Η ταινία «Τζουράσικ Παρκ» δημιούργησε μια έκρηξη ενδιαφέροντος για τον κόσμο των δεινοσαύρων βοηθώντας αποφασιστικά στην αναγέννηση του τομέα της παλαιοντολογίας. Το σενάριο της ταινίας φέρνει επιστήμονες σε ένα νησί όπου έχει δημιουργηθεί με τη βοήθεια της γενετικής τεχνολογίας ένα πάρκο από κλωνοποιημένους δεινοσαύρους.
Οι έρευνες των τελευταίων ετών αποδεικνύουν ότι υπήρχε και στην πραγματικότητα ένα τέτοιο νησί. Πρόκειται για τη Νήσο Ουάιτ στη νοτιοδυτική πλευρά της Αγγλίας που είναι το μεγαλύτερο νησί της χώρας και αποτελεί μόνιμο πεδίο παλαιοντολογικών ερευνών αφού ανακαλύπτονται συνεχώς ευρήματα παρουσίας δεινοσαύρων εκεί. Μάλιστα εντοπίζονται συνεχώς άγνωστα είδη δεινοσαύρων δείχνοντας ότι υπήρχε μεγάλη ποικιλομορφία δεινοσαύρων και ένα μοναδικό οικοσύστημα σε αυτό το νησί.
Με δημοσίευση στην επιθεώρηση «Papers in Palaeontology» ερευνητές αναφέρουν την ύπαρξη ενός ακόμη είδος δεινοσαύρου που ζούσε στη Νήσο Ουάιτ. Αυτός ο δεινόσαυρος είχε ένα «εντυπωσιακό ιστίο» κατά μήκος της ράχης και της ουράς του, που πιθανότατα χρησιμοποιούνταν για να προσελκύει συντρόφους.
Ο δεινόσαυρος ονομάστηκε «Istiorachis macaruthurae», με την πρώτη λέξη να σημαίνει «ιστιο-σπονδυλική στήλη» και τη δεύτερη να αναφέρεται στο επώνυμο της Έλεν ΜακΆρθουρ η οποία κατάγεται από το νησί Ουάιτ και έγινε διάσημη όταν κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ του ταχύτερου σόλο ιστιοπλοΐας, ενός ασταμάτητου γύρου του κόσμου το 2005.
Τα απολιθώματα τα οποία χρονολογούνται 125 εκατομμύρια χρόνια πίσω στο χρόνο είχαν εντοπιστεί παλαιότερα αλλά θεωρήθηκε ότι ανήκαν σε κάποια είδη δεινοσαύρων που γνωρίζουμε ότι ζούσαν στο νησί. Αν και ο σκελετός δεν ήταν τόσο πλήρης όσο μερικοί άλλοι που έχουν βρεθεί, κανείς δεν είχε εξετάσει προσεκτικά αυτά τα οστά μέχρι τώρα. Θεωρήθηκε ότι ήταν απλώς άλλο ένα δείγμα ενός υπάρχοντος είδους, αλλά αυτό είχε ιδιαίτερα μακριές νευρικές άκανθες, κάτι που είναι πολύ ασυνήθιστο.
Το ζώο πιθανότατα διέθετε μια έντονη, ιστιοειδή δομή κατά μήκος της ράχης του. Η εξέλιξη μερικές φορές φαίνεται να προτιμά το εντυπωσιακό από το πρακτικό. Αν και ο ακριβής σκοπός τέτοιων χαρακτηριστικών συζητείται εδώ και καιρό – με θεωρίες που κυμαίνονται από ρύθμιση θερμοκρασίας σώματος έως αποθήκευση λίπους – οι ερευνητές πιστεύουν ότι η πιθανότερη εξήγηση σε αυτή την περίπτωση είναι η οπτική επίδειξη, πιθανώς στο πλαίσιο σεξουαλικής επιλογής.
«Στα σύγχρονα ερπετά, οι ιστιοειδείς δομές εμφανίζονται πιο έντονα στα αρσενικά, κάτι που δείχνει ότι αυτά τα χαρακτηριστικά εξελίχθηκαν για να εντυπωσιάζουν τα θηλυκά ή να εκφοβίζουν τους αντιπάλους. Πιστεύουμε ότι ο Istiorachis ίσως έκανε ακριβώς το ίδιο» αναφέρει ο Τζέρεμι Λόκγουντ υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ και του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας ο οποίος έκανε την ανακάλυψη η οποία παρουσιάζεται και στην ιστοσελίδα του μουσείου.
