φωτιά τώρα;», «θα φτάσει Δασύλλιο;»

Στο Δασύλλιο κάναμε τις σχολικές εκδρομές μας, μετά γυρίσαμε για τα πρώτα «φασώματα» και πλέον επιστρέφουμε μεγάλοι πια για να χαρούμε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα της πόλης που βουλιάζει στον Πατραϊκό Κόλπο και κάνει τη «μάνα» σου να μοιάζει η καλύτερη του κόσμου. Ευτυχώς δεν κάηκε. Δεν καήκαμε εμείς, το σπίτι μας ή οτιδήποτε να αποτελεί περιουσία μας, στα χαρτιά τουλάχιστον, – ο τόπος σου δεν είναι άραγε ένα είδος περιουσίας;

Κάηκε όμως το πατρικό σπίτι της φίλης μου της Σόφης, εκεί όπου έμεναν μέχρι σήμερα οι γονείς της και βγήκαν χωρίς να πάρουν τίποτα γιατί δεν τους ειδοποίησε το 112. Κάηκε το σπίτι του Γιάννη, ενός καλλιτέχνη που γνώριζα από παλιά και μαζί όλα τα έργα του και οι αναμνήσεις από την κόρη του που έχασε πρόσφατα. Η φίλη μου η Μαρία γύριζε 24 ώρες από σπίτι σε σπίτι γιατί η Αρόη – από εκεί πας με τα πόδια στο κέντρο- κινδύνευε. Άλλοι τόσοι που δεν γνωρίζω κινδύνεψαν ή τελικά έχασαν ιδιοκτησία τους -όποια κι αν είναι αυτή. Άρα ναι, δεν καήκαμε εμείς, αλλά κάηκε κάτι μέσα μας και η οργή που άφησε αυτή η φωτιά είναι μεγάλη.

Δε μιλάμε συχνά για τη συναισθηματική καταστροφή. Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας που παγιώνεται, γίνεται πλέον δεδομένο και σαφές: κανείς δεν θα σε σώσει. Τουλάχιστον όχι οι επίσημοι φορείς. Οι φίλοι, ναι. Οι εθελοντές σίγουρα. Η δική σου ψυχραιμία – δεν ξέρω πώς μαζεύεται εκείνη τη στιγμή – που σου δείχνει τον δρόμο χωρίς να το περιμένεις. Ζούμε επειδή άλλαξε ο αέρας, έπιασε βροχή και κυρίως ζούμε επειδή έχουμε ο ένας τον άλλον. Όλοι μαζί εναντίον ενός. Κι αυτός ο ένας σίγουρα δεν είναι η φωτιά. Είναι ό,τι συμβολίζει εκείνη η σειρήνα που ουρλιάζει «άστα όλα να καούν». Μόνο που η καμμένη γη δεν είναι τόπος. Κι εκείνο που τελικά μένει, είναι μια θλίψη μαζί με ευγνωμοσύνη για το «μαζί» που μάλλον είναι πια η μόνη μας πατρίδα.   



Πηγή: www.lifo.gr