Ο «Έλβις» πάει… Broadway; – ertnews.gr

Θυμάστε τον Austin Butler που μέσα σε μια βραδιά έγινε παγκοσμίως γνωστός όταν υποδύθηκε τον Έλβις στην ταινία του Μπαζ Λούρμαν; Πως θα σας ακουγόταν αν σύντομα τον βλέπατε στο ρόλο του Billy Bigelow; Αν οι φήμες ισχύουν, το «Carousel» επιστρέφει στη σκηνή του Broadway και θα έχει έναν διεθνή σταρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Πόσο Ροκ εντ Ρολ μπορεί να γίνει ένα μιούζικαλ του 1945; Αν λέγεται «Carousel», και οι φήμες ισχύουν, τότε υπάρχουν πολλές ελπίδες καθώς ο Austin Butler, δηλαδή ο «Elvis» του Baz Luhrmann, ο ξανθός, ντροπαλός με φωνή σαν «vintage μικρόφωνο», ετοιμάζεται για το ντεμπούτο του στο Broadway debut.

Φήμες θέλουν να δοκιμάζεται τη νέα σαιζόν στο σανίδι στο ρόλο του Billy Bigelow, του πιο αντιφατικού χαρακτήρα στην ιστορία του αμερικανικού μιούζικαλ, από το «Carousel», μια από τις πρώτες – και πιο σκοτεινές – δουλειές των Rodgers & Hammerstein, εκείνων των δύο «αγίων» της golden era του Broadway που έκρυβαν αληθινά θρίλερ πίσω από μελωδικά βαλς.

Από το «Love Me Tender» στο «If I Loved You»

Αν όλα πάνε σύμφωνα με τις (καυτές) φήμες, ο Butler πρόκειται να αναλάβει τον ρόλο ενός προβληματικού, βίαιου εργαζόμενου σε λούνα παρκ που παλεύει με την ενοχή, την αγάπη και την κοινωνική παρακμή. Ίσως λοιπόν αντί να τον ακούσουμε να ερμηνεύει το «Love me Tender» θα τον ακούσουμε να τραγουδάει «If I loved you…» με την Elvis-ική του προφορά και τα ανάλογα ψυχολογικά βάρη του χαρακτήρα.

Το «Carousel», όσο κι αν μοιάζει με αθώο ρετρό musical, στην πραγματικότητα είναι ένα οικογενειακό δράμα με ενδοοικογενειακή βία, ghost reappearance και ερωτική εξάρτηση – με άλλα λόγια κάτι σαν την «ιστορία της θεραπαινίδας» με πιο χαλαρή διάθεση. Ο Butler θα πρέπει να σταθεί στο ύψος μιας αφήγησης που απαιτεί να είσαι και σκληρός και τραγικός ταυτόχρονα για να κερδίσεις την κατανόηση του κοινού.

Γιατί αυτό το revival πρέπει να γίνει σωστά (αλλιώς καθόλου);

Το προηγούμενο revival του «Carousel» στο Broadway έγινε το 2018 σε σκηνοθεσία του Jack O’Brien και ήταν αποτυχία καθώς δεν κατάφερε να επαναπροσδιορίσει την αφήγηση. Ο χαρακτήρας του Billy έγινε πιο «βούτυρο», απονεύρωσε τη σχέση του με τη Julie και κατέληξε σε μια αδιάφορη αφήγηση που δεν προκαλούσε ερωτήματα, ούτε προσέφερε νέα οπτική. Το «Carousel» άλλωστε είναι ένα έργο για τους κύκλους κακοποίησης – κι αν δεν το πεις αυτό ξεκάθαρα, τότε απλά αναπαράγεις τα τραγούδια με τον χορό. Η κακοποίηση στα θεάματα δεν παρουσιάζεται για να γίνει γραφική, αλλά για να δείξει πόσο βαθιά ριζωμένες είναι οι σχέσεις εξάρτησης και πώς ολόκληρες γενιές τις αναπαράγουν.

Αυτό αξίζει από το πρωτότυπο musical που δεν φοβήθηκε να δείξει πόσο άσχημο και επικίνδυνο μπορεί να γίνει ένα ρομάντζο, και πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγεις από αυτό, ιδιαίτερα αν γνωρίζεις καλά την ιστορία του από την κινηματογραφική μεταφορά.

Μπορεί ο Austin Butler να γίνει… σωτήρας;

Θα καταφέρει ο Butler να αναδείξει αυτά τα θέματα χωρίς να χάσει το άμεσα συνδεδεμένο σκοτάδι του χαρακτήρα του; Αν κρίνουμε από το «Elvis», έχει αποδείξει πως μπορεί να κουβαλήσει έναν χαρακτήρα-σύμβολο χωρίς να τον αγιοποιήσει (παρ’ όλες τις σεναριακές αυταπάτες που υπέστηκε το κοινό). Ίσως, το «Carousel» με έναν τόσο γνωστό σταρ να καταφέρει να ξανασυστηθεί στο κοινό με την πραγματική του ταυτότητα: ένα αμερικανικό τραγικό έπος, που θέλει σκηνοθέτη με κότσια και ηθοποιό με ψυχή.

Μακάρι λοιπόν να μην γίνει ένα revival που λειαίνει τις γωνίες, εξευγενίζει τον τρόμο και, τελικά, αποσιωπά αυτό που το κάνει σημαντικό: το γεγονός ότι πολλές γυναίκες κάθονται ακόμα στα ίδια παγκάκια, στις ίδιες προβλήτες, περιμένοντας αγάπη εκεί που υπήρχε μόνο πόνος.