Είκοσι και πλέον ημέρες μετά την αιφνιδιαστική ενέργεια της Δημοτικής Αρχής να αποξηλώσει και απομακρύνει, με συνοπτικές διαδικασίες, τις εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού κέντρου (πυλώνες, συρόμενο αναβατήρα και οικίσκους), τα ερωτήματα για κάθε σκεπτόμενο δημότη παραμένουν μετέωρα..
Όλοι οι εμπλεκόμενοι έσπευσαν να μαζέψουν το χυμένο γάλα, αυτό που οι ίδιοι κλώτσησαν, στον βαθμό που αναλογούσε στον καθένα. Ή μάλλον δεν έσπευσαν, πήραν τον χρόνο τους για να βρουν λέξεις και πειστήρια για να εξωραΐσουν το κακό. Προσπάθησαν αγωνιωδώς να βρουν λέξεις, για να νομιμοποιήσουν στην συνείδηση των δημοτών την απροκάλυπτη βαναυσότητα της συγκεκριμένης πράξης, αλλά και την ανυπαρξία απαραίτητων ενεργειών για πολλά χρόνια.
Έγραψαν πολλές «Αλήθειες», επικαλέσθηκαν το αίσθημα ευθύνης προς επίρρωσιν των γραφομένων τους. Πολλές πέννες επιστρατεύτηκαν για να συνδράμουν στην δικαιολόγηση του αδικαιολόγητου.. Για την ακρίβεια, ο κάθε ένας είπε την δική του «Αλήθεια», προσεκτικά διατυπωμένη, ώστε να μιλάει χωρίς στην ουσία να απαντάει σε τίποτα. Ξέχασαν όμως ότι η Αλήθεια δεν χρειάζεται χρόνο, ούτε προσπάθεια για να πείσει, είναι αυθύπαρκτη και λάμπει από μόνη της.
Φάκελοι για χρόνια κλειστοί, (που δεν έπρεπε να κλείσουν ποτέ), ανοίχτηκαν, κορώνες υψώθηκαν για την απόδοση ευθυνών και εκτονώθηκαν μέσω κάποιων δημοσιεύσεων στο facebook. Πρόθυμα ώτα «πείστηκαν» στις πρώτες εξηγήσεις που δόθηκαν και στις υποσχέσεις ότι τελικά όλο αυτό έγινε για καλό!! Αφού θα γίνει κάτι καλύτερο, μελλοντικά…
Από την μια όλοι αποποιήθηκαν των ευθυνών που φέρει ο καθένας, έδειξαν με το δάχτυλο άλλους, ξεχνώντας ότι όταν το ένα δάχτυλο δείχνει κάπου, τα τρία δείχνουν τον ίδιο.. Από την άλλη, ανταλλάχθηκαν φιλοφρονήσεις, διεκδικήθηκαν τα εύσημα, εξήραν οι ίδιοι το έργο τους, ξεχνώντας επίσης ότι τα έργα μιλάνε από μόνα τους και η υστεροφημία δεν εκβιάζεται, αλλά απλά και αυθόρμητα αναβλύζει… Άλλοι πάλι με την εκκωφαντική σιωπή και την απουσία τους μίλησαν πολύ πιο εύγλωττα… Και άλλοι χαροποιήθηκαν, γιατί κάποτε λοιδορήθηκαν …
Και όλα καλά συνέβησαν…
Στην πλάτη του Χιονοδρομικού Κέντρου Καραμανώλη. Ναι, αυτό το χιονοδρομικό, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν ήταν, όσα μέτρα ή χιλιόμετρα κι αν ήταν η πίστα του, όσο χιόνι κι αν είχε, όσες φορές κι αν λειτούργησε το lift, όσες δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες και αν το επισκέφτηκαν και έμαθαν σκι εκεί… Αυτό βρήκαμε να πούμε; Ή έπρεπε, επιστρατεύοντας όλα τα μέσα, πάση θυσία, να το κρατήσουμε ζωντανό και να προβούμε σε όποια ενέργεια απαιτούνταν, χρονοβόρα, απαιτητική, δύσκολη, ώστε να συνεχίσει να υπάρχει με τον πιο νόμιμο τρόπο που θα μπορούσαμε να επιτύχουμε;
Άλλα έργα άραγε, είναι τόσο πιο σημαντικά, για τα οποία αναλώνεται ανθρώπινο δυναμικό, χρόνος, μελέτες επί μελετών και κονδύλια επί κονδυλίων;;
Και… τελικά «Τις Πταίει» για την αποδόμηση ενός τόσο σημαντικού έργου για την ανάπτυξη της περιοχής; Κατάλαβε κανείς; τα ερωτήματα συνεχίζουν να εγείρονται, απαιτώντας εξηγήσεις. Θα απαντήσει κάποιος ουσιαστικά; Με αίσθημα ευθύνης και πραγματική αγάπη για τον τόπο;;
Δήμητρα Λιαπή
Δημότης Λίμνης Πλαστήρα
