Η περιπέτεια των κλαπέντων προτομών των τριών αρχαίων τραγικών ποιητών

Είναι απορίας άξιος το ότι κάποιοι οικειοποιούνται την χώρα απλώς και μόνο επειδή κατοικούν σε αυτήν ή ομιλούν την γλώσσα, ενώ καθημερινά ενεργούν εναντίον της.

Η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Κωνσταντίνα Θεοχαρούλη, παρακολουθεί την υπόθεση της κλοπής τριών προτομών αρχαίων ποιητών και της αντικαταστάσεως τους έπειτα από μια επταετία.

Η Ευγενία Μαμανού, αντιδήμαρχος πολιτισμού στον Δήμο Τυρνάβου από το δημοτικό θέατρο Μαξίμ εκφράζει την ικανοποίηση όλων των κατοίκων, για την επιστροφή των έργων σε δημόσια θέα. Όπως αναφέρει, οι προτομές που θα αντικαταστήσουν τις κλαπείσες είχαν παραγγελθεί εκ νέου στον γιό του αείμνηστου καλλιτέχνη, πληρωθεί και “ξεχαστεί” σε μια αποθήκη, έως ότου επέστρεψε η μνήμη και αποφασίστηκε να εκτεθούν τα έργα σε ένα χώρο που θα διασφαλίζει ότι δεν θα επαναληφθεί η κλοπή.  

Το 2010 είχαν τοποθετηθεί στον χώρο του ανοικτού θεάτρου Λατόμι στον Τύρναβο, οι χάλκινες προτομές των τριών αρχαίων τραγικών ποιητών Αισχύλου, Σοφοκλή και Ευριπίδη τις οποίες φιλοτέχνησε ο Τυρναβίτης γλύπτης, Γιώργος Καλακαλλάς.

Κάποιοι θεώρησαν ότι οι προτομές ήταν υλικό για χυτήρια και για ένα άνευ κόπου μεροκάματο. Έτσι τον Αύγουστο του 2018, υπό το “κράτος” της ανοχής σε κλέφτες και κλεπταποδόχους οι προτομές εξαφανίστηκαν δια παντός. Είχε προηγηθεί τον Μάιο η αφαίρεση της προτομής που είχε τοποθετηθεί στο γήπεδο Τυρνάβου σε ανάμνηση του ποδοσφαιριστή Γιώργου Μητσιμπόνα. Φτωχή η “σοδειά” για τους κλέφτες, καθώς οι προτομές των τριών ήταν κούφιες, αλλά ουδεμία σημασία είχε για τους άρπαγες.

Όταν η κλοπή θεωρείται τρόπον τινά επάγγελμα από κάποιες ομάδες του πληθυσμού, «και πώς θα ζήσουν αν δεν κλέψουν;», όπως λέχθηκε με τον εγκλεισμό του covid,  αυτό σημαίνει ότι τα νομικά χάδια δεν νουθετούν. Το ποινικό σύστημα έχει στερήσει από το κακό τα όριά του. Οι προβάλλοντες ευαισθησίες για μια μειοψηφική ομάδα πριμοδοτούν την διόγκωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας της πλειονότητος. Παρωχημένες αποδεικνύονται οι συγκρίσεις μεταξύ φυλακών και σχολείων, οι οποίες μεταθέτουν την ευθύνη των δραστών στην κοινωνία, αλλά δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν την ελεύθερη βούληση. Την ατομική επιλογή μεταξύ νομιμότητος και ανομίας.