Η 19η Μαΐου είναι ημέρα βαθιάς συγκίνησης και συλλογικής μνήμης. Είναι ημέρα πένθους, αλλά και ευθύνης. Είναι η μέρα που η μνήμη γίνεται χρέος και ο πόνος των προγόνων μας γίνεται φλόγα για δικαιοσύνη.
Οι 353.000 Έλληνες του Πόντου που χάθηκαν δεν είναι αφηρημένοι αριθμοί. Είναι οι πρόγονοί μας που ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες, που περπάτησαν ατέλειωτους δρόμους προσφυγιάς, που έφεραν μαζί τους λίγη πατρίδα μέσα σε ένα μαντίλι ή ένα εικονοστάσι. Είναι οι ιστορίες που λέγονταν με κόμπο στο λαιμό και που δεν γράφτηκαν σε βιβλία.
Ως απόγονος Μικρασιατών που έζησαν τον ξεριζωμό, γνωρίζω τι σημαίνει να μετατρέπεις τον πόνο σε δημιουργία, τη μνήμη σε πολιτισμό, την αδικία σε αγώνα.
Η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου είναι καθήκον όλων μας. Ζητάμε δικαίωση και αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας. Και αυτό, όχι μόνο για να τιμήσουμε τη μνήμη των αδικοχαμένων, των ξεριζωμένων, αλλά για να στείλουμε ένα σαφές μήνυμα απέναντι στον αναθεωρητισμό που, δυστυχώς, σηκώνει και πάλι κεφάλι στην περιοχή μας και στον κόσμο.
Η Πολιτεία έχει ηθικό και ιστορικό χρέος. Να σταθεί στο πλευρό των Ποντίων, να στηρίξει τις επιστημονικές προσπάθειες τεκμηρίωσης, να διεκδικήσει σοβαρά και οργανωμένα σε διεθνές επίπεδο την καθολική αναγνώριση της γενοκτονίας.
Γι’ αυτό και καλούμε την κυβέρνηση να υπερβεί μικροκομματικά στεγανά και να υιοθετήσει τις συγκεκριμένες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Προτάσεις όπως τη συγκρότηση μόνιμης και διαρκούς Επιτροπής στη Βουλή για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ελληνισμού κατά την περίοδο 1914-1923, την ενίσχυση της εκμάθησης της Ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού στα σχολικά εγχειρίδια, για τη μεταλαμπάδευση της αλήθειας στις νέες γενιές, την ενεργή στήριξη της Έδρας Ποντιακών Σπουδών στο ΑΠΘ, που επιτελεί εθνικό και επιστημονικό έργο υψίστης σημασίας, την ενίσχυση του αγώνα για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, με κάθε διαθέσιμο διπλωματικό και κοινοβουλευτικό μέσο, την προστασία των Χριστιανικών Μνημείων στην Τουρκία, που γίνονται αντικείμενα βανδαλισμών ή εγκαταλείπονται όταν δεν μετατρέπονται σε τεμένη, προσβάλλοντας τη συλλογική ιστορική μνήμη.
Η ιστορία δεν μπορεί να παραχαραχτεί. Και οι λαοί που θυμούνται, παλεύουν για έναν πιο δίκαιο και ειρηνικό κόσμο.
Αιωνία τους η μνήμη.
Δεν ξεχνάμε – συνεχίζουμε.
